Η μεγάλη του Λιάγκα σχολή

“Συγγνώμη… Λοιπόν, προχωράμε, πάμε στο επόμενο θέμα” είπε ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάγκας μετά από έναν μονόλογο συντριβής για το χθεσινό του λάθος.

Θα προσπαθήσω να μην χαρακτηρίσω τον συνάδελφο ούτε τη συγγνώμη του που μόνο για γέλια θα ήταν, αν δεν ήταν για κλάματα.

Ούτε την έτερη, Ζήνα Κ. αντιστοίχου ύφους και αισθητικής (δεν πιάνω τη λέξη ήθος διότι η απουσία του κραυγάζει και σπάει τη σιωπή κάθε νύχτας του χώρου μας) που έπαιξε επίσης το σπίτι στην εκπομπή της, προφανώς βλέποντας το μένος εναντίον του Γιώργου και λογικά (για τη δική της λογική δηλαδή) σου λέει, εγώ γιατί να μην έχω τόσο χτυπήματα.

Παρένθεση:

Όταν ξεκινούσα δημοσιογραφία, ως αθλητικογράφος, ο μέντοράς μου, Γιάννης Διακογιάννης μου είχε πει “Μην κάνεις παιδί μου τηλεόραση αμέσως. Κάτσε να γράφεις καμιά δεκαετία και κάνε μετά αν θέλεις. Για να έχεις τριφτεί με τη γλώσσα, τη σύνταξη, τη γραμματική και να κάνεις λιγότερα λάθη”. Ακολούθησα τη συμβουλή του, πέρασαν τα χρόνια και όταν ο Κώστας Αρβανίτης ανέλαβε πρωινή εκπομπή στο Mega, μου πρότεινε δουλειά. Μετά την πρώτη συνάντηση, που μιλούσαν μόνο για το πώς θα πάρουν νούμερα από τον Τράγκα, αρνήθηκα ευγενικά. Προφανώς, η ποιότητα της εκπομπής δεν συγκρίνεται με το θέμα μας, αλλά σκέψου πόσο με τρόμαξε η φάση.

Διότι, για κάποιους, μόνο για νούμερα και χτυπήματα πρόκειται. Για ποιους; Ο λαός λέει “ποιο είναι το χειρότερο επάγγελμα από Δ;”. Δημοσιογράφος. Για χρόνια ντρεπόμουν να πω τι δουλειά κάνω. Οι λίγοι αμαυρώνουν τους πολλούς. Πάντα έτσι γίνεται.

Και ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι; Ποιος είναι ο Χ Λιάγκας και η Ψ Κουτσελίνη; Εννοώ, τι άνθρωποι είναι αυτοί; Είναι αήθεις. ΟΚ. Εχουν, ας πούμε, σάπια ψυχή ή επειδή δεν ορρωδούν προ ουδενός ώστε να πετύχουν, δεν μπορούν πια καν να συνειδητοποιήσουν τι κάνουν; Ηταν έτσι πάντα ή γίνονται ακόμη χειρότεροι και ακόμη χειρότεροι και ακόμη χειρότεροι με την ευγενική συνδρομή της τηλεθέασης. Κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα “Δεν θα υπήρχε ο Λιάγκας, αν δεν βλέπατε Λιάγκα”.

Ετσι είναι. Τρέφεις το θηρίο. Ξεχνάς και εσύ, ο αφηρημένος τηλεθεατής, τι έκανε πέρσι και πρόπερσι κοκ. (καλέ κόντεψα να τον συμπαθήσω σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Χατζηνικολάου – έλεγα μέσα μου, τουλάχιστον έχει δουλέψει πολύ – άστα σου λέω, σε χαζεύει η εικόνα). Και έτσι χτίζονται τα χειρότερα. Η βρισιά γίνεται χαστούκι, το χαστούκι μπουνιά, η μπουνιά μαχαιριά. Ελάχιστοι γεννιούνται δολοφόνοι. Γίνονται.

Και είναι και εκείνοι που δουλεύουν μαζί με τέτοιους ανθρώπους. Eκείνοι που τους αποδέχονται ως και τους θαυμάζουν και εκείνοι που δεν έχουν επιλογή γιατί έχουν ανάγκη. ‘Η εκείνοι που λένε ψέματα στον εαυτό τους και του ψιθυρίζουν – του εαυτού τους – “έλα μωρέ, ένα λάθος έκανε και αυτός. Και είναι ειλικρινής η συγγνώμη του”. Αυτοί που δεν αντέχουν όμως, αλλά δεν μπορούν να βρουν άλλη δουλειά, τι να λένε άραγε στην παρέα τους;

(Πόσο τυχεροί Θεέ μου είμαστε οι άνθρωποι που έχουμε την “πολυτέλεια” να επιλέγουμε συναδέλφους. Όχι γιατί είμαστε πλούσιοι, αλλά γιατί δεν “πεινάμε”)

Και είναι και οι ιθύνοντες που βλέπουν τα νούμερα και στριφογυρίζουν τα ματάκια σαν των καρτούν και από την άλλη ακροβατούν στο σχοινάκι – μήπως πρέπει να παίξουμε κάποτε και το παιχνίδι του ήθους και της αξιοπρέπειας και να προβούμε σε άλλες ενέργειες ή δεν έχει σημασία; Κάτσε να ρωτήσουμε τα μηχανάκια – ποιοι είναι περισσότεροι; Οι Λιαγκοθρεμμένοι ή οι Λιαγκοδιώχτες;

Και είμαστε και εμείς, όοοολοι οι υπόλοιποι που διαβάζουμε, ακούμε, αηδιάζουμε, φρίττουμε, συνερχόμαστε, πάμε να αδιαφορήσουμε (αλλά πάλι δεν γίνεται – πολύ το σκέφτηκα να μην χαλάσω μελάνι για αυτό το θέμα αλλά δεν κρατήθηκα). Που ευαγγελιζόμαστε έναν άλλο κόσμο, άλλα media, άλλη παιδεία, άλλη κοινωνία.

Δεν είναι για να μας λυπάσαι ασφαλώς αλλά και εμείς οφείλουμε κάπως να δράσουμε. Εξηγούμαι: ο Λιάγκας είναι η κορυφή. Υπάρχουν πολλά άλλα, και στην τηλεόραση και γύρω μας γενικώς, πολύ μικρότερα αλλά εξίσου επικίνδυνα που με επικάλυψη χρυσόσκονης, σοβαροφάνειας και άλλοτε σάτιρας, ευτελίζουν αργά και αδιόρατα αξίες, αρχές, ανθρώπους, παιδιά, άνδρες, γυναίκες, προθέσεις και όνειρα. Εγώ λέω να έχουμε τον νου μας στα πιο ύπουλα και αθόρυβα γιατί μόνο στην αρχή τους προλαμβάνονται τα κακά τα νέα.