Η ανάγκη της χώρας για ενσωμάτωση μεταναστών και ο νέος πατριωτισμός

Η (αντι)μεταναστευτική πολιτική της χώρας τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια, από τότε δηλαδή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση το μονοκομματικό σύστημα εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας, αποτελεί όνειδος για κάθε δημοκράτη. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη στενά νομικίστικη προσέγγιση, ότι, δηλαδή, τα pushbacks στο Αιγαίο (όπως και σε κάθε θάλασσα) είναι παράνομα και παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Περισσότερο πληγώνει το ανθρωπιστικό κομμάτι, το γεγονός δηλαδή ότι οι ελληνικές αρχές, εξαναγκάζουν ανθρώπους (άνδρες, γυναίκες, παιδιά) να επιστρέψουν από εκεί που ήρθαν βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο τις ζωές τους.

Μελοδραματισμοί, θα πει κανείς. Ιδεοληψίες. “Επαγγελματίες ανθρωπιστές” ονόμασε κάποιος στα social media όσους νοιάζονται για τους πρόσφυγες που δεν έχουν καν την ευκαιρία να ζητήσουν και να πάρουν το προσφυγικό στάτους στη χώρα. Και “ανθέλληνες”. Αυτή πια είναι η συνήθης κατηγορία και έρχεται από παλιά. Ανθέλληνες που δεν τους ενδιαφέρει η πρόοδος της χώρας αλλά η ικανοποίηση των ιδεολογικών τους προταγμάτων.

Επειδή όμως η πραγματικότητα είναι ξεροκέφαλη, ήρθε η ώρα όχι μόνο να αποκρούσουμε τους παραπάνω ισχυρισμούς αλλά να τους επιστρέψουμε κατευθείαν στους εμπνευστές τους ανταπαντώντας ότι ανθέλληνες είναι αυτοί που πράγματι αντιστέκονται στην πρόοδο της χώρας οι οποία περνάει μέσα και από την ενσωμάτωση νέων μεταναστών.

Στο έξοχο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Εποχή” το περασμένο Σάββατο, ο κοινωνικός επιστήμονας Δημήτρης Παπανικολόπουλος χαρακτηρίζει την πατριδοκαπηλεία (και το εμπόριο ενός δήθεν πατριωτισμού θα προσθέταμε) του κυβερνώντος κόμματος ως οικονομική πληγή για τη χώρα.

Είναι πράγματι έτσι; Για να δώσουμε καταφατική απάντηση αρκεί μόνο η καταγραφή μίας σκέψης. Η απογραφή του πληθυσμού της χώρας που θα ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους, θα “αποκαλύψει” μία πολύ μεγάλη μείωσή του σε σχέση με το 2011. Αυτή η μείωση πρακτικά σημαίνει ότι ο πληθυσμός γερνάει και ότι οι οικονομικά ενεργοί πολίτες μειώνονται επίσης δραστικά.

Οπως κατέδειξε πρόσφατο ρεπορτάζ του NEWS 24/7 που βασίστηκε σε επιστημονικά δεδομένα είναι απίθανο αν όχι ακατόρθωτο να επιτευχθεί ματαίωση αυτής της τάσης για πληθυσμιακή μείωση τα επόμενα 20 χρόνια για μία σειρά από οικονομικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς λόγους. Αυτά σημαίνει, πολύ απλά, ότι εφόσον δεν ενσωματώσουμε περισσότερους μετανάστες, η Ελλάδα, με το μέγεθος που την ξέραμε, θα τελειώσει.

Εχουμε ανάγκη από εργατικά χέρια τόσο στον πρωτογενή όσο και στο δευτερογενή τομέα; Για τον πρωτογενή ιδιαίτερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία και αυτό πιστοποιείται από την εναγωνιώδη αναζήτηση εποχικών εργατών γης κατά τη συλλογή της παραγωγής. Παράλληλα, μία ματιά στην επαρχία θα πείσει ίσως και τον πλέον δύσπειστο ότι πολλά χωράφια παραμένουν ακαλλιέργητα, με άλλα λόγια η εγχώρια αγροτική παραγωγή είναι μειωμένη κάτι, που όπως είναι φυσικό, αποτυπώνεται και στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας (για το θεό, εισάγουμε ακόμη και λεμόνια).

Συγγνώμη αν σοκάρονται οι “εθνικά ευαίσθητοι” αλλά γιατί να μην δώσουμε, υπό όρους, γη σε μετανάστες και φροντίσουμε, παράλληλα, για την ομαλή ενσωμάτωσή τους στον εθνικό κορμό στην ελληνική περιφέρεια; Προφανώς δεν θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, προβλήματα θα προκύψουν στην πορεία αλλά γιατί να είμαστε τόσο φοβικοί την ώρα που το όφελος θα είναι πολλαπλάσιο;

Λένε κάποιοι ότι οι μετανάστες, μουσουλμάνοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ενσωματωθούν καθώς υπάρχει μεγάλο πολιτισμικό χάσμα με τους γηγενείς. Τα ίδια, ίσως και χειρότερα, γράφονταν πριν 30 χρόνια για τους Αλβανούς μετανάστες αλλά η ζωή διέψευσε τις κασσάνδρες και οι γείτονες τελικά ενσωματώθηκαν προσφέροντας ανάσες σε ασφαλιστικά ταμεία και οικονομία. Αυτό που χρειάζεται είναι οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική και φυσικά πολιτική βούληση.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν διαθέτει τίποτα από τα δύο. Αφενός διότι για να έρθει στην εξουσία έπαιξε με τα ταπεινότερα ένστικτα των ανθρώπων και πούλησε με το κιλό “πατριωτισμό”, αφετέρου γιατί η ελληνική δεξιά ουδέποτε είχε σοβαρό και οργανωμένο μεταναστευτικό πρόγραμμα πέρα από έναν στείρο αρνητισμό. Την ενδιαφέρουν τα πρόσκαιρα επικοινωνιακά οφέλη που προσφέρουν τα pushbacks (το αφήγημα ότι η χώρα πια δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και άλλα παραμύθια) και η αδιατάραχτη σχέση με το ακροδεξιό ακροατήριο.

Το βάρος, άρα, πέφτει στην αριστερά η οποία πρέπει να τολμήσει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Οτι, δηλαδή, αποτελεί εθνική αναγκαιότητα και ύψιστη προτεραιότητα η ενσωμάτωση περισσότερων μεταναστών στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό και ότι αυτή η στάση συνιστά το νέο πατριωτισμό μακριά από τις λογικές του ελλαδομπορίου και των “ενδόξων προγόνων”.

Η αριστερά όμως, προσώρας τουλάχιστον, φοβάται, διστάζει. Δεν θέλει να δυσαρεστήσει και να ταράξει λιμνάζοντα ύδατα πριν τις εκλογές, δεν επιθυμεί να διακόψει το μακάριο ύπνο των “νοικοκυραίων”, της “μεσαίας τάξης”. Και είναι κρίμα, γιατί το πρόβλημα θα το βρει μπροστά της αν τυχόν κληθεί να κυβερνήσει ξανά…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις