Η Αριστερά να μιλήσει για την ασφάλεια, η Δεξιά δεν μπορεί να την περιφρουρήσει

Τα τελευταία χρόνια στα οποία η Δεξιά επικράτησε πλήρως στη μάχη των ιδεών (τουλάχιστον στο κομμάτι που διαχέεται στην πλειοψηφία των από κάτω) η ασφάλεια έγινε το αγαπημένο παιχνίδι της, καραμέλα στο στόμα της που έλιωνε από τη χρήση.

Ομως, τι εννοεί η Δεξιά όταν μιλά για ασφάλεια (από τον Σαρκοζί πριν 15 χρόνια στον Ορμπαν σήμερα); (Και) στην Ελλάδα ξέρουμε. Οπλισμένους σαν αστακούς αστυνομικούς δρόμους χωρίς ιδιαίτερη αιτία, αποτροπή και βιαιοπραγίες κατά μεταναστών στο συνοριακό πεδίο (αλλά και αλλού, θυμηθείτε τις κατά καιρούς επιχειρήσεις-σκούπα), το ξύλο εναντίον των φοιτητών και πάσης φύσεως απεργών και αγωνιζόμενων.

Διαχρονικά η Δεξιά αντιλαμβάνεται την ασφάλεια με όρους κοινωνικού και ταξικού τσαμπουκά. Ανέτως χρησιμοποιεί το μακρύ χέρι του κράτους όταν βρίσκεται στην εξουσία για να επιβάλλει τα θέλω της και τους νόμους της. Προνομιακή, δε, οι σχέσεις της με τα σώματα ασφαλείας και τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Σαρξ εκ της σαρκός της.

Ε, δεν είναι αυτή η ασφάλεια που χρειαζόμαστε. Μετά την απίστευτη τραγωδία των Τεμπών, τις φωτιές-κόλαση στην Εύβοια και στον Έβρο, τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, τις συνεχείς δολοφονίες γυναικών γιατί ακριβώς είναι γυναίκες, τις επιθέσεις σε τρανς άτομα λόγω της διαφορετικότητάς τους, μάθαμε καλά.

Η ασφάλεια είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να την χειρίζεται η λαϊκίστικη δεξιά. Η ασφάλεια, έτσι και αλλιώς, είναι προϋπόθεση χειραφέτησης, γι’ αυτό και θα έπρεπε να εξελιχθεί σε προνομιακό όρο στα πολιτικά προτάγματα της Αριστεράς.

Ασφαλείς θέλουν να αισθάνονται οι φτωχοί και οι μεσαίοι. Αυτοί χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς, τα δικά τους παιδιά δεν έχουν που να απευθυνθούν όταν δέχονται ομοφοβικές ή σεξιστικές επιθέσεις. Οι δικές τους περιουσίες καίγονται στις πυρκαγιές και καταστρέφονται από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Οι πλούσιοι και ισχυροί, όπως έγραφε στο έξοχο κομμάτι του ο Κωστής Παπαπαϊωάννου στις 9 Αυγούστου (με αφορμή τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή από τους Κροάτες χούλιγκαν) την βρίσκουν την άκρη και τα κάνουν τα κουμάντα τους.

Η Αριστερά όμως παρουσιάζεται μάλλον φοβική. Δεν βάζει το ζήτημα μετ’ επιτάσεως στο δημόσιο διάλογο. Δεν χρησιμοποιεί με ένταση τη λέξη. Ασφάλεια, ναι. Για την ανθρώπινη ζωή πάνω από όλα, απόλυτη προϋπόθεση για να υπάρξουν όλα τα άλλα. Διστάζει η Αριστερά μπροστά στη μιντιακή υπεροπλία της Δεξιάς και της δυνατότητάς της να διαστρεβλώνει τα πράγματα.

Αν όμως η Αριστερά δεν αποκτήσει αυτοπεποίθηση, το θέμα θα το βάλουν οι άλλοι. Οι ξενόφοβοι, οι ομοφοβικοί, οι βαθιά ρατσιστές. Θα δουν το ζήτημα από την πλευρά που εξυπηρετεί το αφήγημά τους και αντί για ασφάλεια θα έχουμε τελικά μία στείρα αστυνομοκρατία που θα στρέφεται κυρίως κατά των φτωχών και των καταπιεσμένων.

Ετσι η Αριστερά θα χάσει ένα κρίσιμο στοίχημα και θα παραδώσει τους πολλούς στο έλεος μιας εκμαυλιστικής ανασφάλειας την ώρα που χρειαζόμαστε ασφάλεια (και κλιματική) περισσότερο από ποτέ.