H ακριβή σιωπή του Κ. Σημίτη

Δεν είναι εύκολο για κανέναν ηγέτη να τοποθετείται όταν βγαίνουν από σκοτεινά ντουλάπια σκελετοί που αφορούν στενούς συνεργάτες του. Ο Κώστας Σημίτης βρέθηκε αρκετές φορές σ αυτή τη δύσκολη θέση: Τσουκάτος, Μαντέλης (Siemens) και τώρα Γιάννος. Μεσολάβησε η κατάρρευση Ακη, που, τουλάχιστον, δεν ανήκε στον δικό του κύκλο των εκσυγχρονιστών, και πολλά μικρά “εγκλήματα” (ο Πανταγιάς που παραιτήθηκε όταν μαθεύτηκε πως ζήτησε από το ΣΔΟΕ να διαγράψει χρέος προς το Δημόσιο του τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα, ο Νεονάκης που τζίραρε μεγάλα ποσά στο χρηματιστήριο και πάει λέγοντας).

Εντάξει, ό,τι και να έλεγε ο Κώστας Σημίτης δεν θα ήταν αρκετό. Και συγνώμη να ζητούσε από τον ελληνικό λαό για το όργιο διαφθοράς που εξελίχθηκε πίσω από την πλάτη του και πάλι δεν θα εξαφανιζόταν ο συλλογικός θυμός. Και να απολογούταν στους συντρόφους του που δεν είχαν λερωμένα χέρια για το διασυρμό της παράταξής τους από άπληστους τυχοδιώκτες και πάλι δεν θα έφευγε η πίκρα και η απόγνωση. Και να έδειχνε πραγματικά συντετριμμένος για όσα αποκαλύφθηκε ότι συνέβαιναν στην αυλή του, δεν θα έφευγε η γεύση της αηδίας από τα χείλη όσων αισθάνονται απέχθεια για τη βρώμικη πλευρά του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος.

Πόσο μάλλον όταν σιωπά. Ο πρώην πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τον Κώστα Καραμανλή, υπήρξε λαλίστατος στη διάρκεια της κρίσης. Εγραψε βιβλίο, αρθρογραφεί, κάνει δηλώσεις, έχει εκφωνήσει ομιλίες, έχει δώσει τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Αλλά με τη ζοφερή πλευρά της δικής του πρωθυπουργίας ξεμπερδεύει εύκολα, είτε αναφερόμενος στη διαφθορά ως κοινωνικό φαινόμενο, είτε αναλαμβάνοντας την ευθύνη γενικώς και αορίστως για λάθη και παραλείψεις.

Έχει πίσω του ένα πολύ σημαντικό έργο, έχει μεγάλη αναγνώριση εντός και εκτός συνόρων, όταν παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή αποδεικνύεται η επιρροή του, σημαντικές προσωπικότητες αναφέρονται σε αυτόν με εγκωμιαστικό τρόπο, απολαμβάνει το χειροκρότημα σε συνάξεις του κόμματός του. Ομως, οι σιωπές του είναι πιο εύγλωττες από τα λόγια του. Ο κ. καθηγητής, ο τεχνοκράτης, ο φλεγματικός και μετρημένος, ο πολιτικός με το μπλοκάκι, ο Ευρωπαίος, μπορεί να μιλάει πολύ για επενδύσεις, για τη γραφειοκρατία, για το μέλλον της ΕΕ, αλλά δεν βρήκε μια λέξη να πει για τις Πρέσπες και δεν έχει δείξει ποτέ να τον βασανίζουν οι μίζες που αμαύρωσαν την πρωθυπουργία του και προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στη χώρα.

Ένας επικοινωνιολόγος θα του έλεγε ίσως ότι πρέπει να μιλήσει, όχι προσχηματικά αλλά ουσιαστικά, έστω και με τόση καθυστέρηση, για να μην εγκαλείται ότι κρύβεται, και αν είναι δυνατόν να “σπάσει” τη φωνή του για να δείξει την οδύνη του. Άλλος θα αντέτεινε πως ό,τι και να πει θα αποβεί σε βάρος του, γιατί θα είναι σαν να ρίχνει λάδι στη φωτιά που θα αναζωπυρωθεί και έτσι θα είναι σαν να κουβαλάει νερό στο μύλο των πολιτικών αντιπάλων. Μπορεί να έχουν και οι δύο δίκιο όπως και ένας τρίτος αν του έλεγε ότι σ αυτές τις περιπτώσεις σημασία δεν έχει τόσο τι λες αλλά αν εννοείς αυτό που λες, αν το αισθάνεσαι, αν βγαίνει από μέσα σου και τι υπάρχει μέσα σου ή, ακριβέστερα, τι απέμεινε.