Η γενναία συγκάλυψη

Συζητούσαμε  προ ημερών, ότι κατά τις ενδείξεις η τραγωδία στα Τέμπη συνδέεται με τρία μπλοκ ερευνητέων παρανομιών: Ένα σχετικό με τη σύγκρουση, άλλο με την πυρόσφαιρα και τρίτο με τη συγκάλυψη.

Από αυτά, η σύγκρουση φαίνεται να συνδέεται με παραλείψεις που αφορούν τη μη εφαρμογή της Σύμβασης 717 και την κυκλοφορία των τρένων στην ίδια γραμμή. Η έκρηξη, καθαυτήν αξιόποινη, συνδέεται αντικειμενικά με επικίνδυνη παρέμβαση στους σιδηροδρόμους και με τους θανάτους. Στο τρίτο μπλοκ διαφαινόμενων παρανομιών υπάγονται πράξεις που αρχίζουν με τις κυβερνητικές προεξοφλήσεις δικαστικών κρίσεων («κανείς πολιτικός υπαίτιος», «καμιά εύφλεκτη ύλη») και ακολουθούν άλλες βαριές που φθάνουν ως το οργανωμένο μπάζωμα.

Δυο χρόνια μετά την τραγωδία, αναμενόμενο ότι δεν έχει ακόμη γίνει δίκη, γνωστές οι συνθήκες των χρονοτριβών. Καλά να μην έχουμε τελειώσει, αλλά να μην έχουμε καν αρχίσει την προδικασία;! Να μην έχουν ανιχνευθεί οι όποιες ενδείξεις; Και να περιορίζονται οι έρευνες μόνο σε ένα πρόσωπο, και σε ένα ελαφρύτατο πλημμέλημα, τόσο ελαφρύ ώστε ο ίδιος ο νομοθέτης να το χαρακτηρίζει απόλυτα επικουρικό;

Την τερμάτισαν τη συρρίκνωση, θα έλεγε κανείς. Λάθος η εντύπωση  όμως, αφού αποδείχθηκε ότι υπήρχαν και χειρότερα. Ακόμη κι αυτό το ελαφρύ πλημμέλημα δεν αφέθηκε στον φυσικό δικαστή και στην θεσπισμένη διαδικασία.

Γνωστή η συνταγή: Διατυπώνεται ένα ψεύδος με λαϊκίστικη φρασεολογία («η υπόθεση απευθείας στη Δικαιοσύνη») με και αδιαφορία για την αλήθεια. Διαδίδεται. Η πραγματικότητα είναι σαφώς διαφορετική: Φυσικός δικαστής είναι ο αρμόδιος για τις υποθέσεις των πολιτών όπως ορίζεται κατά το Σύνταγμα και τους νόμους. Ο βουλευτής – μέλος της αρμόδιας Κοινιβουλευτικής Επιτροπής για την προδικασία κατά τη διερεύνηση ευθυνών πολιτικών παραγόντων, αφού έτσι ορίζει το Σύνταγμα. Φυσικός δικαστής είναι και ο ένορκος, και ο δικηγόρος ή ο καθηγητής που ορίζεται στη σύνθεση του  Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου. Από την άλλη, δεν είναι φυσικός δικαστής ένας πρωτοδίκης για να δικάσει μια αναίρεση. Η ταυτότητα αυτή του φυσικού δικαστή συγκαλύπτεται επικοινωνιακά.

Όσο για τη διαδικασία, πασίγνωστο ότι για την  ποινική δίκη υπάρχει δημόσιο συμφέρον και κανόνες αναγκαστικοί, που ο διάδικος δεν μπορεί να τους παρακάμπτει. Προς το παρόν, και ευτυχώς, η ποινική δίκη δεν έχει γίνει παζάρι, bargaining justice. Ακόμη κι αν ομολογήσει ο κατηγορούμενος για λόγους πίεσης ή για άλλους, το δικαστήριο τον αθωώνει εφόσον πειστεί για την αθωότητά του. Η διαδικασία για δίκες κατά πολιτικών προβλέπεται από το Σύνταγμα, το Νόμο περί ευθύνης Υπουργών, τους κανόνες της Βουλής και   αναλογικά από την ποινική δικονομία. Έτσι διασφαλίζονται η δικαιοσύνη και η δημοσιότητα για χάρη του κυρίαρχου λαού. Η κρίση του Δικαστικού Συμβουλίου πρέπει να είναι αιτιολογημένη, τροφοδοτημένη με στοιχεία που έχουν προκύψει από την προδικασία (εδώ από την αρμόδια για την Προανάκριση Κοινοβουλευτική Επιτροπή).

Αν λοιπόν η προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία μπορεί να αναδείξει καθοδόν και άλλες ευθύνες προς ανακοίνωση, ή αν μπορεί να καλέσει ως μάρτυρα και τον Πρωθυπουργό, τόσο το χειρότερο για την προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία! Την παρακάμπτουμε με μια απλή κίνηση του εμπλεκόμενου, όπως άλλωστε μπορεί να παρακάμπτει τους νόμους και τις διαδικασίες ο καθένας στη χώρα, φτωχός, πρόσφυγας, φοιτητής κλπ. Δεν πρόκειται για προνόμιο, αλλά για γενναία πράξη «μας». Γενναιότητα είναι αυτό που εμείς ορίζουμε έτσι. Και το φρόνημα είναι ελεύθερο όταν γράφεται με γιώτα.