H Εκκλησία διαφωνεί με το γάμο των ομοφύλων. So what?

Το μάτι του γράφοντα έπεσε σε μία δήλωση ενός Έλληνα επισκόπου για το γάμο των ομοφύλων, ως συνέπεια του ατελείωτου Scroll-down που οι περισσότεροι κάνουμε στο διαδίκτυο.

“Δεν συμφωνούμε σε καμία περίπτωση σ’ αυτήν την επιλογή” έλεγε ο ιερωμένος σε μία άποψη που έτσι και αλλιώς αποτελεί κοινό τόπο για την Εκκλησία.

Και τι έγινε θα αναρωτηθεί κάποιος; Εγινε ότι η Εκκλησία φαίνεται να παίρνει επισήμως θέση για ένα ζήτημα το οποίο δεν την αφορά και ξεφεύγει των αρμοδιοτήτων της. Δεν επιθυμούν φυσικά θρησκευτικό γάμο οι ομόφυλοι (ή οι τρανς) αλλά πολιτικό γάμο, τη δυνατότητα δηλαδή από την πολιτεία να ενώσουν τις ζωές τους, όπως μπορούν και το κάνουν εδώ και δεκαετίες τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Η Εκκλησία, κατά το κοινώς λεγόμενο, φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Σεβαστές φυσικά οι απόψεις των επικεφαλής των κατά τόπους εκκλησιών, σεβαστές και οι απόψεις του χαμηλόβαθμου κλήρου αλλά αν η Πολιτεία έπαιρνε πάντα τοις μετρητοίς τις “ιερές” θεωρήσεις των πραγμάτων, η Ελλάδα θα ζούσε ακόμα στη δεκαετία του 70.

Η Εκκλησία ούτε την αποποινικοποίηση της μοιχείας ήθελε, ούτε την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, ούτε τη διευκόλυνση των διαζυγίων, ούτε τις νέες ταυτότητες όταν ο μακαρίτης Χριστόδουλος είχε σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης μέχρι να τον βάλει στη θέση του ο εμβληματικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος (ένας άνθρωπος που έδωσε ξεχωριστό κύρος στο θεσμό του Προέδρου και στη Δημοκρατία την ίδια).

Θεματοφύλακας των “αξιών” και των “παραδόσεων”, η Εκκλησία αρνείται να υιοθετήσει οποιαδήποτε πρόοδο που νιώθει ότι την ξεβολεύει. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν δεσμεύει την πολιτεία έστω και αν δεν υπάρχει στην Ελλάδα χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. Το πολίτευμά μας δεν είναι όμως θεοκρατικό. Ακόμα και στο Βυζάντιο η γνώμη του (πανίσχυρου) Πατριάρχη δεν ήταν δεσμευτική για τον αυτοκράτορα.

Τουτέστιν, η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν (μα κανέναν) λόγο να καθυστερεί την κατάθεση του σχετικού νόμου. Η κοινωνία, όπως κατέδειξε και η διαφωτιστικότατη έρευνα του Eteron, είναι καθ’ όλα έτοιμη και λέει το μεγάλο ναι (με τους νέους πάντα πρωτοπόρους στα θέματα του κοινωνικού δικαιωματισμού). Αλλά, ακόμα και αν δεν ήταν έτσι, αλλοίμονο στην Πολιτεία που περιμένει να “ωριμάσουν οι συνθήκες” έτσι ώστε να αποκαθιστά αδικίες και να προσφέρει ευκαιρίες που καθιερώνουν την ισότητα μεταξύ των μελών της.

Βέβαια ο μεγάλος σκόπελος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν είναι η Εκκλησία. Είναι οι φρουροί των ηθών μέσα στην κοινοβουλευτική του ομάδα, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Μάκης Βορίδης, ο Θάνος Πλεύρης και οι λοιποί λάτρεις της κοινωνικής ακινησίας, οι εχθροί πάσης φύσεως προόδου. Η ακροδεξιά πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος, η οποία συγκυβερνά χέρι-χέρι με τη “φιλελεύθερη” και η οποία απειλεί με… κοινοβουλευτικά αναθέματα σε περίπτωση που…

Και βέβαια ο Πρωθυπουργός, τακτικιστής μέχρι τελικής πτώσεως, ακόμα και τώρα που απολαμβάνει θηριώδεις δημοσκοπικές διαφορές από την κατακερματισμένη αντιπολίτευση, το σκέφτεται. Ευρωεκλογές έρχονται έτσι και αλλιώς τον Μάιο, μη φάμε κανένα στραπάτσο από το πουθενά, σκέφτεται. Ε, δεν είναι ακριβώς “φιλελεύθερη” αυτή η σκέψη (αν βέβαια θεωρήσει κανείς ότι ο Πρωθυπουργός που βάζει τρικλοποδιές στις Ανεξάρτητες Αρχές είναι φιλελεύθερος).

Θα έλεγε, δε, κανείς ότι οι αντιστάσεις της Εκκλησίας (που πολλές φορές συνοδεύονται και από “επιστημονικά” συμπεράσματα εξαιρετικά αμφίβολης αξίας και σημασίας όπως το ότι η ομοφυλοφιλία σχετίζεται με τον καρκίνο) ίσως και να βολεύουν τον Πρωθυπουργό, να του παράσχουν ένα πρώτης τάξεως άλλοθι να μην προχωρήσει, τουλάχιστον προς το παρόν.

Σε κάθε περίπτωση όμως η κοινωνία είναι ήδη έτη φωτός μπροστά από την κυβέρνησή της (αλλά και την ακροδεξιά “ψεκασμένη” αντιπολίτευση). Το ποτάμι πλέον δεν γυρίζει πίσω. Και πολύ σύντομα οι κυβερνώντες θα έχουν όλες και όλες δύο επιλογές. Η θα ανέβουν στο τρένο της προόδου ακολουθώντας την κοινωνία ή θα μείνουν καθηλωμένοι σ’ ένα αραχνιασμένο παρόν περνώντας στην ιστορία ως παράγοντες κοινωνικής αρτηριοσκλήρυνσης. 

Και η Εκκλησία; Aς κάνει ό,τι καταλαβαίνει. Να ορίσει τις εξελίξεις πάντως δεν μπορεί (και ευτυχώς). Αν πάντως συνεχίζει να πρεσβεύει ακόμη την αγάπη, όπως ευαγγελίζεται, καλό θα είναι να αφήσει τους ανθρώπους που αγαπιούνται να ενώσουν τις ζωές τους όπως επιθυμούν και να αποκτήσουν απογόνους, όπως επιθυμούν (και σύμφωνα με το νόμο). Αγάπη είναι η λέξη κλειδί. Για όλες, όλους και όλα.

Αντί επιλόγου τέλος, μερικοί στίχοι από το “Αιρετικό” του Γιάννη Αγγελάκα από το σχετικά μακρινό 2005

Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος
στα νύχια σου ο Θεός
μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις
για λύκος νηστικός
κι όταν στα πρόβατα αγορεύεις
για του έθνους το καλό
διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους το χορό.