Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τραβήξει το αυτί της Ζωής Κωνσταντοπούλου

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διαπιστώνει ότι το λάστιχο της χάνει αέρα, ζητάει από έναν υπάλληλο βενζινάδικου να της το αλλάξει, ο υπάλληλος της λέει, ευγενικά ή λιγότερο ευγενικά, αλλά πάντως όχι προσβλητικά και κυρίως σωστά, ότι  “δεν είναι βουλκανιζατέρ.”

Η Πρόεδρος της Βουλής δεν πιάνει ή δεν θέλει να πιάσει το υπονοούμενο, ότι η αλλαγή ελαστικού έχει κόπο και την κάνει ο οδηγός του αυτοκινήτου ή η οδική βοήθεια, χρησιμοποιεί την ιδιότητα της για να τραμπουκίσει τον υπάλληλο και μετά αρχίζουν τα καθόλου ευγενικά.

Από εκεί και μετά φτάνουμε σε μια κατάσταση, στην οποία ξαφνικά εμφανίζονται διάφοροι μάρτυρες να καταθέσουν, λες και το λάστιχο το ίδιο είναι πολιτικό ζήτημα. Ασχολούμαστε δηλαδή εδώ και δύο μέρες με τον διαπληκτισμό της Ζωής Κωνσταντοπούλου με έναν υπάλληλο, που καλά έκανε και δεν της άλλαξε το λάστιχο.

Η συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, προφανώς, δεν είναι εξαίρεση σε έναν υποδειγματικό πρότερο βίο. Υπάρχει ένα πρότυπο. Έχει καταφέρει να μαλώσει με τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Αντώνη Σαμαρά, το Λεωνίδα Γρηγοράκο, τον Μητροπολίτη Ιερεμία, τον Κώστα Ήσυχο, τον Τάσσο Νεράντζη, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Μιχάλη Κασσή, τον Κωνσταντίνο Τριαντάφυλλου και το Βασίλη Υψηλάντη.

Ο Βασίλης Υψηλάντης, μάλιστα, πήγε στο ιατρείο της Βουλής, με υψηλή πίεση.

Αυτά είναι που ξέρουμε με μια πρόχειρη αναζήτηση. Για τα υπόλοιπα μπορούμε να φανταστούμε. Το σίγουρο είναι ότι η Κα Κωνσταντοπούλου δεν είναι ένας μειλίχιος διανοούμενος, που έχει την ατυχία να την προκαλούν όπου σταθεί και όπου βρεθεί, γιατί είναι γυναίκα, δυναμική και πετυχημένη.

Και όπου υπάρχει ένα πρότυπο, θα έπρεπε να υπάρχει και κάποια αντίδραση. Είναι πρωταγωνίστρια στη Βουλή και την πολιτική ζωή η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά με αρνητικό τρόπο.

Αν υπάρχει μια ατυχία στην περίπτωση της είναι η εξής: Τα κεντρικά πρόσωπα αυτής της κυβέρνησης τυγχάνουν εξαιρετικής αποδοχής. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Έχουν τον τρόπο τους να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις, έχουν τον τρόπο τους με τους ανθρώπους.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός, που όλοι φοβόμασταν ότι θα πάει στην Ευρώπη σαν το άβγαλτο κακομαθημένο και θα αρχίσει να διαπληκτίζεται με τους πάντες, μέχρι να τον κάνουν στην άκρη και να βρεθεί απομονωμένος χωρίς συνομιλητές.

Αντί γι’ αυτό, έκανε μια επίθεση αγάπης στους περισσότερους πρωθυπουργούς. Πριν φτάσει Βερολίνο/Βρυξέλλες πήγε να συνεννοηθεί όμορφα και ωραία με το Μαριάνο Ραχόι, παρά την πίκρα του τελευταίου ότι αβαντάρει τους Ποδέμος, φλέρταρε με ευγένεια την Άνγκελα Μέρκελ χωρίς να κάνει βηματάκι πίσω στις διεκδικήσεις του.

Ο Αλέξης Τσίπρας υπερασπίστηκε αυτό που ο ίδιος θεωρεί δίκαιο για τη χώρα του και που υποσχέθηκε προεκλογικά με όμορφο και έξυπνο τρόπο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι στους Γερμανούς λαϊκιστές, που φώναζαν για τεμπέληδες και ηθικά χρεοκοπημένους Έλληνες, από το να τους δείξεις πόσο ψύχραιμος και ευγενής μπορείς να είσαι υπό πίεση.

Στο εσωτερικό κατάφερε το αδιανόητο. Να κάνει τον δεξιό τύπο να παρακαλάει να υπογράψει μια συμφωνία. Έντιμη ή λιγότερο έντιμη, αλλά να υπογράψει. Προς το παρόν ακούγεται κυρίως από τα χείλη δημοσιογράφων. Φαντάζομαι όταν ακουστεί και από επίσημα χείλη θα είναι η ώρα που θα βάλει την υπογραφή του.

Αυτό το πέτυχε με την ευγένεια του. Με την ευγένεια του εξουδετέρωσε το βασικό πλεονέκτημα των αντιπάλων του.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι μια άλλη ιστορία. Χαρισματικός, σύγχρονος, αριστερός κοσμοπολίτης και πιστός στις απόψεις του προ και μετά εκλογών κατάφερε να κερδίσει τους Ευρωπαίους, το Διεθνές Νομισματικό ταμείο και πάει σε μια συνάντηση με τον Μπάρακ Ομπάμα με τον αέρα που του δίνει η δημοφιλία του.

