Κυβέρνηση, Κράτος, Εκκλησία, Επιστήμονες και Εμείς: Ιδού οι φταίχτες, αλλά όχι ισομερώς…

Ποιοι φταίνε για τα κάθε μέρα και χειρότερα αποτελέσματα του δεύτερου κύματος της πανδημίας; Με ένα λεκτικό εφεύρημα θα λέγαμε «δύο «Κ» και τρία «Ε» : Κυβέρνηση, Κράτος, Εκκλησία, Επιστήμονες, Εμείς. Με αυτήν τη σειρά, αλλά όχι και ισομερώς.

Θα ήταν ανεύθυνο και εντελώς υποκριτικό να πούμε ότι φταίει το ίδιο η κυβέρνηση ή έστω ένας-δυο αρμόδιοι υπουργοί, που δεν φρόντισαν να ενισχύσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να μην σαρδελοποιούνται οι επιβάτες μαζί με τον κορονοϊό, με τους νεαρούς που μαζεύονταν τα βράδια στις πλατείες. Ή να πούμε ότι έχουν την ίδια ευθύνη οι Μητροπολίτες που προτρέπουν τους πιστούς να συνωστίζονται μπροστά στο(ίδιο!) κουταλάκι της μετάληψης με τον εξυπνάκια, που δεν φοράει μάσκα σε πολυσύχναστους χώρους, παρά μόνον αν δει αστυνομικούς να πλησιάζουν.

Ας πούμε ευθύς εξαρχής μια απλή αλήθεια. Από τη στιγμή που ο ιός δεν εξαφανίστηκε με τις καλοκαιρινές ζέστες, η επανεμφάνιση της πανδημίας και η αύξηση των κρουσμάτων ήταν μοιραία εξέλιξη. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο όσα μεσολάβησαν από το «τέλος» της πρώτης πανδημίας( Μάιος) μέχρι σήμερα.

Η Κυβέρνηση ποια σοβαρή προετοιμασία έκανε, εκτός από τις συνεχείς δηλώσεις (αυτο)ικανοποίησης ότι είμαστε σε καλύτερη θέση από όλες τις χώρες Ευρώπης; Όταν το λες αυτό διαρκώς, όπως κάνουν όλοι οι υπουργοί που μιλάνε και όταν το υπερτονίζεις, όπως έκανε ο πρωθυπουργός τις προάλλες στη Βουλή συνοδεία χαρτών, τι μήνυμα στέλνεις; Εγρήγορσης ή εφησυχασμού; Αφού έχουμε τα λιγότερα κρούσματα και τους λιγότερους θανάτους, γιατί ο πολίτης, που το ακούει διαρκώς, να πιστέψει τους δραματικούς τόνους που χρησιμοποιούνται την ίδια στιγμή;

Η Κυβέρνηση-και η προέκτασή της, το Κράτος– τι έκαναν για το υπ’ αριθμόν ένα σημείο συνωστισμού, που δεν είναι βέβαια τα μπαρ και οι πλατείες αλλά τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και οι συρμοί του Μετρό; Και είναι όντως απαράδεκτη η συγκαταβατική δήλωση του επανεμφανισθέντος κ. Τσιόδρα ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι στο πεδίο αυτό. Ο Τσιόδρας είναι γιατρός, έχει μεν μια κρατική θέση, αλλά δεν είναι δουλειά του να αθωώνει την όποια κυβερνητική και κρατική ανικανότητα, αστοχία ή παράλειψη.

Η Εκκλησία, αλήθεια, είναι έξω από το πεδίο της κριτικής και των νουθεσιών, που απευθύνουν σε όλους τους άλλους ο πρωθυπουργός, υπουργοί και επιστήμονες; Αλήθεια, γιατί δέχτηκε ο κ. Μητσοτάκης να φωτογραφηθεί με Μητροπολίτης αμάσκωτο ενώ ο ίδιος(ο πρωθυπουργός) φορούσε κανονικά την μάσκα του; Πώς είναι δυνατόν να το επιτρέπει αυτό σε κλειστό χώρο και λίγες μέρες μετά να ανακοινώνει ότι γίνεται υποχρεωτική η μάσκα και στους ανοιχτούς χώρους; Αλήθεια, γιατί ο κ. Χαρδαλιάς δεν λέει μια λέξη αποδοκιμασίας για όσα βλέπουμε έξω και μέσα σε ναούς;

Οι Επιστήμονες, αν υποθέσουμε ότι τους εκφράζει ο κ. Τσιόδρας, δεν έχουν καμιά ευθύνη για τις δικές τους αντιφάσεις; Πριν από ένα μήνα δεν μας έλεγαν ότι η Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με την Αθήνα, «πάει καλά»; Τι συνέβη και μέσα σε μερικές ημέρες αυτό ανετράπη και η συμπρωτεύουσα συναγωνίζεται την πρωτεύουσα σε κρούσματα; Πήγαινε καλά η Θεσσαλονίκη ή μήπως δεν είχαν εικόνα της κατάστασης; Χρειαζόταν αυτή η δήλωση του κ. Τσιόδρα της 30ης Σεπτεμβρίου ή μήπως λειτούργησε σαν σήμα εφησυχασμού και χαλάρωσης; Αλλά και τα υπόλοιπα, που είπε στην προχτεσινή επανεμφάνισή του, ολίγον τι πατριωτικά με τις «θυσίες των προγόνων μας» και ολίγον τι γραφικά με την αποκάλυψη ότι ο ίδιος έχει μερικούς μήνες να πάει σε εστιατόριο(αλήθεια, αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι κι αν το κάνουμε δεν θα καταστραφεί ένας ολόκληρος κλάδος;), δεν είναι σοβαρή-και προπάντων επιστημονική- αντιμετώπιση του προβλήματος.

Οι Πολίτες, όλοι Εμείς, φυσικά δεν εξαιρούμαστε από τις ευθύνες. Ειδικά για τους νεότερους έχουμε ευθύνη και οι μεγαλύτεροι. Και δεν είναι δικαιολογία τα αρνητικά παραδείγματα των ηγετικών κεφαλών, που προαναφέραμε, ούτε τα αντιφατικά σήματα, που εκπέμπουν ορισμένες από αυτές τις κεφαλές. Το «έλα μωρέ σε μένα θα τύχει;» ή το «πεθαίνουν μόνο γέροι και άρρωστοι» δεν έχουν θέση στο λεξιλόγιο του υπεύθυνου πολίτη.

Εν κατακλείδι: αυτοί είναι-και είμαστε- οι υπεύθυνοι γι’ αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Όμως-το ξαναλέμε- οι ευθύνες δεν είναι ισομερώς κατανεμημένες. Όποιος επιχειρεί να υποβαθμίσει τις κυβερνητικές και επιστημονικές ευθύνες, υπερτονίζοντας τις ατομικές, των πολιτών, κοροϊδεύει πρώτα τον εαυτό του. Και οι δικαιολογίες σε λίγο δεν θα αρκούν.

Διότι, όπως έχει πει ο Αμερικανός επιστήμονας Τζορτζ Ουάσιγκτον Κάρβερ (δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ), «το 99% των αποτυχιών οφείλεται σε ανθρώπους που έχουν τη συνήθεια να δικαιολογούνται».