Η εμμονή -όχι αυτών που νομίζετε- με τη δραχμή

Το 2015 ήταν ένα έτος γεμάτο συγκλονιστικά πολιτικά γεγονότα. Αλλά το πιο καθοριστικό, ήταν το δημοψήφισμα και όσα επακολούθησαν.

Ανεξαρτήτως του εάν κανείς κρίνει θετικά ή αρνητικά τους χειρισμούς της κυβέρνησης εκείνες τις δραματικές ώρες του καλοκαιριού, το γεγονός είναι ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος ενός κόμματος που μέχρι τότε ήταν εν πολλοίς διχασμένο στο ερώτημα “μέσα ή έξω από το ευρώ”, πήρε μία πολύ συγκεκριμένη απόφαση. Μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ευρώ, όχι λόγω ιδεολογίας, αλλά λόγω συνεπειών. Και όπως φαίνεται ο ίδιος τουλάχιστον, δεν είχε εξαρχής και άλλο σχέδιο. Για αυτό άλλωστε τον κατηγορούν πολλοί πρώην σύντροφοι του.

Η απόφαση αυτή του κόστισε -μαζί με το τρίτο μνημόνιο- το μισό του κόμμα. Παραδόξως στις κάλπες (που στρατηγικά σκεπτόμενος φρόντισε να στήσει πολύ γρήγορα) δεν του κόστισε την εξουσία. Αν και το “όχι” του δημοψηφίσματος κατηγορήθηκε ή ερμηνεύθηκε ως “όχι” στην ΕΕ και το ευρώ, το μέτωπο του “όχι” δεν στράφηκε ενιαία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο λίγο πολύ οι ευρω-πολέμιοι είχαν αποχωρήσει στη νέα μεγάλη διάσπαση.

Το 2012 όταν η αγανάκτηση της κοινωνίας μετά το πρώτο μνημόνιο της κυβέρνησης Παπανδρέου και την κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ αίφνης στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το επιχείρημα της ΝΔ που από αντιμνημονιακή έγινε εξίσου αίφνης “υπεύθυνη ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη” και όσων συνασπίστηκαν έκοντες άκοντες γύρω από το Σαμαρά που μέχρι τότε αντιπαθούσαν, ήταν πως “θα έρθουν οι κακοί κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια και να μας βγάλουν από το ευρώ”.

Τότε έπιασε, σε ένα βαθμό, αναδεικνύοντας τη συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ. Δεν έπιασε εντελώς, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ παγίωσε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και από εκεί ξεκίνησε την πορεία προς την εξουσία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν οι δυνάμεις που πήραν τον τίτλο των υπεύθυνων φιλοευρωπαϊστών συνέχισαν την πολεμική κατά του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ως επιχείρημα και ότι όντως υπήρχαν δυνάμεις μέσα στο σημερινό κυβερνών κόμμα που θεωρούσαν αν μη τι άλλο ότι το ευρώ δεν έπρεπε να είναι μονόδρομος. Κεντρικά πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε ποτέ ευθέως “με τη δραχμή καλύτερα”.

Οι επιθέσεις αυτές όμως έπεφταν στο κενό που δημιουργούσε η συνεχιζόμενη κοινωνική δυσφορία. Οι ευρωεκλογές του 2014 ήταν το πρώτο “χτύπημα” όταν ούτε τα “κωλόχαρτα” ούτε οι λοιπές απειλές έπιασαν. Και το Γενάρη του 2015 ολοκληρώθηκε η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.

Έκτοτε λοιπόν μεσολάβησε ένα δημοψήφισμα, μία σαφής πολιτική επιλογή και η αποχώρηση των διαφωνούντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει ένα μνημόνιο, που ήθελε να σκίσει και τον κατηγορούν για αυτό τόσο οι πρώην σύντροφοι, όσο και οι πρώην κυβερνώντες, που εφήρμοζαν το μνημόνιο. από το οποίο υποτίθεται ότι θα μας έβγαζαν αν δεν είχε μεσολαβήσει η προεδρική εκλογή, που οι ίδιοι έφεραν πιο μπροστά ελπίζοντας σε αριστερές παρενθέσεις. Παρόλα αυτά όμως τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, πριν το Eurogroup άρχισαν πάλι ορισμένοι να διακινούν σενάρια περί δημοψηφίσματος με στόχο την έξοδο από το ευρώ.

Ότι δηλαδή ο Τσίπρας, αφού έκανε έκων άκων τη στροφή του 2015 και αφού υπέγραψε και άρχισε να εφαρμόζει το τρίτο μνημόνιο, θα προκήρυττε δημοψήφισμα μετά το Eurogroup για να μας βγάλει από το ευρώ.

Ορισμένοι στη Νέα Δημοκρατία, κυρίως από τα πάλαι πότε προβεβλημένα πρόσωπα της “σκληρής δεξιάς” που ήρθαν ή αναδείχθηκαν επί Σαμαρά, δεν μπορούν με τίποτε ως φαίνεται να πιστέψουν ότι ο Τσίπρας έκανε τη στροφή, για την οποία τον κατηγορούν και οι ίδιοι και οι πρώην σύντροφοι του. Για αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει οι “άπλυτοι κομμουνιστές που θα μας βγάλουν από το ευρώ και θα μας κάνουν Βενεζουέλα”. Το ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν για αριστερές ιδεοληψίες, αλλά οι δικές τους δεξιές ιδεοληψίες τους εμποδίζουν να δουν τα γεγονότα.

Μεταξύ αυτών, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης, που αναπαρήγαγε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι και σενάρια που υπονοούσαν λίγο πολύ πως ο Τσίπρας σχεδίαζε δημοψήφισμα για να βγάλει τη χώρα από το ευρώ, με την ανοχή αν όχι την υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας και ενός πρώην πρωθυπουργού.

Δηλαδή όχι μόνο ότι ο Τσίπρας έκανε τη στροφή πριν από σχεδόν δύο χρόνια, υπέγραψε και εφαρμόζει μνημόνιο για να έρθει τώρα να κάνει αυτό που δεν έκανε το 2015, αλλά θα είχε και υποστήριξη δυνάμεων που έχουν αναγάγει σε τοτέμ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταξύ άλλων διότι έβαλε τη χώρα στην τότε ΕΟΚ. Είπαμε όλα είναι πιθανά σε αυτή τη ζωή, αλλά πιο πιθανό είναι να δούμε το ΚΚΕ να διαδηλώνει υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη και το Λεβέντη να δηλώνει “όχι σε οικουμενική”.

Ανησυχούν φαίνεται ορισμένοι ότι ο νέος (από το 2015) ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να “τσιμπήσει” και από το μέτωπο του “όχι” αλλά και από το μέτωπο του “ναι” και θέλουν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους του “ναι” πως ο λύκος κι αν εγέρασε, δεν άλλαξε. Δε θα εξετάσουμε καν το γεγονός πως ούτε το “όχι” ούτε το “ναι” ήταν δύο ενιαίοι χώροι για να τους διεκδικήσει μονοκούκι κανείς. Θα πούμε μόνο πως είναι αστείο να ανασύρει κανείς ρητορική του 2012, όταν έχει μεσολαβήσει το 2015, καθώς και πως προφανώς ο Τσίπρας δεν έχει προκηρύξει δημοψήφισμα ακόμη.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247.