Ο Βαρουφάκης δοκίμασε και αυτός τη μέθοδο της επίθεσης αγάπης στο Βόλφγκανκ Σόιμπλε, ώστε ακόμα και αν αποτύχουν οι συνομιλίες, να φανεί η αδιαλλαξία των Γερμανών. Ο  Βόλφγκανκ Σόιμπλε φυσικά έβαλε μπροστά τον Γερούν Ντάισελμπλουμ και τα πράγματα “πήγαν Νότια” μετά από εκείνη τη συνέντευξη τύπου.

Στο εσωτερικό, λογικά, είναι κάτι μεταξύ Παύλου Παυλίδη και Βασίλη Καρρά. Ένας ροκ σταρ καθολικής αποδοχής. Δεν είναι λίγο να περπατάς στο δρόμο, να πηγαίνεις με μηχανή στο Μαξίμου, με το καράβι της γραμμής στην Αίγινα και ο κόσμος να σε παρακαλάει για μια σέλφι.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης έγινε τόσο αγαπητός, που άρχισε να γίνεται ενοχλητικός για την ίδια την κυβέρνηση που του τράβηξε το αυτάκι, μετά την συνέντευξη στο Paris Match.

Το αυτάκι που έπρεπε να τραβήξει, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που φαίνεται ότι έχει μάθει να απαιτεί και όχι να ζητάει. Να παίρνει και όχι να κερδίζει.

Στην περίπτωση της Κωνσταντοπούλου, νομίζεις ότι έχει πέσει όλος ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, έντυπα, πολιτικοί και κανάλια για να τη βγάλουν λάδι τη Ζωή. Να αποδείξουν, ότι την έβρισε πρώτος ο υπάλληλος, λες και έχει καμία σημασία. Λες και δεν έχει συμβεί σε όλους μας, δεν έχουμε πει ένα “άντε γεια” μέσα μας και να πάμε στο  παρακάτω βενζινάδικο (ή όπως σωστά είπε ο υπάλληλος σε βουλκανιζατέρ).

Για να μη χρειαστεί να βγει, να μιλήσει η ίδια για το περιστατικό.

Πράγμα που μας οδηγεί στις ευθύνες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και στο πολιτικό θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε από το 5% στο 35% στις βουλευτικές εκλογές, εκφράζοντας τη λαϊκή οργή και υποσχόμενος ότι δεν θα κάνει τα ίδια. Προβάλλοντας μια ηθική, που ο ίδιος καταπατά.

Αν σήμερα βάζει πλάτη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ποιος μου λέει ότι αύριο δεν θα βάλει πλάτη ή τουλάχιστον δεν θα φρενάρει της διαδικασίες, που θα οδηγήσουν κάποιο στέλεχος του στη δικαιοσύνη; Είναι μονόδρομος όταν αρχίζεις να καλύπτεις στελέχη σου. Θα βρεθεί αυτός που θα πει “εγώ γιατί;”

Εκτός, φυσικά, αν κάποιος θέλει να πει ότι ο Τσοχατζόπουλος πήγε στη φυλακή χάρη στις ενέργειες μια δραστήριας δικαστικού (που ισχύει κι αυτό) και όχι στην απόσυρση της στήριξης που παρείχε το ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο Παπανδρέου.

Η κάλυψη στην Κωνσταντοπούλου είναι δείγμα κυβερνητικής αλαζονείας και είναι δανεική στην πολιτική. Λαμόγια, απατεώνες και καταχραστές της εξουσίας υπάρχουν σε όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα καθεστώτα. Υπήρξαν στους χίπις, υπήρξαν στους Σοσιαλιστές, υπήρξαν στους Κομμουνιστές, υπήρξαν στη λαϊκή Δεξιά, στη φιλελεύθερη Δεξιά, στο Κέντρο, στη Χούντα. Υπάρχουν παντού.

Αυτή τη στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση και οι εγγραφές μελών στις νεολαίες του λογικά κάνουν θραύση. Όποιος σκέφτεται το μέλλον του, περισσότερο από το να κάνει κάτι δημιουργικό και άξιο στη ζωή του, θα επιλέξει την νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ή τη νεολαία της Νέας Δημοκρατίας.

Στις πολιτικές νεολαίες εκκολάπτονται τα λαμόγια του 2020, του 2025 και του 2035. Αυτοί που θα πάρουν την εξουσία και θα την καταχραστούν γράφονται αυτή τη στιγμή (και) στη νεολαία του  ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν συνεχίσει έτσι και δημιουργήσει τη δική του παράδοση ατιμωρησίας,  θα βρεθεί πολύ σύντομα να απολογείται ο ίδιος. Το έπαθε ο Γιώργος Παπανδρέου, το έπαθε ο Κώστας Καραμανλής, το έπαθε ο Κώστας Σημίτης, το έπαθε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν πρόλαβε να το πάθει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Αντώνης Σαμαράς.

Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τραβήξει το αυτάκι της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

* Ο Στέλιος Αρτεμάκης σκέφτεται κατ’ ιδίαν και γράφει δημοσίως. Είναι στην 24Media από το 2006, στο Oneman.gr από το 2011 και έχει δημοσιεύσει κείμενα και συνεντεύξεις στο News247.gr, στο Myspace.gr και παλιότερα στο Cosmo.gr. Έχει αρκετά χαρτιά από τα οποία το μεγαλύτερο σε διαστάσεις είναι ένα από το Βιολογικό του Καποδιστριακού.