Γιατί ο βουλευτής μπούκαρε στην Πινακοθήκη

Αναζητώντας το βιογραφικό του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου, που εισέβαλε και προκάλεσε ζημιές στην Εθνική Πινακοθήκη, ήμουν βέβαιος ότι θα βρω κάτι που να θυμίζει χρυσαυγίτη. Περίμενα να γνωρίσω έναν αγρότη που έχει θητεύσει ως επίτροπος στην εκκλησία της ενορίας του, στη Β΄ Θεσσαλονίκης.

Λάθος. Ο Παπαδόπουλος είναι γιατρός και μάλιστα διακεκριμένος. Καρδιοχειρουργός με διδακτορικό και αξιόλογη επαγγελματική διαδρομή στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Επιστήμονας, ακόλουθος της γνώσης και του ορθού λόγου. Ομως ο Παπαδόπουλος είναι δύο άνθρωποι σε μία ψυχή. Από τη μία ο επιστήμονας και από την άλλη ο φανατικός που αδυνατεί να διακρίνει οτιδήποτε έξω από το σκοτάδι μίας τυφλής πίστης.

Και αυτή η αντίφαση, που προσωποποιείται στον Παπαδόπουλο, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν επιστήμονα που είναι ένθεος και υπηρετεί τη λατρεία του με αυστηρή προσήλωση. Μπροστά μας έρχεται ένας άνθρωπος που, αν και καλλιέργησε την προσωπική του συγκρότηση με επιστημονική σκέψη, η δημόσια συμπεριφορά του καθορίζεται από φανατισμό και μισαλλοδοξία.

Συμπεριφορά αντίστοιχη αυτής που εξεδήλωσε ο Παπαδόπουλος συνήθως συναντάται σε ανθρώπους χωρίς ακαδημαϊκή η κοινωνική μόρφωση, φοβικούς απέναντι στην εξέλιξη, αμήχανους μπροστά στους νέους καιρούς. Όμως ο Παπαδόπουλος είναι επιστήμονας που οφείλει και καταφέρνει να βρίσκεται στην αιχμή της προόδου. Πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να μπαινοβγαίνει σε τόσο βαθύ σκοτάδι;

Αν και γιατρός, υπήρξε πολέμιος των εμβολίων για την Covid-19. Μίλησε στη Βουλή για καλικάντζαρους. Ηταν και ιδιαίτερα γλαφυρός στις τοποθετήσεις του για τον γάμο των ομοφύλων. Τα πιστεύει όλα αυτά ή, απλώς, τα εμπορεύεται προς τους ψηφοφόρους του; Εννοείται ότι τα πιστεύει και τα ασπάζεται. Και εν τέλει χρησιμοποιεί την πίστη ως ένα μέσο για να εκφράσει την εχθροπάθεια του προς οτιδήποτε δεν κατανοεί ή, απλώς, τον τρομάζει.

Οταν ο (κάθε) Παπαδόπουλος συμπεριφέρεται ως μεσαιωνικός ιεροεξεταστής, δεν στρέφεται μόνο εναντίον των βλάσφημων. Κυρίως εκφράζει τον τρόμο του για έναν κόσμο ασύμβατο με τους κώδικες που έχει υιοθετήσει ή κατασκευάσει στο μυαλό του, προκειμένου να ανακουφιστεί από τις υπαρξιακές του αγωνίες. Δεν είναι οργή αυτό που καταλαμβάνει τους Παπαδόπουλους. Είναι τρόμος όταν διαπιστώνουν ότι ο κόσμος ξεφεύγει από τα καλούπια που εκείνοι αναγνωρίζουν ως το ορθό πλαίσιο.

Και ο λόγος για τον οποίο ο Παπαδόπουλος βρίσκεται στη Βουλή είναι επειδή υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, περισσότεροι από όσους φαντάζεστε, που συμφωνούν μαζί του. Επισκεφθείτε τα σχετικά άρθρα στο «Πρώτο Θέμα» και διαβάστε τα αποθεωτικά σχόλια για το θάρρος και την τόλμη του Παπαδόπουλου. Θα εντυπωσιαστείτε από το πάθος που μεταφέρουν. Και αν το προσεγγίσετε πολιτικά, θα βρείτε στον πυρήνα του θέματος συστατικά στοιχεία του ατόφιου τραμπισμού.

Ζούμε, εδώ και μερικές δεκαετίες, το τέλος των ιδεολογιών που, παραδοσιακά, δημιουργούσαν τα παγκόσμια debate για έναν αιώνα. Στον παλιό κόσμο υπήρχε μία κλασική αντιπαράθεση ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς. Σήμερα δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Οι μεγάλες μάχες δίνονται στο πεδίο των συμβολισμών και της κοινής λογικής. Αν νομίζεις ότι «αντίπαλος» σου είναι ο απέναντι επειδή δηλώνει δεξιός ή αριστερός, τότε ανήκεις στον παλιό κόσμο. Αντίπαλος σου, ίσως και εχθρός σου, είναι αυτός που προσβάλλει την κοινή λογική και θέλει να ντύσει έναν πολύχρωμο κόσμο στα μαύρα.