Η Μάγδα Φύσσα δεν θα συναντηθεί ποτέ με το τίποτα του Βαρουφάκη

Η Μάγδα Φύσσα έζησε και ζει την τραγωδία που καμία μητέρα δεν πρέπει να ζήσει. Έχασε το παιδί της.

Δεν έγινε σύμβολο για αυτό. Έγινε σύμβολο για τη στάση της μετά.

Ακολουθώντας το παράδειγμα του γιου της στάθηκε απέναντι στη ναζιστική συμμορία, κάθε μέρα από τη δολοφονία του Παύλου μέχρι σήμερα και συνεχίζει να το κάνει.

Όρθια απέναντι στις ύβρεις, απέναντι στους θρασύδειλους εγκληματίες, που τώρα έχουν κρυφτεί στις τρύπες τους ή ψηφίζουν “δημοκρατικά”, απέναντι στη συνήθεια της επικαιρότητας, που με την πάροδο του χρόνου, βάζει στην άκρη γεγονότα, όσο μεγάλα και αν είναι.

Η Μάγδα Φύσσα, έδωσε το παράδειγμα με τη συνέπειά της, με την αξιοπρέπειά της με τον μεστό της λόγο, με την επιμονή της και με τη δίκαιη οργή της.

Στάθηκε πάνω από το πολιτικό σύστημα, από τη Δικαιοσύνη και τους ρυθμούς της από την κοινωνία, που βρήκε άλλοθι στην κρίση για να στείλει στη Βουλή ανελλήνιστους μαχαιροβγάλτες.

Είναι ο ορισμός της Ελληνίδας μάνας, με όλη τη σημασία των λέξεων και χωρίς κανέναν από τους γνωστούς αστεϊσμούς, που συνοδεύουν τον συνδυασμό τους.

Έπρεπε να χρησιμοποιήσω τη λέξη “αστεϊσμός” για να κάνω μια γέφυρα από τη Μάγδα Φύσσα, στον Γιάνη Βαρουφάκη, με το απολεσθέν -ν.

Το ζωντανό σύμβολο κατά του ναζισμού στην Ελλάδα, ο Γιανης Βαρουφάκης επέλεξε να το φέρει στα μέτρα του, προτείνοντας τη Μάγδα Φύσσα για πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς καν να έχει την ευγένεια να την ενημερώσει πριν.

Ένα πολιτικό πυροτέχνημα, που του έσκασε στα χέρια. Διότι όταν μια γελοία και πρόχειρη ιδέα συναντά την αξιοπρέπεια, το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό.

Και η απάντηση της Μάγδας Φύσσα ήταν ακριβώς αυτό. Συντριπτική.

“Πληροφορήθηκα από τα μέσα ενημέρωσης την πρόθεση του κ. Βαρουφάκη να με προτείνει για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τον ευχαριστώ πολύ για την εξαιρετικά τιμητική αυτή πρόταση, για την οποία δεν ήμουν ενήμερη, αλλά δεν μπορώ να την αποδεχτώ. Αφ’ ενός διότι έχω αφιερώσει όλες μου τις δυνάμεις στην ολοκλήρωση της δίκης της ναζιστικής οργάνωσης, η οποία έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα προσωπικά αλλά και για τη δημοκρατία στον τόπο μας, αφ’ ετέρου διότι έχω ξεκαθαρίσει και στο παρελθόν ότι δεν ασχολούμαι με την πολιτική”.

Μια ευγενική απόρριψη, που υπενθύμισε στον νάρκισσο πολιτικό, ότι όταν θεωρείς την αγένεια (“πληροφορήθηκα από τα ΜΜΕ”) δικαίωμά σου, κάποια στιγμή θα την πατήσεις.

Πολλοί επιχείρησαν να ερμηνεύσουν την πρωτοβουλία Βαρουφάκη, ως άλλη μια προσπάθεια για λίγα λεπτά δημοσιότητας, που τόσο απολαμβάνει, ωστόσο είναι μάλλον κολακευτικό να προσπαθεί κάποιος να βρει νόημα σε αυτή τη φαεινή ιδέα. Όπως ήταν εξίσου δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί η κρίσιμη μάχη του 2015, η διαπραγμάτευση που είχε ζητήσει ο λαός με την ψήφο του, έπρεπε να γίνει με πουκάμισα για τσίρκο και ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Πριν αρκετά χρόνια, ένας καθηγητής που έγινε αργότερα και υπουργός, συζητούσε με τους φοιτητές του την επομένη μια συγκέντρωσης και πορείας, που κατέληξε σε εκτεταμένα επεισόδια. Κάποιος είχε κάψει μια ελληνική σημαία.

Η συζήτηση είχε περιστραφεί γύρω από το πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η πράξη.

Ο καθηγητής, εξηγούσε ότι θα κρίναμε διαφορετικά, ανάλογα με τα κίνητρα, το μήνυμα και τον σκοπό του κάθε διαδηλωτή που προβαίνει σε μια τέτοια ενέργεια.

“Και αν ο διαδηλωτής απλώς έκαψε τη σημαία χωρίς κανένα κίνητρο, σκοπό και μήνυμα, πώς θα το χαρακτηρίζατε” ρώτησε ένας φοιτητής.

“Μαλακία, μετά συγχωρήσεως”, απάντησε ο καθηγητής.

Μια πολιτική διαδρομή σε τρεις λέξεις.