Η ασχήμια του σιωπηλού γείτονα

Η νέα υπόθεση Κωσταλέξι, που αποκαλύφθηκε στην Καλλιθέα, έχει πολλά στοιχεία που μπορούν να σε σοκάρουν.

Μια κοπέλα ανάπηρη, στα χέρια θηρίων.  Είχαν αναλάβει να τη φροντίζουν και την έφτασαν ένα βήμα πριν το θάνατο, αφού έβαλαν χέρι στη σύνταξή της και στο σπίτι της.

Γνωρίζοντας τα παραπάνω , ίσως είναι περίεργο, κάποιος να σοκάρεται με έναν αριθμό. Αλλά αυτός ο αριθμός, δεν βγαίνει από το μυαλό μου, από την ώρα που διάβασα το ρεπορτάζ στο «Έθνος της Κυριακής».

Ένας αριθμός λοιπόν. Οκτώ. Οκτώ χρόνια, χρειάστηκε να περάσουν για να καταλάβουν οι γείτονες τι συνέβαινε. Έπρεπε η γυναίκα να αρχίσει να σαπίζει στο κρεβάτι για να υπάρξει ενδιαφέρον. Της είχαν δέσει το πόδι με ξύλα, την χτυπούσαν, δεν της έδιναν νερό, αλλά κανείς δεν το πήρε είδηση.

Ή μήπως όχι; Μπορούμε να είμαστε σίγουροι, ότι κανείς δεν γνώριζε;  Σίγουρα πολλοί αδιαφόρησαν, δεν αναρωτήθηκαν για το κορίτσι, ανάπηρη βλέπεις, «βάρος» για τους «υγιείς και αξιοπρεπείς».

Και αν κάποιοι υποπτεύθηκαν, ίσως το άφησαν πίσω τους με ένα «ωχ αδερφέ» μου.

Οκτώ ολόκληρα χρόνια. Όσοι είδαμε τις φωτογραφίες και δεν έχουμε αποκτηνωθεί τελείως, από τα άλλοθι που μας δίνει η κρίση (σε τέτοια δύσκολη εποχή, τον άλλον θα κοιτάξεις ή τον εαυτό σου;), ας αναρωτηθούμε πόσες φορές έχουμε στρέψει το βλέμμα, από συνανθρώπους μας, που ίσως μας χρειάζονται.

Πόσες φορές, ψιθυρίσαμε «εγώ θα λύσω το πρόβλημα;» ή «πού να μπλέκεις τώρα»; Αντέχουμε να δούμε αυτές τις φωτογραφίες; Όχι. Είναι πιο εύκολο να μην κοιτάζεις. Πιο εύκολο να κάνεις ότι δεν ακούς και ότι δεν βλέπεις. Πιο εύκολο να ξεχνάς και να μην αναρωτιέσαι.

Οκτώ χρόνια, άφηναν έναν άνθρωπο να σαπίζει και κανείς δεν το πήρε είδηση. Είναι μοναδική περίπτωση; Δεν θα έχουμε άλλα τέτοια περιστατικά; Κάπου αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κάποιοι γείτονες «κοιτάζουν τη δουλειά τους». Δεν πειράζουν κανέναν, κάθονται στα σύννεφα και θα πέσουν όταν, αποκαλυφθεί κάτι τέτοιο στη γειτονιά τους. Άλλα μέχρι τότε, σιωπή.

Κάποτε, είχα διαβάσει ότι σε διαμέρισμα στην Κίνα, ένας άνθρωπος είχε μείνει νεκρός στον καναπέ του για χρόνια. Κανείς δεν τον αναζήτησε, κανείς δεν αναρωτήθηκε.

Εκεί πηγαίνουμε; Ο πολυδιαφημισμένος ανοιχτόκαρδος χαρακτήρας μας, το θρυλικό φιλότιμο, φαίνεται μάλλον ότι εξαντλείται στην υποδοχή τουριστών και των πορτοφολιών τους, αλλά όταν δεν πρόκειται για τη «μοναδική βιομηχανία», που μας έχει απομείνει, μοιάζουμε με αυτούς που κάποτε κοροϊδεύαμε.

Ρομποτάκια, που κοιτάνε τη δουλειά τους. Κανέναν δεν ενοχλούν, αλλά και κανένας δεν θέλουν να τους ενοχλεί. Να μην ξέρουν και αν υποπτεύονται, να μην εμπλακούν.

Οι σιωπηλοί, φιλήσυχοι πολίτες, μοιάζουν σε τέτοιες περιπτώσεις, αποκρουστικοί, γιατί πολύ απλά, ο ήρεμος ύπνος τους, ξυπνάει τα τέρατα και τα αφήνει να αλωνίζουν.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr