Αν γίνει κάποια “στραβή” στις υποκλοπές, μπορεί να χαθεί κάθε έλεγχος…
Ακόμα και οι κυβερνήσεις που εμφανίζονται πανίσχυρες και τα ελέγχουν όλα δεν μπορούν να είναι σίγουρες για το τι μπορεί να τους ξημερώσει.
- 02 Αυγούστου 2022 06:37
Όλες οι κυβερνήσεις, ακόμα και οι πιο ισχυρές, φτάνουν κάποια στιγμή σε ένα σημείο από το οποίο μπορεί να μην έχουν γυρισμό. Η ισχύς τους να αρχίσει να υποχωρεί, οι αντίπαλοί τους να ενισχύονται και το πολιτικό σκηνικό να προδιαγράφεται αβέβαιο.
Αυτά δεν είναι θεωρητικολογία, τα έχουμε δει στο- όχι και τόσο μακρινό-παρελθόν. Εχουμε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Το πρώτο: Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κέρδισε με άνεση τις εκλογές του 1985 (δεύτερες στη σειρά μετά το «θρυλικό» 1981) και εμφανιζόταν πανίσχυρο. Όμως, μετά τη μέση της δεύτερης τετραετίας του, άρχισαν να εμφανίζονται «ρωγμές» στη διακυβέρνησή του. Μέχρι που άρχισαν να ξεσπούν σκάνδαλα (Κοσκωτάς, υποκλοπές κτλ), πραγματικά αλλά και «φουσκωμένα» και ο έλεγχος χάθηκε. Μαζί με την αρρώστια του τότε πρωθυπουργού, ήταν οι βασικές αιτίες για την ήττα του 1989. Και δεν είναι άνευ σημασίας ότι αυτές έγιναν στο τέλος της τετραετίας ακριβώς επειδή, με προδιαγεγραμμένη την ήττα, δεν υπήρχε λόγος να χαθεί ούτε μέρα από την άσκηση εξουσίας.
Το δεύτερο: Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που ακολούθησε (Νοέμβριος 1990) δεν ήταν μεν ισχυρή κοινοβουλευτικά, αλλά ήταν πανίσχυρη πολιτικά. Η ΝΔ είχε πετύχει τρεις απανωτές εκλογικές νίκες με ποσοστά άνω του 45%, ο Ανδρέας είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο και είχε θεωρηθεί «τελειωμένος» και το ΠΑΣΟΚ όδευε σε συρρίκνωση(έτσι πίστευε το «στρατόπεδο των νικητών» της εποχής»), που θα καθιστούσε σχεδόν αδύνατη την επανάκαμψή του. Όμως, τίποτα δεν πήγε σύμφωνα με τους σχεδιασμούς.
Ο Μητσοτάκης (πατήρ) δεν έκανε αμέσως νέες εκλογές (εκ των υστέρων παραδέχτηκε ότι ήταν λάθος), η διακυβέρνησή του στιγματίστηκε με απανωτά σκάνδαλα (μεταξύ των οποίων και οι υποκλοπές δια του άρχοντα των κοριών Μαυρίκη), η οικονομική κατάσταση επιδεινώθηκε και- ω του θαύματος- ο «ημιθανής» Ανδρέας και το τρις ηττημένο ΠΑΣΟΚ «ζωντάνεψαν» και επέστρεψαν θριαμβευτικά στην κυβέρνηση του 1993.
Το τρίτο παράδειγμα είναι πιο πρόσφατο και, ίσως, πιο χαρακτηριστικό: Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου θριάμβευσε στις εκλογές του 2009. Αλλά έπεσε στην «ξέρα» της χρεοκοπίας. Υποτίμησε αυτά που θα ακολουθούσαν (όπως παραδέχεται και με το νέο βιβλίο του ο Ευάγγελος Βενιζέλος), ο ΓΑΠ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στις εκλογές του 2012 το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ κινδύνεψε να εξαφανιστεί κοινοβουλευτικά και έκτοτε βολοδέρνει με ποσοστά κάτω του 10%.
Τι δηλοί ο μύθος; Ότι δεν υπάρχουν άτρωτες κυβερνήσεις. Ότι «καραδοκούν» γεγονότα τα οποία μπορούν να ανατρέψουν τις εικόνες κυριαρχίας που εμφανίζουν κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί με την αμέριστη-έως και σκανδαλώδη-υποστήριξη του ευρύτερου κύκλου εξουσίας, επιχειρηματικού, μιντιακού κ.ο.κ.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι μια τέτοια κυβέρνηση. Είναι ισχυρή κοινοβουλευτικά, απολαμβάνει αμέριστη-έως και σκανδαλώδη- υποστήριξη από τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης και οι αντίπαλοί της αδυνατούν, μέχρι στιγμής, να αμφισβητήσουν πειστικά την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ.
