Η λάσπη δεν φεύγει με μια φτυαριά, ο μπιζιμποντισμός δεν οδηγεί σε ξέφωτο…

Όταν ιδρύεται ένα νέο κόμμα ή όταν ένα παλιό αλλάζει αρχηγό, θεωρητικά μπορεί να ανακατέψει όλο το πολιτικό σκηνικό. Αν είναι μικρό και δεν διεκδικεί την κυβέρνηση, μπορεί να κάνει ζημιά σε κάποιο  όμορο, που τη διεκδικεί. Αν είναι κόμμα που έχει ασκήσει εξουσία, όλοι αναρωτιούνται αν και πότε μπορεί να τη διεκδικήσει ξανά.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο, βρισκόμαστε σε μια μεσοβέζικη κατάσταση. Δεν είναι μεν μικρό κόμμα, αλλά ούτε και μεγάλο, όπως ήταν μέχρι το 2019. Η δεύτερη θέση το κατατάσσει εν δυνάμει στα κόμματα εξουσίας. Όμως, το ποσοστό που του έδωσαν οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές(20% το Μάιο και 18% τον Ιούνιο)  δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας ότι θα μπορούσε να επανέλθει σε κυβερνητική τροχιά.

Σε αυτές τις περιπτώσεις τα κόμματα καταφεύγουν στην πρώτη λύση που έχουν: αλλάζουν αρχηγό. Έτσι προέκυψε ο Κασσελάκης. Το «πώς» και το «γιατί» έχουν αναλυθεί επαρκώς, δεν χρειάζεται επανάληψη. Τώρα πρέπει  να δούμε τη συνέχεια. Φυσικά, είναι πολύ νωρίς και ασφαλή συμπεράσματα δεν είναι δυνατό να εξαχθούν. Η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος. Έτσι, ενθουσιώδεις δηλώσεις του τύπου «με τον Στέφανο επικεφαλής  η χώρα θα έχει πάρα πολύ σύντομα άλλη κυβέρνηση» (Νίκος Παππάς) απλώς δείχνουν αμετροέπεια. «Πάρα πολύ σύντομα» δεν θα γίνει τίποτα. Όλα θα γίνουν σε βάθος χρόνου.

Ο Κασσελάκης είχε μέχρι στιγμής μια «νίκη» και μια «ήττα». Η υποψηφιότητά του κατάφερε να «ζωντανέψει» τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω με  όρους επικοινωνίας και λάιφ στάιλ και όχι ουσίας. Πολύς κόσμος στο κόμμα αυτό άρχισε να πιστεύει ότι μπορεί «να μπει στο παιχνίδι ξανά». Αυτό είναι ένα είδος πρώτης «νίκης».

Από την άλλη, η δημοσκοπική υποδοχή που είχε η εκλογή του καθήλωσε τον ενθουσιασμό που έφερε η υποψηφιότητά του. Δεν κατάφερε να δώσει ώθηση στα ποσοστά του κόμματος, ήταν ένα είδος πρώτης «ήττας»  Μπορεί να είναι νωρίς, αλλά τα πρώτα δείγματα δεν ήταν ενθαρρυντικά, δεν συνέβη ό,τι συνέβη σε άλλες περιπτώσεις αλλαγής αρχηγών. Για παράδειγμα, η αλλαγή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ το 2004 (Γιώργος Παπανδρέου) τού έδωσε μεγάλη ώθηση. Το ίδιο και  η αλλαγή το 2021(Νίκος Ανδρουλάκης. Βεβαίως, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και αυτό μπορεί να είναι ένα είδος «παρηγοριάς» για τον κ. Κασσελάκη και τους υποστηρικτές του.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά του. Η κυβέρνηση μόλις έκλεισε το πρώτο  τρίμηνο της θητείας της. Θα έχει σίγουρα φθορά, η οποία θα αποτυπωθεί στις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Όχι τόσο στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση της 8ης Οκτωβρίου, όσο στις ευρωεκλογές του Μαίου του 2024. Όμως, για να παραχθεί πολιτικό αποτέλεσμα από τη φθορά αυτή, πρέπει κάποιος να την εισπράξει. Και αυτό είναι το στοίχημα που καλείται να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό το νέο αρχηγό του. Αν η φθορά της ΝΔ κατευθυνθεί μόνο προς τα δεξιά της(ακροδεξιά) και στα αριστερά της  υπάρχουν δύο κόμματα(ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ), που θα  βολοδέρνουν μεταξύ 12% και 18%, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει.

Για να αλλάξει, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεφύγει από τη σημερινή μίζερη κατάσταση και την πρώτη ευθύνη γι’ αυτό έχουν ο νέος αρχηγός και η ομάδα που τώρα συγκροτείται γύρω του.

Όπως λέει και εμβληματικός στίχος, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Και η δουλειά (σχέδιο, οργάνωση, σοβαρότητα, κατάλληλα πρόσωπα) δεν μπορεί σίγουρα να γίνει μόνο με παραγωγή βίντεο και άσκοπη κινητικότητα του νέου αρχηγού. Η  λάσπη δεν φεύγει με μια φτυαριά.

Υπάρχει μεγάλη ανηφόρα μπροστά και πολλά σκοτεινά τούνελ.  Ο μπιζιμποντισμός δεν φτάνει για να βγεις στο ξέφωτο…