Η γαλάζια στέψη ενός επικίνδυνου κυβερνήτη

Πώς ξέρεις ότι κάποιος είναι ηγέτης; Πώς μπορείς να αναγνωρίσεις τον άνθρωπο, που οι συγκυρίες θα φέρουν σε θέση εξουσίας. Τον λεγόμενο χαρισματικό; Και αυτός ο χαρισματικός, όταν βρεθεί στη θέση αυτή, πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι δεν θα είναι επικίνδυνος για τον τόπο.

Η εξουσία βρίσκεται εκεί που νομίζουμε ότι βρίσκεται. Αν αλλιώς αποφασίσουμε, οι ανίκητοι ηγέτες του σήμερα, θα είναι αύριο κατάπτυστοι. Κάθε πότε συμβαίνει αυτό; Σπάνια. Σπάνια ο λαός συνειδητοποιεί ότι αυτός αποφασίζει ποιος είναι “χαρισματικός” και ποιος μπαίνει στο χρονονοντούλαπο της ιστορίας. Συνήθως άγεται και φέρεται. Τρομοκρατείται

Το σήμερα στην Ελλάδα, έχει έναν κυρίαρχο και είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Είχαμε αναφερθεί στο παρελθόν και στην ισχύ του πρωθυπουργού σε μια αρένα χωρίς αντίπαλο, και στον έρωτα του ελληνικού λαού, απέναντι σε έναν άνθρωπο που στην καλύτερη περίπτωση, ήταν ανεπαρκής απέναντι στην Ευρώπη της λιτότητας και στη χειρότερη εξαπάτησε τους ψηφοφόρους με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο.

Όμως αυτός είναι και εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι στον ερειπιώνα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στη Νέα Δημοκρατία, δείχνουν ότι είτε αποφευχθεί η διάσπαση είτε όχι, απέναντι στον Τσίπρα θα εμφανιστεί ένας μεταβατικός πρόεδρος, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στο μνημόνιο. Ένας πρόεδρος που κάποια στιγμή, θα ξαναχάσει από τον Τσίπρα, που έχει ως σχέδιο για το μέλλον το μνημόνιο.

Αυτό, με δεδομένο το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, καθιστά προσωπικά τον Τσίπρα ως τον μόνο παίχτη.

Με λίγα λόγια το διαρκές φιάσκο της συντηρητικής παράταξης, εμπεδώνει στη σκέψη των πολιτών, ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι η μόνη επιλογή, ό,τι και αν ψηφίζει, ό,τι και αν προτείνει, όσους όρκους και αν παραβεί, όσες υποσχέσεις και αν μείνουν κενό γράμμα.

Χωρίς κανένα δίπολο, χωρίς κανένα φόβο ο σημερινός πρωθυπουργός, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον Γκάντι για να τον εμπιστευθούμε.

Αλλά τα σημάδια δεν είναι καλά. Και δεν μιλάω φυσικά για τα περίφημα αγγλικά του ή τη Λέσβο και τη  Μυτιλήνη  Μιλάω για την ευκολία με την οποία διαγράφει και την παραμικρή προεκλογική δέσμευση. Την ευκολία με την οποία ως απόλυτος αρχηγός, τους συντρόφους του χθες, τους “παραιτεί” ή τους διαγράφει, χωρίς συνεδριάσεις οργάνων, χωρίς συζήτηση, χωρίς να χάσει ούτε λεπτό.

Μέντορες, φίλοι, συνεργάτες, συνοδοιπόροι, “καίγονται” στα πόδια του ηγέτη και πέφτουν σαν πιόνια στο παιχνίδι του στέμματος.

Σήμερα, με την αξιωματική αντιπολίτευση σε αποσύνθεση, με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, να θέλουν να κρύψουν ότι είναι τα “μαξιλαράκια” του Αλέξη, αλλά η χαρά να μη τους αφήνει, με τον Λεβέντη έτοιμο να στηρίξει και το ΚΚΕ να μην γοητεύει κανέναν, ο απόλυτος εξουσιαστής κάνει τα πάντα για να εφαρμόσει αυτά που υπέγραψε και από πάνω κάνει πλάκα με τους αντιπάλους του, που βρίσκονται στο καναβάτσο.

Το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών είναι ένα παράδειγμα. Η προσπάθεια να μοιραστεί την ευθύνη στο Ασφαλιστικό, στη “σφαγή” των συνταξιούχων για να ακριβολογούμε, είναι ένα δεύτερο. 

Μπορεί τα Μνημόνια να τρώνε τα παιδιά τους, αλλά είναι γεγονός ότι αυτή τη στιγμή, ο ελληνικός λαός, έχει μείνει μόνος με τον Τσίπρα και όπως όλα δείχνουν ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος όχι μόνο να προχωρήσει στα πιο σκληρά μέτρα, αλλά και να τα αμπαλάρει και με αριστερό περιτύλιγμα.

Χρειάζεται κυνισμός για να παρουσιάζεις ως παράλληλο πρόγραμμα, μια συρραφή μπουρδολογίας χωρίς αρχή μέση και τέλος. Χρειάζεται κυνισμός για να επικαλείσαι την Αριστερά, ενώ εφαρμόζεις δεξιά πολιτική. Χρειάζεται κυνισμός για να διαψεύδεις κάθε μέρα τον εαυτό σου.

Αλλά η δικαιολογία υπάρχει. Ο κυνισμός αυτός πηγάζει από αυτόν, που σε θεωρεί ως μόνη λύση. Από τον λαό.

Αν το 2009 βρεθήκαμε με τον πιο ανίκανο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης, στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας, το 2015 έχουμε τον πιο κυνικό πρωθυπουργό σε μια Ελλάδα άνεργων και αναξιοπαθούντων.

Άτυχοι ή άφρονες; Ας θυμηθούμε την αρχή του κειμένου. Η εξουσία, βρίσκεται εκεί που νομίζουμε ότι βρίσκεται. Δική μας η επιλογή.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι διευθυντής σύνταξης του NEWS 247