Γιατί τα παιδιά των ανθρακωρύχων ψήφισαν το κόμμα της Θάτσερ

Η νίκη του Μπόρις Τζόνσον ήταν το πιθανότερο σενάριο στις χθεσινές εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία, εκλογές στις οποίες στην πραγματικότητα το διακύβευμα ήταν το Brexit. Όμως οι Συντηρητικοί δε νίκησαν απλά, αλλά θριάμβευσαν, με ιστορικό υψηλό, ενώ το ακριβώς αντίθετο συνέβη με τους Εργατικούς υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο δε είναι πως την απόλυτη αυτή νίκη έδωσαν στον Τζόνσον οι εργάτες ψηφοφόροι των βιομηχανικών περιοχών. Θα μπορούσε κανείς να πει, γενικεύοντας φυσικά, ότι τα παιδιά των ανθρακωρύχων ψήφισαν το κόμμα της Θάτσερ. Και αυτό είναι μία ειρωνεία της Ιστορίας.

Σίγουρα πολλές αναλύσεις θα γίνουν για τα λάθη στρατηγικής του Κόρμπιν και του Εργατικού Κόμματος, που δεν τόλμησε ευθέως να πει “όχι” στο Brexit. Αλλά εδώ υπάρχει μία τάση και σε χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης και στην Αμερική του Τραμπ.

Πολλοί Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ και δηλωμένοι δημοκράτες στην Ευρώπη, περιγελούν τον Ντόναλντ Τραμπ ως ένα “κλόουν”. Σατιρίζουν τον ιδιαίτερο τρόπο που μιλά και τον απλοϊκό του λόγο, τα μαλλιά του, τα covfefe του. Όμως ο Τραμπ δεν είναι ένας γελωτοποιός απλά. Είναι ο εκφραστής συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, που αποφάσισαν ότι δεν κερδίζουν πια από την παγκοσμιοποίηση.

Γιατί τους ακούνε και οι φτωχοί που τους ψηφίζουν; Γιατί υπέφεραν και εκείνοι από την παγκοσμιοποίηση και δεν μπορούν να δεχθούν ότι το αμερικανικό όνειρο ήταν μία ψευδαίσθηση. Γιατί είδαν το όραμα της ΕΕ να τους αφήνει απ έξω στη Μεγάλη Βρετανία της Θάτσερ και εν συνεχεία του “τρίτου δρόμου” του Μπλερ- για να μην ξεχνιόμαστε ότι άρχισε η Κυρία το συνέχισαν οι Σοσιαλδημοκράτες, παίρνοντας στο λαιμό τους όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης εδώ που τα λέμε.

Η φύση απεχθάνεται το κενό και οι άνθρωποι απεχθάνονται την έλλειψη εναλλακτικής. Και την αναζητούν ακόμη και σε ψέματα. Γιατί εναλλακτική στην πραγματικότητα δε θα προσφέρουν στους λαούς της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ οι ηγέτες τους.

Αν και σημειωτέον είναι άδικο να συγκρίνει κανείς τον εξαιρετικά μορφωμένο Τζόνσον με τον Τραμπ.

Οι άνθρωποι πάντως που έχουν ποδοπατηθεί στα εργασιακά και στα δημοκρατικά τους δικαιώματα, αναζητούν χαμένη περηφάνια πίσω στο παρελθόν, στα εθνικά σύνορα, σε αναμνήσεις αυτοκρατοριών, σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου και στην ευκολία της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, που προσφέρει ένα αδύναμο, βολικό στόχο. Κάνουν προφανώς λάθος. Αλλά πρέπει να γίνει αντιληπτό (και από τους ίδιους, αλλά και από όσους φιλοδοξούν να αλλάξουν τα πράγματα) το γιατί.

Ίσως οι απαντήσεις να μην είναι και τόσο απλές. Και όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Βρετανοί, bloody Hell.