Γιατί στην Ελλάδα ταλαιπωρούν τους ήρωες;

Στις 26 Σεπτεμβρίου ο Παύλος Μπακογιάννης έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες των τρομοκρατών της 17 Νοέμβρη. Εκείνο το πρωινό του 1989 είχα τη θλιβερή εμπειρία να μεταδώσω στον «αέρα» της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας του Πειραιά Κανάλι Ένα την τραγική είδηση. Από τότε πέρασαν 30 χρόνια και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει να συνεννοηθούμε σε πνεύμα συναίνεσης, ανάλογο της προσφοράς του Παύλου Μπακογιάννη στη δημοκρατία και στη χώρα.

Πληροφορήθηκα την απόφαση της Αττικό Μετρό να μετονομάσει το Σταθμό «Ευαγγελισμός» σε «Παύλος Μπακογιάννης» στη Σικελία. Στην Κατάνια διάβασα και την ανακοίνωση της Οικογένειας του Παύλου Μπακογιάννη, αλλά και την τοποθέτηση του Νίκου Ταχιάου. Μια μέρα σαν τη σημερινή κάθε σχόλιο εκτιμώ ότι θα ήταν αναντίστοιχο με την ιστορική μνήμη. Οφείλω όμως να αναφέρω ότι στην Κατάνια το μεγάλο πάρκο στο λιμάνι φέρει την ονομασία του Πάολο Μπορσελίνο- του δικαστή που σκότωσε η μαφία το 1992- όπως και της αφετηρίας των αστικών μέσων μεταφοράς.

Το επισημαίνω γιατί εκεί δεν χρειάστηκε ο πρόεδρος του οργανισμού των αστικών συγκοινωνιών να δώσει εξηγήσεις, δεν ακούστηκε κανείς να διαμαρτύρεται για το κόστος, ούτε υποχρεώθηκε η οικογένεια σεβόμενη τη μνήμη του να αρνηθεί ευγενικά τη μετονομασία. Κι εκεί το πάρκο και η αφετηρία των λεωφορείων είχαν άλλη ονομασία πριν αποφασιστεί η μετονομασία τους. Όλα αυτά τα αναφέρω ώστε να καταδειχθεί μια αρρωστημένη αντίληψη που διαχωρίζει την προσφορά στη δημοκρατία με κριτήριο την πολιτική προέλευση.

Βλέπετε, όσοι επιχείρησαν με πάθος αλλά με μετριοπάθεια να επουλώσουν τα τραύματα του διχασμού και να σπάσουν τα στερεότυπα, οι αδογμάτιστοι δημοκράτες όπως ο Παύλος Μπακογιάννης ο Αλέκος Παναγούλης ο Άλντο Μόρο, ακριβώς γιατί το όραμά τους δεν ήταν «συμβατό» με το αφήγημα της Αριστεράς δεν έχουν τη «νομιμοποίηση» από εκείνους που εκδίδουν τα πιστοποιητικά προοδευτικότητας. Είναι σκληρό, αλλά δεν θυμάμαι οι νεολαίες των αριστερών κομμάτων, τα συνδικάτα και οι κοινωνικοί φορείς, να βγήκαν στους δρόμους με συνθήματα κατά της τρομοκρατίας και των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη.

Δεν θυμάμαι πορείες στη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη ή του Αλέκου Παναγούλη. Δεν θυμάμαι, ακόμη κι αν έγιναν, τον κόσμο να διαδηλώνει έξω από κάποια γιάφκα. Έστω μια πορεία που θα είχε αφετηρία την οδό Ομήρου και κατάληξη τον Κορυδαλλό, μια και οι αγροτικές φυλακές του Βόλου είναι μακριά. Πορείες για τον δολοφονηθέντα δεν είδα. Αντίθετα είδα τον Κουφοντίνα να κόβει βόλτες αδειούχος (επί ΣΥΡΙΖΑ) στο κέντρο της Αθήνας και κανείς να μην αντιδρά. Δεν θα μου προκαλούσε καμία έκπληξη αν μερικοί από αυτούς τους απαθώς «αδιάφορους» συμμετέχουν σε πορείες για την καταστροφή του Αμαζονίου ή για τα δικαιώματα των δολοφόνων του Μπακογιάννη και των τρομοκρατών που δεν παίρνουν άδεια από τις φυλακές.

Κάποτε πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η μνήμη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Ο πόνος είναι κοινός και προφανώς δεν έχει χρώμα. Είναι σοκαριστικό για τη δημοκρατία και εξοργιστικό να βλέπεις να ράβουν τη δημοκρατία στα μέτρα τους εκείνοι που ξηλώνουν τις αρχές της. Να ξεχνούν τον Αξαρλιάν και να θυμούνται τον Γρηγορόπουλο. Να διοργανώνουν πορείες για τον Φύσσα αλλά να μην έχουν πάρει ποτέ πρωτοβουλία να διοργανώσουν μια μεγάλη πορεία κατά της τρομοκρατίας. Και να την καθιερώσουν όπως αυτή που γίνεται κάθε χρόνο στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Τιμώ και σέβομαι τη μνήμη όλων όσοι δολοφονήθηκαν είτε από φασίστες είτε από εξτρεμιστές αριστερούς τρομοκράτες. Στη δική μου ηθική η δολοφονία δεν έχει ιδεολογικά ελαφρυντικά. Ο δολοφόνος είναι δολοφόνος. Είτε γιατί πυροβολεί στο όνομα των καταπιεσμένων είτε γιατί πυροβολεί στο όνομα των καταπιεστών. Και οι μεν και οι δε έχουν κοινό παρονομαστή το ταξικό μίσος και το διχασμό.