Γιορτάζουν λίγοι, ταλαιπωρούνται οι πολλοί

Η απεργία της 2ας Οκτωβρίου, δεν σημαδεύθηκε από τον όγκο και τον παλμό της, αλλά από μια δήλωση.

Τη δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη που ξεκινούσε με τη φράση “Για μία ακόμη φορά, απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί” και στη συνέχεια έκανε αναφορά σε “Επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας”.

Δεν εξέπληξε κανέναν για το νόημα της τοποθέτησης, είναι γνωστές οι απόψεις της φιλελεύθερης πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας για τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες. Αυτό που έκανε εντύπωση και προκάλεσε αντιδράσεις ήταν η επιλογή του χρόνου για μια τέτοια δήλωση, που έμοιαζε με προσπάθεια εκμετάλλευσης του κοινωνικού αυτοματισμού, λόγω των εικόνων των συγκεντρώσεων και της χαμηλής συμμετοχής -με τη συνήθη εξαίρεση της μαζικής κινητοποίησης του ΠΑΜΕ.

Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα απαξίωσης, αυτό που χρησιμοποίησε και ο πρωθυπουργός, δηλαδή ότι “οι λίγοι ταλαιπωρούν τους πολλούς”, πόσο μπορεί να σταθεί αν το σκεφθούμε ψύχραιμα; Και όταν λέω ψύχραιμα δεν εννοώ σε συνθήκες σαρδελοποίησης σε κάποιο λεωφορείο τη μέρα της απεργίας.

Για να μην επεκταθούμε και στα γνωστά περί εκλογών, όπου κατά κάποιον τρόπο “οι λίγοι αποφασίζουν για το πώς θα ταλαιπωρηθούν ή θα ευεργετηθούν οι πολλοί”, ας μείνουμε μόνο σε απεργίες και δημόσιες εκδηλώσεις.

Μια μέρα μετά την απεργία της Τετάρτης, την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου, γιόρταζε ο Πολιούχος της Αθήνας, ο Άγιος Διονύσιος, ο Αρεοπαγίτης. Ένας από τους πρώτους Αθηναίους που πίστεψαν στον Χριστό.

Βρέθηκε στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου, την εποχή της Σταύρωσης του Ιησού και συγκλονίστηκε από το πώς σκοτείνιασε ο ουρανός, αναφωνώντας: “Ή ο Θεός υποφέρει ή χάνεται το παν”.

Αργότερα, άκουσε τον Απόστολο Παύλο στον Άρειο Πάγο να μιλά για εκείνο το υπερφυσικό σκοτάδι κατά την Σταύρωση του Χριστού και σίγουρος πια για την πίστη του, βαπτίσθηκε, με την οικογένειά του κατά το έτος 52 μ.Χ. Διετέλεσε Επίσκοπος Αθηνών και βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην πυρά.

Μια διαδρομή άξια εορτασμού από τους ορθόδοξους εις τον αιώνα τον άπαντα. Άξια εορτασμού ναι. Άξια όμως ταλαιπωρίας όσων κινούνται με τα αυτοκίνητά τους γύρω από το σημείο εορτασμού;

Διότι την Πέμπτη από το πρωί στο κέντρο της Αθήνας λόγω του εορτασμού του Πολιούχου, δεν επιτρεπόταν η στάση και η στάθμευση, ενώ από τις 15:00 έως το τέλος της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε προσωρινή και σταδιακή διακοπή κυκλοφορίας σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία των οδηγών.

Με τη λογική λοιπόν της ταλαιπωρίας, όχι απλώς αρκετά επαγγέλματα δεν πρέπει ποτέ ανεξαρτήτως συνθηκών εργασίας ή αιτημάτων να απεργούν, αλλά και πολλές δημόσιες εκδηλώσεις δεν θα έπρεπε να διεξάγονται με τον τρόπο που διεξάγονται σήμερα.

Και από τους Μαραθώνιους και τα ποδήλατα στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι σίγουρα ταλαιπωρούνται, όπως επίσης και από τα γήπεδα εντός αστικού ιστού. Τι τραβάνε οι περίοικοι πριν και μετά τον αγώνα;

Το ζήτημα της ταλαιπωρίας, είναι μια μεγάλη παραπλανητική συζήτηση, όσο και αν η εικόνα μιας συγκέντρωσης 100 ατόμων δίνει τροφή στους εχθρούς κάθε κινητοποίησης.

Για να επανέλθουμε στην αρχή του κειμένου, είναι πράγματι παράξενο ότι μια -όπως μαρτυρούν οι εικόνες- ακίνδυνη κινητοποίηση, προκάλεσε την παρέμβαση του πρωθυπουργού.

Εκτός αν υπάρχει η ανησυχία, ότι στο άμεσο μέλλον οι κινητοποιήσεις δεν θα είναι των  συνδικαλιστών της σφραγίδας, αλλά των εργαζομένων. Ότι δηλαδή θα είναι μαζικές.

Και για να υπάρχει αυτή η ανησυχία, ίσως υπάρχουν στο συρτάρι και οι πολιτικές που θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Σε αυτή την περίπτωση η εκ των προτέρων προσπάθεια πλήρους απαξίωσης των κινητοποιήσεων, έχει λογική.