Η επιστροφή των τηλεθεατών δεν περνά (μόνο) μέσα από τα ριάλιτι

Μετά από μια μεγάλη κρίση και σημαντική πτώση, η ελληνική τηλεόραση επανήλθε δυναμικά με νέα προγράμματα και δυνατές προτάσεις, παίρνοντας ξανά με το μέρος της το κοινό που για αρκετά χρόνια είχε χάσει.

Αν κατηγοριοποιούσαμε τα τηλεοπτικά προϊόντα που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στην prime time ζώνη, θα λέγαμε πως από τη μία έχουμε μια θεαματική αύξηση των διαφόρων τύπου ριάλιτι και από την άλλη μία δυναμική επιστροφή της μυθοπλασίας, μέσα από δραματικές και κωμικές σειρές.

Τα ριάλιτι βρίσκονται στο προσκήνιο, με αρκετά ιδιωτικά κανάλια να έχουν περισσότερα από ένα στο πρόγραμμά τους, ενώ στα είδη τους υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Μέσα σε αυτή την έξαρση, είδαμε να επιστρέφουν, μάλιστα, ριάλιτι από το μακρινό παρελθόν, όπως το Big Brother, το GNTM και το Survivor, ενώ, παράλληλα, βλέποντας τη μεγάλη επιτυχία τους, σταθμοί οι οποίοι δεν είχαν στο ενεργητικό τους τέτοιου τύπου προγράμματα αποφάσισαν να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση, όπως ο Alpha με το Bachelor.

Τα ριάλιτι αυτή τη στιγμή σημειώνουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης και να έχουν μεγάλη απήχηση στο τηλεοπτικό κοινό, παρά τα αρνητικά σχόλια που ακούγονται κατά καιρούς για το περιεχόμενό τους. Τα στερεότυπα, οι ίντριγκες και το λεγόμενο «ξεκατίνιασμα» αποτελεί τον βασικό κορμό τους, ενώ το να πατήσει κανείς επί πτωμάτων και να επικρατήσει έναντι του άλλου με κάθε κόστος, μοιάζει να είναι το ζητούμενο για να βγει κανείς νικητής.

Σε αυτή τη διαδρομή της καταπάτησης κάθε ηθικής αρχής και κάθε ίχνους αξιοπρέπειας, έχουμε δει σεξιστικές συμπεριφορές, λεκτική βία, ακόμη και bullying. Μπορεί να υπήρχε πάντοτε στα ριάλιτι, αλλά βρισκόμαστε στο 2020 και δεν υπάρχει πλέον ανοχή. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι κοινωνίες έχουν προχωρήσει και το τηλεοπτικό κοινό δεν καταπίνει αμάσητο ό,τι βλέπει.

Πριν από μερικούς μήνες, μια πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου καταδίκασε το περιστατικό με τον Αντώνη Αλεξανδρίδη στο Big Brother, οδηγώντας την παραγωγή στην αποβολή του παίκτη. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, αν το κοινό δεν είχε ξεσηκωθεί, ο ΣΚΑΙ ίσως να μην προχωρούσε σε καμία ενέργεια. Ήταν μια υγιής αντίδραση εκ μέρους των τηλεθεατών, που απέδειξε πως έχει τη δύναμη να διαμορφώσει την τηλεόραση και όχι το αντίθετο.

Η τηλεθέαση, ωστόσο, των ριάλιτι παραμένει υψηλή, αλλά αν ο κόσμος το θελήσει, θα καταφέρει να φέρει στο προσκήνιο προγράμματα που θα υποτιμούν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά του.

Παρόλα αυτά, μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον της τηλεόρασης αποτελούν οι διάφορες σειρές που ανθίζουν τον τελευταίο καιρό και που ανεβάζουν κατά πολύ το επίπεδό της. Στον αντίποδα των ριάλιτι, βλέπουμε τη μυθοπλασία, όχι μόνο να επιστρέφει δυναμικά, αλλά να κερδίζει έδαφος μέρα με τη μέρα και να προσελκύει ένα κοινό διαφόρων ηλικιών, ανεβάζοντας τον πήχη στα τηλεοπτικά προγράμματα.