Το «μέχρι στιγμής» είναι η κρίσιμη παράμετρος. Διότι εν τω μεταξύ «τρέχουν» γεγονότα που ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν και τι επιπτώσεις θα έχουν. Και από τη στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης (είπε ότι) αποφάσισε να μην κάνει πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, αν το τηρήσει, μέχρι την άνοιξη του 2023 θα βρίσκεται στο έλεος των(και απρόβλεπτων) γεγονότων και θα υπόκειται στο «νόμο των αβεβαιοτήτων».
Πρώτη και βασική αβεβαιότητα είναι η ενεργειακή και οικονομική κρίση, για την οποία κάθε πρόβλεψη είναι επισφαλής. Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει το χειμώνα. Ήδη ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πέφτουν(Ιταλία) ή προβλέπεται ότι θα κλονιστούν(Γερμανία) και γενικώς η Ευρώπη ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η οικονομική κρίση είναι γνωστή και μπορεί να υπολογίζει κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα την ελέγξει.Καμιά φορά, όμως, ανακύπτουν και άλλα γεγονότα, που ενδέχεται να ξεφύγουν από τον έλεγχο. Τέτοιο είναι οι παρακολουθήσεις, που εσχάτως πήραν νέα διάσταση, αφού στο στόχαστρο βρέθηκε αρχηγός κόμματος. Η κυβέρνηση, όπως φάνηκε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, επιδιώκει να κλείσει άρον άρον το θέμα. Δεν γνωρίζουμε, επί του παρόντος, αν θα το καταφέρει.
Όμως, η υπόθεση αυτή μπορεί να έχει μη ελέγξιμες «παρενέργειες». Για παράδειγμα, εκ των πραγμάτων τέτοιες υποθέσεις φέρνουν πιο κοντά τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και ήδη η κυβερνητική προπαγάνδα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Πρώτον, διοχετεύει στα φιλικά της μέσα ενημέρωσης παραπλανητική εικόνα των γεγονότων κι εκείνα πείθονται ασμένως. Για παράδειγμα, η μεγάλη είδηση από τη συνεδρίαση της επιτροπής της Βουλής ήταν η παραδοχή του διοικητή της ΕΥΠ ότι παρακολουθούσαν τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη. Αλλά η είδηση αυτή «χάθηκε» μέσα σε γενικόλογους τίτλους του τύπου «σφοδρή σύγκρουση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης».
Όμως, επειδή τα γεγονότα δεν γίνεται να εξαφανιστούν, όσο κι αν η προπαγάνδα «κάνει παπάδες», η κυβέρνηση άρχισε να ανησυχεί για τη δεύτερη πτυχή της υπόθεσης. Και αυτή είναι η σύμπλευση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, γεγονός που «απομονώνει» τη ΝΔ. Και τα κυβερνητικά «non papers», που δημοσιεύτηκαν αυτούσια σε πολλά ΜΜΕ, έδειξαν την ενόχληση από τη σύμπλευση αυτή.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δικαιολογημένα μπορεί να υποψιάζεται τα πάντα, εξ ου και η χαρακτηριστική δήλωσή του «δεν πληρώνουμε τις μυστικές υπηρεσίες για να μας παρακολουθούν ή για να μας λένε ότι δεν μας παρακολουθούν…». Αν και η κυβέρνηση φαίνεται ότι ελέγχει τις εξελίξεις(και) σ’ αυτό το πεδίο, δε μπορεί ποτέ να είναι σίγουρη τι θα συμβεί αν γίνει κάποια «στραβή»(για παράδειγμα, αν μιλήσει κάποιο «βαθύ λαρύγγι»).
Συμπέρασμα: Ακόμα και οι κυβερνήσεις που εμφανίζονται πανίσχυρες και τα ελέγχουν όλα δεν μπορούν να είναι σίγουρες για το τι μπορεί να τους ξημερώσει. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρουσιάζεται περίπου άτρωτη, αν και συχνά το άγχος της για το αύριο και την επανεκλογή της δεν κρύβεται.
Απόλυτες βεβαιότητες στην πολιτική δεν υπάρχουν. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Χάρολντ Μακμίλαν είχε ερωτηθεί από δημοσιογράφο στη δεκαετία του ’60 τι φοβάται περισσότερο. Και είχε απαντήσει αφοπλιστικά: «Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα…».
Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις