Hasta… na pane

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που σε πολλές περιπτώσεις της ιστορίας της βίωσε το σύστημα της “άμεσης δημοκρατίας”, όπως το περιέγραψε ο πανεπιστήμων υπουργός Ζουράρις χρησιμοποιώντας ως πρότυπο το καθεστώς της Κούβας, παρατηρείται αύξηση των “αυτοϊκανοποιούμενων” που παρά τα επιτεύγματα του Φιντέλ Κάστρο επιμένουν να τον θεωρούν δικτάτορα.

Ωστόσο πρέπει να είναι κανείς πολύ… “αυτοϊκανοποιούμενος” ώστε να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του απόψεις που ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν τον αυταρχισμό ως σύστημα “άμεσης δημοκρατίας”. Παρ’ όλα αυτά εμείς εδώ μπορεί με όλους αυτούς τους τύπους που παριστάνουν τους υπουργούς να κάνουμε χαβαλέ, αλλά σ’ αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι. Τουτέστιν οι εκτός συνόρων, που ακούνε και καταγράφουν τέτοιες… “αυτοϊκανοποιήσεις”, ενίοτε τις λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους.

Όπως λαμβάνουν και σοβαρά υπ’ όψιν όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην Αβάνα αποχαιρετώντας τον παιδικό του ήρωα, για τον οποίον μάλιστα διήνυσε μερικές χιλιάδες μίλια προκειμένου μαζί με τους ηγέτες της Ζιμπάμπουε και της Βενεζουέλας(χώρες πρότυπα “άμεσης δημοκρατίας”), να αποτίσει φόρο τιμής. “Έχουμε κι εμείς τους δικούς μας δυνάστες”, είπε ο πρωθυπουργός, τους οποίους μάλιστα ανέφερε παραβλέποντας ότι άλλο είναι να είσαι επαναστάτης το 1959 και άλλο να κάνεις τον επαναστάτη το 2016.

Κατά τον Αλέξη Τσίπρα η κρίση της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στους “νόμους της αγοράς” και στον “νεοφιλελευθερισμό”. Αυτά τα δύο μαζί συνωμότησαν κατά της Ελλάδας και όχι το μπάχαλο της δημόσιας διοίκησης, το αντιπαραγωγικό κράτος και ο επί δεκαετίες δανεισμός προκειμένου οι κυβερνήσεις(όπως και η δική του) να κάνουν “κοινωνική” πολιτική με δανεικά.

Είπε όμως και άλλα ο πρωθυπουργός φροντίζοντας να πάρει από τη Κούβα με τις αποσκευές του μερικές δόσεις επανάστασης ώστε να τις χρησιμοποιήσει στο προσεχές διάστημα. Δεν δίστασε ακόμα και να βάλει στο ίδιο σακί την ελληνική επανάσταση με την επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο, λέγοντας ότι το σύνθημα των ηρώων του ’21 ήταν “Ελευθερία ή Θάνατος” και ως εκ τούτου ταυτόσημο με το “Patria o Muerte”(Πατρίδα ή Θάνατος) της κουβανικής επανάστασης. Προφανώς λόγω ρητορικού οίστρου του διέφυγε μια σημαντική λεπτομέρεια, η οποία όμως περικλείει τη διαφορά στον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί ένας επαναστάτης από έναν δημοκράτη. Κι αυτή η διαφορά συνίσταται σε μια λέξη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Γιατί χωρίς την ελευθερία, για την οποία θυσιάστηκαν οι Έλληνες το 1821, δεν υπάρχει ούτε πατρίδα.

Ο Φιντέλ Κάστρο- τον οποίον θαυμάζει ο Αλέξης Τσίπρας εν αντιθέσει με τα κόμματα της Δημοκρατικής Αριστεράς σε όλο τον κόσμο(μηδέ εξαιρουμένου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ από τον οποίον προέρχεται), που τον χαρακτήριζαν “αυταρχικό ηγέτη”- καταπάτησε τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα του κουβανικού λαού προκειμένου να προστατεύσει την “ιδιόκτητη”(από ένα σημείο και μετά) επανάσταση από τους εχθρούς που το καθεστώς του κατασκεύαζε. Αυτό λοιπόν το σύστημα “άμεσης δημοκρατίας”- στο οποίο δεν γίνονται εκλογές γιατί οι εκλογές γίνονται καθημερινά στους χώρους δουλειάς όπως είπε ο Ζουράρις- έχει τόση σχέση με την “ελευθερία” όση σχέση έχει ο Φιντέλ με τον Φιντέλιο του Μπετόβεν. Καλό είναι να γνωρίζει ο πρωθυπουργός που συνέκρινε το “Ελευθερία ή Θάνατος” με το “Πατρίδα ή Θάνατος”, πως όταν η όπερα “Φιντέλιο” που έχει πολιτικό υπόβαθρο ανέβηκε στο Ηρώδειο επί ναζιστικής κατοχής το 1944, στο φινάλε οι θεατές και οι χορωδοί(μεταξύ αυτών η Μαρία Κάλλας) φώναζαν “Ελευθερία”.

Αυτά, όμως, είναι “ψιλά γράμματα” για κάποιους που αγιοποιούν ανθρώπους και εξιδανικεύουν καταστάσεις προκειμένου να διατηρήσουν ζωντανές τις ψευδαισθήσεις τους και να δικαιολογήσουν τις αυταπάτες τους. Εν προκειμένω για τον Αλέξη Τσίπρα που είχε την… έμπνευση να πει στην ομιλία του πως ο Κάστρο “αφήνει πολύτιμη κληρονομιά σε όλους τους λαούς”. Βεβαίως παρέλειψε να πει ότι αφήνει και σε τραπεζικούς λογαριασμούς κληρονομιά δεκάδων εκατομμυρίων στα παιδιά του, που γλεντάνε και πίνουν στην υγειά του κουβανικού λαού και της “άμεσης δημοκρατίας” που εμείς οι… “αυτοϊκανοποιούμενοι” αστοί δεν έχουμε το διανοητικό επίπεδο να καταλάβουμε. Ίσως γιατί επί χουντικής “άμεσης δημοκρατίας”, δεν κόβαμε βόλτες στο Παρίσι περιφέροντας τις ιδέες μας στους… τόπους δουλειάς. Χ… κι άστα, ή Hasta na pane…