Η αγκαλιά ενός πατέρα στην εποχή της βαρβαρότητας

Πάνε περίπου 20 χρόνια από τότε που τους είδα για πρώτη φορά στη γειτονιά μου. Ένας πατέρας να περπατά κρατώντας αγκαλιά την κόρη του, αλλά με έναν τρόπο κάπως διαφορετικό.

Το κεφάλι του κοριτσιού ήταν κολλημένο στον ώμο του και τα χέρια της τον κράταγαν σφιχτά, λες και αν τους χώριζες δεν θα μπορούσαν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλον.

Από την πρώτη φορά, μέχρι και σήμερα τους έχω συναντήσει πολλές φορές. Πάντα η ίδια εικόνα, ο ίδιος καθημερινός περίπατος. Τα ακανόνιστα βήματά τους ήταν και είναι  μια από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει ποτέ.

Το κορίτσι έχει κινητικά προβλήματα και άλλα προβλήματα υγείας και η βόλτα αυτή έμοιαζε σαν ένα μικρό διάλειμμα απ’ όλα. Ο πατέρας ήταν πάντα εκεί, χαμογελαστός, ακούραστος και περήφανος.

Η τελευταία φορά που συνάντησα πατέρα και κόρη ήταν πριν λίγες μέρες και συνέπεσε με μια δημόσια «ικεσία».

Το κορίτσι ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, που έσπρωχνε μια κυρία και ο πατέρας ακολουθούσε λίγα βήματα πιο πίσω , στηριζόμενος σε μια μαγκούρα. Ο χρόνος είχε σπάσει την αγκαλιά, αλλά δεν είχε καταφέρει να ακυρώσει την καθημερινή βόλτα τους.

Η «ικεσία» ήταν από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με αναπηρία, που καλούσε τους βουλευτές της κυβέρνησης, να σταματήσουν να χτυπάνε τους αδύναμους, κόβοντας κονδύλια και επιδόματα από τους εύκολους στόχους.

Ο συνειρμός ήταν ακαριαίος. Τι θα έκανε άραγε το κορίτσι, χωρίς την φροντίδα του πατέρα του; Τι θα κάνει αργότερα; Πώς ζουν παιδιά με παρόμοια προβλήματα, που οι γονείς τους τα εγκαταλείπουν ή δεν έχουν τη δυνατότητα να τα φροντίσουν; Ξέρω, πέφτετε από τα σύννεφα, αλλά συμβαίνουν και αυτά στην καλύτερη χώρα του κόσμου, με τους καλύτερους και πιο φιλότιμους ανθρώπους του κόσμου.

Η «ικεσία» είναι ντροπή, όχι για την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με αναπηρία φυσικά, που προσπαθεί να σώσει ό, τι μπορεί, αλλά για τη χώρα, τους εθνοπατέρες της και όλους εμάς.

Δεν ξέρω ποια από τα «εγκλήματα» που έκαναν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, θα ξεχαστούν, αλλά οι περικοπές σε χαμηλοσυνταξιούχους και άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν πρέπει να συγχωρεθούν ποτέ. Οι υπεύθυνοι πρέπει να λογοδοτήσουν.

Ενόψει των νέων μέτρων, που διαψεύδονται μέχρι να ψηφιστούν, η Συνομοσπονδία έχει διάφορα «παράλογα» αιτήματα, με δεδομένο ότι για να «σωθεί η χώρα», κάποιοι πρέπει να πεθάνουν. Και ποιοι πρέπει να πεθάνουν πρώτοι; Αυτοί που οι νεοφιλελεύθεροι υπηρέτες ξένων αφεντάδων, υπολογίζουν ότι θα αντισταθούν λιγότερο.

Τα αιτήματα αυτά είναι μεταξύ άλλων:

*Να μη γίνουν άλλες περικοπές σε προνοιακά-αναπηρικά και άλλα επιδόματα.

*Εξαίρεση των ατόμων με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους από το νέο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων

 *Να μην κοπεί το ΕΚΑΣ, να μην γίνει καμία μείωση σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, συνταξιούχων με αναπηρία και γονέων που προστατεύουν άτομα με νοητική αναπηρία, σύνδρομο down, αυτισμό, εγκεφαλική παράλυση κλπ.

 *Παράταση χορήγησης της αναπηρικής σύνταξης, αλλά και πάσης φύσεως επιδομάτων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις που παραμένουν στις λίστες αναμονής των ΚΕΠΑ, επί μήνες, χωρίς δική τους υπαιτιότητα.

*Αποκατάσταση των συντάξεων των ατόμων με αναπηρία, χρόνια πάθηση και μελών των οικογενειών τους του ιδιωτικού τομέα από τα ασφαλιστικά ταμεία του υπουργείου Εργασίας.

Ούτε μια μεγάλη συγκέντρωση

Την ώρα που διεκδικούν αυτοί οι άνθρωποι τα αυτονόητα και ενώ η κρατική χρηματοδότηση για την επαγγελματική αποκατάσταση των ΑμεΑ έχει μειωθεί κατά 70%,  κανείς δεν ενοχλείται και κανείς δεν αντιδρά, πέρα από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Ποια μεγάλη διαδήλωση έγινε για αυτούς τους ανθρώπους; Ποιος ενδιαφέρθηκε; Ποιος πίεσε τους ατρόμητους του μνημονίου, ώστε να μην τολμήσουν να πειράξουν μια τόσο ευαίσθητη κοινωνική ομάδα;

Δεν έγινε και δεν θα γίνει μια τέτοια διαδήλωση. Το θέμα δεν πουλάει, τα ΑμεΑ εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με ρατσισμό στην πράξη (αλήθεια, έχεις παρκάρει  ποτέ σε ράμπα για ΑμεΑ;)  και η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει παράπλευρες απώλειες.

Αν θέλαμε να λεγόμαστε άνθρωποι, θα ήταν λόγος εξέγερσης το ότι έγιναν οριζόντιες περικοπές, στα ΑμεΑ, τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους που έπαιρναν ψίχουλα.

Η συμπεριφορά  μας όμως απέναντι στα ΑμεΑ, δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Πάντα κράτος-καιάδα είχαμε, γεμάτο ραγιάδες, που σκύβουν μπροστά στον δυνατό και πατάνε στο λαιμό τον αδύναμο, ψάχνοντας την ευτυχία τους, στο πρόβλημα του άλλου και ψιθυρίζοντας ανακουφισμένοι “υπάρχουν και χειρότερα”.

Αν θέλαμε να λεγόμαστε άνθρωποι, δεν θα χρειάζονταν παρακάλια για όσα,  μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη, πρέπει να προσφέρει σε εκείνα τα μέλη της, που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr