H σιωπή των υποψήφιων επιστρατευμένων

Η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών, που απαγορεύθηκε πριν καν εξαγγελθεί επισήμως, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, το πόσο κυριαρχεί πια στην Ελλάδα το θατσερικό: “Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους”.

Πριν τρία χρόνια η απόφαση για επιστράτευση απεργών, παρουσιαζόταν ως ακραία λύση, που δεν ταιριάζει σε μια Δημοκρατία.

Σήμερα, είναι το πρώτο που ακούς, για οποιαδήποτε απεργία ενοχλεί ή προκαλεί κοινωνικό αυτοματισμό.  Οι αντιδράσεις είναι χλιαρές. Οι περισσότεροι, εξουθενωμένοι από τα μέτρα ή απλώς απογοητευμένοι, με σκυμμένα κεφάλια, ψιθυρίζουν το μάθημα των δελτίων των 8, για τις ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών, τα προνόμια των εργαζομένων του μετρό, την εσχάτη προδοσία του να κάνεις απεργία την τουριστική περίοδο.

Αν μια απεργία δεν ενοχλεί όμως, ποιο είναι το νόημα να γίνει και τι πιθανότητες επιτυχίας έχει, απέναντι σε κυβερνήσεις, που αποφασίζουν, θεωρώντας ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες ως “παράπλευρες ή λελογισμένες απώλειες”, μπροστά στην ευημερία των αριθμών;

Η κυβέρνηση Σαμαρά, φυσικά το πήγε παρακάτω, καθώς προχώρησε σε επιστράτευση, πριν καν ληφθεί η απόφαση για απεργία. Η τρίτη επιστράτευση μέσα σε λίγους μήνες, που δημιουργεί και το προηγούμενο για την χωρίς όρια μελλοντική εφαρμογή της κάποτε “ακραίας” λύσης.

Και είναι μια επιστράτευση, που η κυβέρνηση προκάλεσε, φέρνοντας τη συγκεκριμένη ρύθμιση, τη συγκεκριμένη περίοδο και περιμένοντας την ΟΛΜΕ να πέσει στην παγίδα. Και φυσικά έπεσε.

Η ΟΛΜΕ θα μπορούσε να έχει μαζί της την κοινωνία, αλλά άργησε… μερικά χρόνια να αντιδράσει.

Αν η αύξηση των ωρών διδασκαλίας και οι άδικες και αναποτελεσματικές μεταθέσεις που θα προκαλέσει, είναι λόγος για απεργία μέσα στις Πανελλαδικές, οι περικοπές, τα μαθήματα με DVD επί Διαμαντοπούλου, η διαρκής υποβάθμιση της Παιδείας τι είναι;

Και δεν μιλάω για τις μηνιαίες κινητοποιήσεις της πλάκας χέρι χέρι με τα ζόμπι της ΑΔΕΔΥ.

Η ΟΛΜΕ θα έπρεπε να είχε αντιδράσει από πέρσι και όχι στις Πανελλαδικές, αλλά από την αρχή της χρονιάς με κινητοποιήσεις διαρκείας. Θα έπρεπε να είχε ζητήσει τη συμπαράσταση γονέων και μαθητών εγκαίρως και όχι να φανεί ότι οι εκπαιδευτικοί αδιαφορούν (κάτι που δεν ισχύει) και μόλις πειραχθεί το ωράριο, τα τινάζουν όλα στον αέρα.

Δεν είναι θέμα ηθικά σωστού ή λάθους, όπως τίθεται τις τελευταίες μέρες. Είναι ζήτημα αποτελεσματικότητας ενός αγώνα.

Αλλά φυσικά, ελληνικός συνδικαλισμός και αποτελεσματικότητα δεν πάνε μαζί. Το θέμα στην Ελλάδα, είναι να δείξει κάποιος ότι αγωνίζεται και όχι να αγωνίζεται και να πετυχαίνει.

Από την όλη διαμάχη, η κυβέρνηση κέρδισε στα μάτια των “νοικοκυραίων”, παραμένοντας προσηλωμένη στην υπερσυντηρητική ατζέντα που έχει υιοθετήσει τους τελευταίους μήνες και η Παιδεία θα συνεχίσει να αναστενάζει στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια.  

Οι μεγάλοι χαμένοι θα αποδειχθούν και πάλι οι εργαζόμενοι και αυτό θα φανεί στο μέλλον, όταν η επιστράτευση θα κηρύσσεται με το που θα σκέφτεται κάποιος το ενδεχόμενο απεργίας. Υπάρχει πλέον προηγούμενο και κυρίως, υπάρχει η σιωπή των ατόμων, που κάποτε συγκροτούσαν την ελληνική κοινωνία.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr