H ελληνική Κεντροαριστερά δυστυχώς δεν έχει Πέδρο Σάντσεθ

Αναζητώντας μία αιτία της εκλογικής και δημοσκοπικής καθίζησης της κεντροαριστεράς τους τελευταίους δώδεκα, τουλάχιστον, μήνες δεν είναι λίγοι πλέον αυτοί που στέκονται στο έλλειμμα ηγετικής στόφας από τους κκ Κασσελάκη και Ανδρουλάκη.

Οσο και αν ισχύει (που ισχύει) ότι τα πρόσωπα δεν φέρνουν από μόνα τους την άνοιξη στην πολιτική, δεν μπορεί κανείς, την ίδια ώρα, να παραγνωρίζει εντελώς την αξία των προσώπων. Αλλωστε πολιτική απρόσωπη καταντεί καρικατούρα γραφειοκρατικού χαρακτήρα.

Και αφού λοιπόν τα πρόσωπα έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία, θα ήταν τρομερή παράλειψη να μην σταθεί κανείς στο παράδειγμα του Πέδρο Σάντσεθ, του Πρωθυπουργού της Ισπανίας τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο Σάντσεθ, πρόεδρος του ιστορικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της χώρας δεν είναι τυχαία προσωπικότητα, αυτό πια το καταλαβαίνει ο καθένας.

Η κομβική επιλογή που έκανε μετά την εκλογική του νίκη το 2019 να συνεργαστεί με τους Ποδέμος και να στρίψει το τιμόνι του κόμματός του (αλλά και της χώρας του) στα αριστερά, αγνοώντας παράλληλα την κομματική βαρωνία που δεν έβλεπε με καλό μάτι τη συνεργασία με την αριστερά, έδειξε την ποιότητα της πολιτικής σκέψης του ανδρός.

Ο άνθρωπος είχε τη σοφία να ακούσει την κομματική του βάση που εκείνο το βράδυ της εκλογικής νίκης του 2019 του φώναζε “con Rivera no” σε μία προσπάθεια να τον αποτρέψει να συνεργαστεί με τον πρόεδρο των “Πολιτών”, ενός μορφώματος που παρέπεμπε στο ελληνικό Ποτάμι και το οποίο εξαϋλώθηκε πολιτικά μέσα σε ελάχιστα χρόνια.

Επέλεξε ο Σάντσεθ το δύσκολο δρόμο και, παρά τη λυσσώδη αντίδραση της αντιδραστικής παραδοσιακής δεξιάς αλλά και της άκρα δεξιάς, προχώρησε αταλάντευτα στην πορεία που είχε χαράξει.

Με πράξεις, όχι λόγια του αέρα. Εχοντας στο πλευρό του την αεικίνητη και αποτελεσματική Υπουργό Εργασίας Γιολάντα Ντίαθ, ο Σάντσεθ αύξησε το βασικό μισθό στην Ισπανία μέχρι τα 1100 ευρώ καθαρά.

Την περίοδο της κρίσης ακρίβειας, μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, μηδένισε τον ΦΠΑ στα βασικά αγαθά και την ενέργεια, πολιτική που παρά τα αντιθέτως λεγόμενα της ελληνικής δεξιάς που δεν τόλμησε να κάνει το ίδιο, απέδωσε καρπούς και προστάτευσε τους φτωχότερους Ισπανούς.

Στα ζητήματα δημοκρατίας και της τελικής αποκατάστασής μπήκε επίσης στο μάτι της ισπανικής δεξιάς. Εδωσε εντολή για την εκταφή των οστών του δικτάτορα Φράνκο από την Κοιλάδα των Πεσόντων, πάγιο αίτημα των συγγενών των νεκρών που άφησε πίσω της η ισπανική Χούντα, όπερ και εγένετο μετά από σχεδόν 50 χρόνια.

Τόλμησε και στο καταλανικό όταν έδωσε αμνηστία στους πρωταγωνιστές της επιχείρησης απόσχισης του 2017 λέγοντας ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει ενωμένη μπροστά.

Πάνω απ’ όλα; Δηλώνει ευθαρσώς και δημόσια ότι η χώρα του θα αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος ανοίγοντας έτσι και τη σχετική συζήτηση στην Ευρώπη, κάτι αδιανόητο μέχρι και πριν λίγα χρόνια.

Ολα τα παραπάνω η δεξιά προφανώς δεν του τα συγχώρεσε, του έστησε μία μάλλον χοντροκομμένη υπόθεση “διαφθοράς” (εκπορευόμενη από ακροδεξιούς κύκλους) στην οποία υποτίθεται ότι εμπλέκεται η σύζυγός του και λίγο έλειψε να προκαλέσει την παραίτησή του.

Ομως ο λαϊκός παράγοντας ήταν αυτός που τον έκανε να αλλάξει γνώμη και να παραμείνει -μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον-στη θέση του, στη θέση του ηγέτη της Ισπανίας, όσο και αν σκούζουν το Λαϊκό Κόμμα και οι φασίστες του Vox. Ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο για τον Σάντσεθ, για εν ενεργεία Πρωθυπουργό!

Ποιος, λοιπόν, θα είναι ο Ελληνας Σάντσεθ; Οι φοβικοί ηγέτες το ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που τρέμουν μήπως δυσαρεστήσουν τη μεσαία τάξη και τους νοικοκυραίους;

Θα είναι ο κ. Κασσελάκης του οποίο του οικονομικό πρόγραμμα προβλέπει απλά “λιγότερους φόρους” σε πλήρη ταύτιση με τη λογική Μητσοτάκη;

Θα είναι ο κ. Ανδρουλάκης του οποίου η ΚΟ παρουσίασε τρομερές διαρροές στο ζήτημα του γάμου των ομοφυλοφίλων και του οποίου το κόμμα εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα μνημόνια ωφέλησαν τη χώρα (ίσως γιατί ψήφισε και τα τρία;)

Οσο ερίζουν για ένα κοινό το οποίο έχει ήδη “μπετονάρει” ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έφτασε στο σημείο να μοιράζει προεκλογικά επιδόματα στους δημοσίους υπαλλήλους (!), χάνουν χρόνο και σπαταλούν το έτσι και αλλιώς περιορισμένο πολιτικό τους κεφάλαιο.

Το μυστικό για την κεντροαριστερά είναι να εκπροσωπήσει τα 2/3 των πολιτών που πλήττονται βάναυσα από τις βαθιά ταξικές πολιτικές της υπερσυντηρητικής κυβέρνησης. Και αυτό χρειάζεται τόλμη.

Αλήθεια, μπορεί κάποιος ο εκ των Ανδρουλάκη, Κασσελάκη να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για την ανάγκη αναγνώρισης κράτους της Παλαιστίνης δυσαρεστώντας τον αμερικανικό παράγοντα και τους σιωνιστές του Νετανιάχου ή το ζήτημα κάνει τζιζ;

Ιδού πάντως η Ρόδος, ιδού και το πήδημα… Ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών δεν έκανε ποτέ κανείς. Και αν μην τι άλλο στην Ισπανία ξέρουν από καλές ομελέτες…