Η απρέπεια της Ζωής και του Βελόπουλου

Πώς ξεχωρίζεις τη Ζωή Κωνσταντοπούλου από τον Κυριάκο Βελόπουλο; Δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν βλέπεις τα άδεια έδρανα των κομμάτων τους στην ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Έγιναν ίδιοι. Copy-paste.

Και εντάξει ο Βελόπουλος, ο άνθρωπος μπορεί να ανέβει στα κεραμίδια κουνώντας χειρόγραφες επιστολές του Ιησού. Αλλά και η Κωνσταντοπούλου; Εκείνη που θα ήταν «κάθε λέξη του Συντάγματος» και επιδεικνύει, κατά πώς τη συμφέρει, εμμονική προσήλωση στους τύπους; Η ίδια έγραψε στα social ότι «δεν νομιμοποιεί τον διορισμό» του Κωνσταντίνου Τασούλα. Εννοείται ότι εισέπραξε χειροκρότημα και βουητό αποδοχής από τους ακολούθους της. Ομως, δεν ξέρω αν το κατανοούν και αυτοί, σε λίγο η κυβέρνηση θα αρχίσει να θεωρεί τη Ζωη asset. Θα επενδύσει επάνω της τις μισές της μάρκες στο αφήγημα περί αποσταθεροποίησης. Αν η αντιπολίτευση εκφράζεται από τη Ζωή και τον Βελόπουλο, στο Μαξίμου θα σουβλίσουν αρνιά.

Όμως όταν δηλώνεις ότι δεν νομιμοποιείς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τότε, υποθέτω, δεν πρόκειται να πατήσεις το πόδι σου στο Προεδρικό Μέγαρο, όσο βρίσκεται εντός του ο Τασούλας. Ούτε στη σεμνή δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ούτε σε καμιά σύσκεψη πολιτικών αρχηγών. Διότι όταν δεν νομιμοποιείς κάποιον, οφείλεις να συμπεριφέρεσαι ως να μην υπάρχει στη δημόσια σφαίρα.

Ασφαλώς η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει κάθε δικαίωμα να μην εκτιμά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ομοίως και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί που δεν συναίνεσαν στην εκλογή του. Κανένας όμως δεν δύναται να θεωρεί μία απόφαση του Κοινοβουλίου απονομιμοποιημένη. Όταν μάλιστα η στάση σου εκπορεύεται από ένα ψέμα (ο Τασούλας ουδέποτε έκρυψε δικογραφία, όπως ισχυρίζεται η κυρία Κωνσταντοπούλου), τότε ο δείκτης του θεσμικού λαϊκισμού σου πάει στα κόκκινα. Αλλά, εντάξει, τι να κάνουμε; Το πόπολο, τουλάχιστον στο κομμάτι που απευθύνονται Κωνσταντοπούλου και Βελόπουλος, τα επικροτεί όλα αυτά.

Κατά τα λοιπά, από τη σεμνή τελετή δεν υπάρχει κάτι άλλο ιδιαίτερο για να κρατήσουμε. Όμως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η κακόηχη συνήθεια με το στρατιωτικό άγημα που ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Τι φταίνε οι ένστολοι; Α, είναι και ο Πρόεδρος που φίλησε το χέρι του Αρχιεπισκόπου. Αν η κίνηση περιείχε και κάποιο θεσμικό συμβολισμό, θα το μάθουμε λίαν συντόμως. Αλήθεια, τι θα απαντούσε ο Πρόεδρος αν ο Αρχιεπίσκοπος του έθετε το θέμα των εικόνων στην Πινακοθήκη;