Τι (δεν) σημαίνει “προοδευτική διακυβέρνηση” και γιατί συζητείται…

Εδώ και λίγες μέρες δύο λέξεις έχουν (ξανα)μπει στο πολιτικό λεξιλόγιο: προοδευτική διακυβέρνηση. Τις χρησιμοποίησαν πολιτικά πρόσωπα από τον αποκαλούμενο «προοδευτικό χώρο»( Αλέξης Τσίπρας, Φώφη Γεννηματά, Γιώργος Παπανδρέου, Χάρης Καστανίδης). Ολοι αυτοί μπορεί να εννοούν διαφορετικά πράγματα, αλλά συμπίπτουν σε ένα: η προοδευτική διακυβέρνηση δεν περιλαμβάνει τη ΝΔ.

Αντίθετα, ένα άλλο πρόσωπο, που(θεωρητικά) εντάσσεται στον προοδευτικό χώρο, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ήταν κατηγορηματικός ότι από την προοδευτική διακυβέρνηση αποκλείεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά το θέμα απασχολεί και το χώρο της ΝΔ, βουλευτές της οποίας(πχ Δ. Μαρκόπουλος) θεωρούν ότι προοδευτική διακυβέρνηση ασκεί η σημερινή κυβέρνηση. Στο ίδιο πνεύμα ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Δ. Τσιόδρας σε κυριακάτικο άρθρο του(«Το ΒΗΜΑ») λέει ότι προοδευτικός πολιτικός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι ο Αλέξης Τσίπρας.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να προσεγγίσει κανείς το θέμα. Πρώτον, ο ιστορικός. Δηλαδή, με μια αναδρομή στο παρελθόν, ώστε να φανεί ποιές κυβερνήσεις, ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί συνέδεσαν τις κυβερνητικές θητείες τους με προοδευτικά μέτρα. Και, δεύτερον, η καταγραφή πρόσφατων και σημερινών προοδευτικών ή μη πολιτικών, αποφάσεων και μέτρων, ώστε να φανεί ποιος(δεν)δικαιούται να οικειοποιείται τους όρους «προοδευτικός», «μεταρρυθμιστής» και τα συναφή.

Σήμερα είναι πανθομολογούμενο ότι, τουλάχιστον στην μετά το 1974 περίοδο, που αποκαλείται Μεταπολίτευση, προοδευτικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις έχουν συνδεθεί με τις κυβερνητικές θητείες του ΠΑΣΟΚ και με τρεις πρωθυπουργούς(Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου). Μερικές από αυτές: η αναγνώριση της αντίστασης, το ΕΣΥ, το ΑΣΕΠ, τα ΚΕΠ, η ψήφος στα 18, η ισότητα των δύο φύλων, ο πολιτικός γάμος, ο Καποδίστριας και ο Καλλικράτης, η Διαύγεια κ.α. Τις περισσότερες από αυτές τις πολέμησε με σφοδρότητα το κόμμα που εκπροσωπεί τη συντηρητική παράταξη, η ΝΔ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη στην ηγεσία της ΝΔ το 2016 με το φωτοστέφανο του μεταρρυθμιστή. Ωστόσο, ως αντιπολίτευση το κόμμα του αντιτάχθηκε στις μεταρρυθμίσεις έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ(πχ Σύμφωνο Συμβίωσης, Ταυτότητα Φύλου). Επιπλέον, σαφές δείγμα αντι- προοδευτικής πολιτικής είναι η στάση της στη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία ως αντιπολίτευση θεωρούσε εθνικά επιζήμια και σήμερα ως κυβέρνηση την εκθειάζει ως υπόδειγμα ιστορικής αλήθειας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπλήρωσε ενάμιση χρόνο στην εξουσία. Η υποχρεωτική μονοπώληση της πανδημίας στην ατζέντα της δεν επιτρέπει κάποια, έστω σύντομη, αποτίμηση του έργου της. Η μοναδική, εμφανής, μεταρρυθμιστική προσπάθεια είναι αυτή που κάνει το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, το οποίο σε σύντομο χρονικό διάστημα αξιοποίησε την τεχνολογία για να διευκολύνει τους πολίτες, ώστε να μη χρειάζεται η διά ζώσης επικοινωνία τους με το κράτος.

Σε πολιτικό επίπεδο, ο όρος «προοδευτική διακυβέρνηση» παραπέμπει στο σχηματισμό άλλης, εναλλακτικής της ΝΔ, κυβέρνησης. Σήμερα η συζήτηση αυτή δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, καθώς τέτοια προοπτική δεν διαφαίνεται. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ισχυρή πλειοψηφία και δεν αισθάνεται κάποια απειλή, καθώς η αντιπολίτευση υστερεί πολύ στις δημοσκοπήσεις. Η συζήτηση πυροδοτείται αποκλειστικά από διοχετευόμενες προθέσεις του πρωθυπουργού(ο ίδιος τις διέψευσε πρόσφατα) να κάνει πρόωρες εκλογές μόλις λήξει η πανδημία, ώστε να εκμεταλλευθεί την υπεροχή του και να ανανεώσει ακόπως τη θητεία του.

Ομως, ο στόχος αυτός περνάει μέσα από την απλή αναλογική, με την οποία θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί στον κ. Μητσοτάκη να πετύχει την(ορατή, με τα σημερινά δεδομένα) πρώτη θέση της ΝΔ στις εκλογές αυτές. Επειδή, λόγω της απλής αναλογικής, δεν θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, πρέπει να διασφαλίσει ότι δεν θα μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Για να έχει πιθανότητες να επαληθευτεί αυτό το σενάριο, πρέπει να συνεργαστούν οπωσδήποτε ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής(ίσως χρειαστεί και τρίτο κόμμα, αν οι αριθμοί δεν βγαίνουν). Και ακριβώς αυτό θα επιδιώξει πάση θυσία να αποτρέψει ο κ. Μητσοτάκης. Αυτό θα συμβεί αν αρχηγός του ΚΙΝΑΛ γίνει ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αποφεύγει να πει το ίδιο και για τη ΝΔ. Με οποιονδήποτε άλλον αρχηγό ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να ελπίζει σε συνεργασία, κατά το πρότυπο της συνεργασίας Σαμαρά-Βενιζέλου την περίοδο 2012-2014, η οποία οδήγησε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ στην εκλογική καταβαράθρωση.

Βεβαίως, η συζήτηση αυτή σήμερα φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου. Όμως, επιδημίας βοηθούσης, σε μερικούς μήνες μπορεί να αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον, αν ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ υποκύψουν στον πειρασμό των πρόωρων εκλογών. Τότε θα φανεί αν ο σχεδιασμός τους να κάψουν την απλή αναλογική και να κυριαρχήσουν για άλλα τέσσερα χρόνια θα τους βγει ή αν θα καούν οι ίδιοι.

Μια απάντηση μπορεί να δίνει αυτή η θυμόσοφη ρήση: « Να πολλαπλασιάζεις επί δύο τους πιθανούς κινδύνους, να διαιρείς δια δύο τα προσδοκώμενα οφέλη».

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr