Η απελπισία, ο φανατισμός και το άδειο σακί…

Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Θολώνει το μυαλό, αδυνατίζει την κρίση, σε κάνει να μη βλέπεις αυτό που επιλέγεις. Ή μάλλον να βλέπεις μόνο την όψη, το λούστρο και να μη μπορείς να καταλάβεις τι υπάρχει από κάτω, που συνήθως δεν υπάρχει.

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι απογοητευμένοι σε βαθμό απελπισίας. Όσο πιο φανατικοί τόσο μεγαλύτερη η απελπισία. Για παράδειγμα, όσοι είχαν πιστέψει αυτό που τους έλεγε ο γίγαντας της πολιτικής σκέψης Παύλος Πολάκης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε για μεγάλη νίκη στις εκλογές και όσοι έλεγαν το αντίθετο ήταν ξεπουλημένοι, είναι φυσικό το βράδυ των εκλογών να λιποθύμησαν. Ήρθε και η παραίτηση Τσίπρα και η απελπισία -ειδικά των ψηφοφόρων που είχαν κάνει την προσωπολατρία μοναδική αξία τους- κατέλαβε τα πάντα.

Ο απελπισμένος άνθρωπος μπορεί να αποδεχθεί τα πάντα. Δεν εξετάζει το «πώς» και το «γιατί». Δεν τον ενδιαφέρει αν αυτό που βλέπει μπροστά του δεν έχει περιεχόμενο. Του αρκεί ότι προκαλεί ντόρο. Δεν προβληματίζεται καθόλου που αυτόν το ντόρο τον «σπρώχνουν» τα «βοθροκάναλα», που έλεγε κάποτε ο Πολάκης. Σήμερα δεν υπάρχουν «βοθροκάναλα», διότι όλα από το βράδυ ως το πρωί προβάλλουν τον εκλεκτό του. Βεβαίως, προβάλλουν την εικόνα του (τον σύντροφό του, το γυμναστήριό του, τον σκύλο του, τον καφέ που πίνει, τη βόλτα του προς το Μετρό), αλλά τίποτα από όσα θα πρέπει να μάθουμε από τον αυριανό (πιθανότατα) αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ίδιος δεν δίνει συνεντεύξεις (μία έδωσε πριν από 15 μέρες και δεν απαντούσε σε τίποτα επίμαχο), προτιμά τη σιγουριά των σκηνοθετημένων μονολόγων. Δεν θέλει ντιμπέιτ, γιατί εκεί μπορεί να φανεί η γύμνια των θέσεών του. Αν έχει θέσεις, γιατί να φοβάται ότι θα χάσει; Δεν έχει εμπιστοσύνη στο «νεωτερικό» λόγο του, απέναντι στον «ξύλινο» λόγο της αντιπάλου του;

Μήπως η απάντηση είναι ότι πίσω από την εικόνα και την επικοινωνία δεν υπάρχει περιεχόμενο;

Η εικόνα και η επικοινωνία κυριάρχησαν. Και νίκησαν στον πρώτο γύρο των εκλογών. Οι απελπισμένοι ψηφοφόροι δεν αναζητούν περιεχόμενο. Άλλωστε, είδαν ότι το περιεχόμενο που είχε το κόμμα τους τα τελευταία χρόνια το οδήγησε στην εκλογική συντριβή. Έτσι, τώρα το παρακάμπτουν και κοιτάζουν μόνο το λαμπερό πρόσωπο. Νέο να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι. Άλλωστε, απογοητευμένοι είναι από τα παλιά πρόσωπα των αντιπάλων του. Και, επιπλέον, ο νέος υποψήφιος δεν έχει ευθύνες για την ήττα, οι παλιοί έχουν. Επικαλείται και την εύνοια του Τσίπρα («ο Αλέξης με φύτεψε») και δικαίως, αφού εκείνος έχει επιλέξει τη σιωπή.

Κάπως έτσι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει (σχεδόν…) αλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι απελπισμένοι ψηφοφόροι δεν ακούνε τίποτα. Δεν τους ενδιαφέρει αν ο εκλεκτός τους δεν έχει καμιά σχέση με τη Αριστερά. Ούτε ότι πριν από δύο μήνες εκθείαζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τους αρκεί που σήμερα τους λέει «μπορώ να τον νικήσω». Ο απελπισμένος το ακούει ευχάριστα, ακόμα κι αν δεν το πιστεύει. Κι ο Πολάκης του έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έσκιζε και θα νικούσε. Και τον πίστευε.

Οι ψηφοφόροι του Κασσελάκη αποτελούν ένα μείγμα απελπισμένων και φανατισμένων οπαδών. Και η απελπισία και ο φανατισμός δύσκολα αντιμετωπίζονται με επιχειρήματα και ορθό λόγο. Οι απελπισμένοι και φανατισμένοι χτες πίστευαν τον Πολάκη, σήμερα πιστεύουν τον Κασσελάκη. Και η «πίστη» αυτή δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν ότι εικόνα και η επικοινωνία χωρίς περιεχόμενο μπορεί να φέρουν μια πρόσκαιρη νίκη, αλλά η συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί οδυνηρή. Τους αρκεί που, μέσα στην απελπισία τους, βρήκαν κάτι για να πιαστούν, να πιστέψουν.

Απολαμβάνουν το «τσουνάμι Κασσελάκης», γοητεύονται από το θόρυβο. Και αδυνατούν να παραδεχτούν αυτό που λέει η λέει η παροιμία: «Ο άδειος ο τενεκές κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο».

Φυσικά, μέσα σ αυτόν το θόρυβο, δεν πρόκειται να καταλάβουν αυτό που έχει πει ο Αμερικανός πολιτικός και συγγραφέας Βενιαμίν Φραγκλίνος: «Είναι δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί»…