Η ανάγκη για ένα καινούργιο κόμμα

Πριν τις προεδρικές εκλογές του 2016, ένας δημοσιογράφος είπε στον Ντόναλντ Τραμπ ότι οι δείκτες της εγκληματικότητας διαψεύδουν τους ισχυρισμούς του περί έξαρσης. «Δεν έχει σημασία ποια είναι η αλήθεια, αλλά αυτό που πιστεύει ο κόσμος», απάντησε ο Τραμπ. Αληθές είναι αυτό που πιστεύουν οι πολλοί.

Υπό αυτήν την οπτική, η αναζήτηση της αλήθειας για τα Τέμπη παίρνει τη μορφή της συζήτησης για την ύπαρξη Θεού. Τα επιχειρήματα, τα στοιχεία και τα γεγονότα είναι πολύ αδύναμα μπροστά στις πεποιθήσεις.  Ας πει ό,τι θέλει το Πολυτεχνείο για την έκρηξη. Κανένας δεν πρόκειται να αλλάξει την ήδη διαμορφωμένη άποψη του. Ζούμε σε μία χώρα όπου το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς είναι, δικαιολογημένα, τόσο μεγάλο, ώστε η αλήθεια καθίσταται υποκειμενική έννοια προς διαπραγμάτευση. Και σε αυτή τη χώρα, ο δόλος μοιάζει τόσο πολύ με την ανικανότητα, είναι δίδυμα αδέλφια που δυσκολεύεσαι να τα ξεχωρίσεις.

Ναι, φυσικά για αυτή τη σύγχυση, που εισάγει στοιχεία διχασμού, ευθύνεται η κυβέρνηση. Όχι μόνο για τους χειρισμούς στην τραγωδία των Τεμπών, αλλά για τη μεταρρυθμιστική ανεπάρκεια, σε επίπεδο θεσμών. Όταν παίρνεις 41% στις εκλογές, λαμβάνεις μία εντολή να αλλάξεις τα πάντα, να φτιάξεις καινούργια χώρα. Και εδώ η κυβέρνηση απεδείχθη τραγικά ελλιποβαρής.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να αποκαλυφθεί κάποια αλήθεια για τα Τέμπη. Εκεί έξω υπάρχουν πλέον αλήθειες να φάνε και οι κότες. Αλλά η κυρίαρχη εκδοχή της κάνει λόγο για συγκάλυψη, αν και δεν διευκρινίζεται επακριβώς τι είναι αυτό που μπαζώθηκε και ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε. Είπαμε, σημασία έχει αυτό που πιστεύει ο κόσμος. Η αλήθεια παράγει πορίσματα. Οι πεποιθήσεις, όμως, παράγουν πολιτικά αποτελέσματα.

Η τραγωδία των Τεμπών, με βαριά την ευθύνη της κυβέρνησης, έγινε λίπασμα για να ανθίσουν τα σαρκοφάγα φυτά του αντισυστημισμού που ποτίζονται και από σταγονίδια τραμπισμού. Δείτε, ας πούμε, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μετέτρεψε τη Μαρία Καρυστιανού σε ξενιστή της. Και τώρα κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου η δική να καθυστερήσει και να βρίσκεται σε εξέλιξη την προεκλογική περίοδο του 2027. Πρόκειται για επένδυση που της αποδίδει τεράστια δημοσκοπικά κέρδη. Στο ίδιο μονοπάτι ακολουθεί ασθμαίνοντας ο Βελόπουλος που είναι ικανός να βάλει στο παιχνίδι και εξωγήινους, ενώ επικοινωνεί, πνευματικά προς το παρόν, με τον Μάσκ. Η δε Λατινοπούλου προσπαθεί να πάρει την αντιπροσωπεία του Τραμπ στην Ελλάδα.

Αν βάλεις κάτω τα νούμερα διαπιστώνεις ότι σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα ταυτίζεται με προτιμήσεις που δεν κομίζουν καμία προγραμματική πρόταση πέραν της οργής και του καθολικού αφορισμού. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κωματώδη κατάσταση και το ΠΑΣΟΚ σε παραζάλη, ο μόνος που φαίνεται να καταθέτει προγραμματική πρόταση για τη χώρα και το μέλλον της, είναι ο Μητσοτάκης. Ναι, τώρα μπορεί να χτυπάτε με δύναμη και θυμό το πληκτρολόγιο για να σχολιάσετε, αλλά, δυστυχώς, αγαπητοί μου, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, αλλά σίγουρα δεν κατατίθεται πειστικά από κάποιον.

Σήμερα οι εκπρόσωποι του αντισυστημισμού θυμίζουν περισσότερο cartoon και λιγότερο πολιτικές προσωπικότητες. Αυτό δεν καθιστά τη χώρα λιγότερο ευάλωτη. Ετσι και εμφανιστεί κάποιος χαρισματικός που θα μιλήσει με κοινή γλώσσα σε νεο-Αγανακτισμένους, οργισμένους, ψεκασμένους και τραμπικούς, θα μαζέψει όλο το χαρτί από το τραπέζι.

Στην Αμερική εδώ και μερικά χρόνια ακούγονται κάποιες φωνές που επισημαίνουν την ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα χρησιμοποιήσει υλικά από τους δύο μεγάλους σχηματισμούς, αλλά θα περιγράψει ένα καινούργιο όραμα για τη χώρα -κάτι που μέχρι στιγμής κάνει μόνο ο Τραμπ. Είναι μία ανάγκη που πλέον διαπιστώνεται και εδώ.  Να γεννηθεί κάτι καινούργιο, υγιές, οραματικό. Αλλιώς, είναι αναπόφευκτο αυτό, κάποια στιγμή θα επικρατήσει το άρρωστο.