Η δραματική σειρά εποχής «Άγριες Μέλισσες» στον ΑΝΤ1, που ξεκίνησε να προβάλλεται πέρυσι, κατάφερε να γίνουν το “talk of the town” και να θυμίσει περασμένες εποχές, όπου τα σίριαλ είχαν την τιμητική τους. Το καλό σενάριο, η εξαιρετική σκηνοθεσία, οι θεατρικές ερμηνείες των ηθοποιών και η αίσθηση πως αυτή η σειρά σέβεται το κοινό της, της χάρισαν τεράστια επιτυχία. Αντιστοίχως, και το «Κόκκινο Ποτάμι» στο Open, που ήταν μια σειρά υψηλών προδιαγραφών και οι τηλεθεατές την εκτίμησαν δεόντως.

Αξίζει να σημειωθεί, πως ο ΑΝΤ1 είναι ένα από τα κανάλια που επένδυσε στη μυθοπλασία από πέρυσι και που επέλεξε να μην ακολουθήσει τους ανταγωνιστές του, κρατώντας μακριά από το πρόγραμμά του τα ριάλιτι. Αντιθέτως, το εμπλούτισε με ακόμη περισσότερες σειρές, προσθέτοντας τόσο κωμωδίες όσο και δραματικά σίριαλ, παρά τη δεδομένη επιτυχία που θα είχε με τη δεύτερη σεζόν των «Άγριων Μελισσών», οι οποίες βρίσκονται σταθερά πρώτες στην τηλεθέαση.

Φέτος, έγινε, επίσης, ένα πολύ μεγάλο βήμα από την ΕΡΤ, η οποία ενέταξε τρεις πολύ καλές σειρές στο πρόγραμμά της («Χαιρέτα μου τον Πλάτανο», «Η τούρτα της μαμάς», «Τα καλύτερά μας χρόνια», αποδεικνύοντας πως, αφενός, μπορεί να ανταγωνιστεί τα ιδιωτικά κανάλια και, αφετέρου, είναι ικανή να παρουσιάσει παραγωγές που να απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό. Η μεγάλη της ιστορία, δεν την εμποδίζει από το να έχει προγράμματα πιο εμπορικά, χωρίς να χάσει την ποιότητά της. Την ίδια στιγμή, το Mega ετοιμάζεται να παρουσιάσει την πρώτη του νέα σειρά, μετά από το “μαύρο”, που θα λέγεται «Σχεδόν Ενήλικες».

Η επιστροφή, όμως, στη μυθοπλασία δεν θα έπρεπε να κριθεί ως μεμονωμένο φαινόμενο που συμβαίνει μόνο στη χώρα μας, αλλά ως μέρος μιας γενικότερης στροφής προς τις σειρές που παρατηρείται παγκοσμίως.

Ισχυρό ρόλο στην ανάδειξη των σειρών και την προσέλκυση του κοινού προς αυτές, έπαιξε φυσικά η είσοδος του Netflix και άλλων συνδρομητικών / streaming πλατφορμών στην καθημερινότητα του τηλεθεατή, ο οποίος πλέον ξέρει τι θέλει να δει και δεν αφήνεται στο «έλεος» των καναλιών για την ψυχαγωγία του.

Αν δεν τον καλύπτουν τα προγράμματα των σταθμών, τότε θα επιλέξει μέσα από μία μεγάλη γκάμα σειρών, οι οποίες μπορούν να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα. Έχει πάρει το τηλεκοντρόλ στα χέρια του, σαν να λέμε, και αρνείται να χάσει χρόνο παρακολουθώντας κάτι που δεν του αρέσει ή που είναι μακριά από την ιδιοσυγκρασία του. Είναι σαφές πως έχει και άποψη και απαιτήσεις. Έχει πια το πάνω χέρι.

Όμως, οι καλές παραγωγές στη μυθοπλασία που έχουν ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα, με σενάρια που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον, με αξιόλογα καστ που προσφέρουν πολύ καλές ερμηνείες, με αξιοπρεπή σκηνικά, επιμελή ενδυματολογία, προσεγμένες μουσικές και καλογυρισμένες σκηνές, καλούν τον τηλεθεατή να επιστρέψει στην τηλεόραση.

Και, όπως όλα δείχνουν, ανταποκρίνεται. Γιατί ο τηλεθεατής δεν είναι χαζός και αν βρει κάτι αξιόλογο στην οθόνη, θα το τιμήσει.

Φτάνει η τηλεόραση να το αποδεχτεί αυτό, να θέσει ακόμη πιο ψηλά τον πήχη και να καταφέρει να τον κρατήσει.