Η Μέρκελ, οι επόμενοι και το εδραίο uber alles

Τρεις Έλληνες πρωθυπουργούς ταπείνωσε η Μέρκελ. Τον πρόθυμο Γιώργο Παπανδρέου τον έριξε εύκολα στο καναβάτσο. Τον αρχικά ατίθασο Αντώνη Σαμαρά τον υποχρέωσε να καταπιεί αμάσητα τα Ζάππεια. Και του υπενθύμισε ότι η πολιτική συγγένεια και οι προσωπικές γνωριμίες δεν μετράνε στην αρένα.

Όσο για τον «δαιμονισμένο» Τσίπρα, τον έβαλε να πιει το πικρό ποτήρι του ονειδιστικού συμβιβασμού, πλουτίζοντας το πολιτικό γλωσσάρι του με την λέξη αυταπάτη.

Προτού δούμε τι μπορεί να περιμένουμε ως χώρα από τον Σολτς και την υπό σύστασιν κυβερνητική παρέα του, θα ενεργοποιήσουμε το φροντιστήριο της μνήμης. Αναγκαία και πολύτιμη καταφυγή, τώρα που απέρχεται η Μέρκελ. Διότι η μνήμη λειτουργεί παιδευτικά, όσο κι αν ενοχλεί τους «κουρασμένους»…

Ας θυμηθούμε λοιπόν το πρώτο Μνημόνιο, μητέρα όλων των δεινών, τον κυνισμό της Μέρκελ και τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Γιώργου Παπανδρέου και της χώρας.

Η Ελλάδα ήταν υπό κατάρρευσιν, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία ο φιλόδοξος πορφυρογέννητος. Κατάρρευση που δεν οφειλόταν μόνο ή κυρίως στις κυβερνήσεις του Κώστα Καρμανλή, όπως αρέσκονται να λένε τα ντελίβερι μπόις της κακοήθους Σημιτικής προπαγάνδας.

Η χώρα έπασχε δομικά επί χρόνια. Μπήκε ξυπόλητη στην ΟΝΕ και πλήρωσε ακριβά το τίμημα της δανεικής ευμάρειας και της έλλειψης στοιχειώδους σχεδιασμού για την οικονομία και την προοπτική της.

Η βαριά ευθύνη του Γ. Παπανδρέου

Επομένως, αναπόφευκτη και αναγκαία η δραστική ανάσχεση την πορείας προς τον γκρεμό. Ο Βαρουφάκης ως υπουργός του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ είχε πει ότι το (πρώτο) Μνημόνιο ήταν σωστό κατά 70%.

Κομβική διαπίστωση: το υπόλοιπο 30% ήταν ανόητο και τιμωρητικό. Εγκληματικό. Εξοργιστικές εντολές, στηριγμένες σε λανθασμένες διαπιστώσεις και ανελαστικές προθεσμίες που προϊδέαζαν για καθηλωτικής πορεία και στραγγαλισμό της οικονομίας. Τώρα, σχεδόν όλοι το παραδέχονται. Με πρώτο το ΔΝΤ.

Είχε δύσκολο έργο ο Γ. Παπανδρέου. Μικρό μέγεθος η Ελλάδα, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το ωκεάνιο κύμα κυνισμού της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Είχε όμως μια μοναδική ευκαιρία να εκβιάσει την Ένωση και να προκαλέσει συγκλονισμούς με συγκεκριμένες επιπτώσεις.

Εκβιασμός καθ’ όλα ηθικός και νόμιμος. Θα μπορούσε να πει τότε ο Γ. Παπ. ότι δεν δέχεται το τιμωρητικό μέρος του Μνημονίου, γιατί θα διαλυθεί η χώρα. Δεν θα ήταν τζάμπα μαγκιά. Διότι στη φαρέτρα του είχε ένα μεγάλο όπλο το οποίο έτρεμαν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι-επομένως ολόκληρη η Ένωση:

Οι γαλλογερμανικές τράπεζες ήταν γεμάτες από ελληνικά ομόλογα. Και κάθε εκφοβιστική απειλή (π.χ. για Grexit) θα λειτουργούσε καταστροφικά για τις εν λόγω τράπεζες και συνολικά για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τόλμησε να ορθώσει ανάστημα μπροστά στις ερπύστριες. Θα μπορούσε να πει ότι θα θέσει το προτεινόμενο απαράδεκτο Μνημόνιο στην κρίση του ελληνικού λαού.

Οι δανειστές-εκβιαστές ήξεραν πολύ καλά τι θα σήμαινε για την Ευρώπη η βέβαιη απόρριψη του Μνημονίου. Και είναι πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο, ότι θα κατέληγαν σε κάτι ηπιότερο. Σε δημιουργικό συμβιβασμό σαν αυτόν που επιδίωξε αργότερα ο Τσίπρας, αλλά βρήκε τοίχο.

Δυστυχώς, ο Γ. Παπ. απείλησε καθυστερημένα με δημοψήφισμα. Όταν το θολό ποτάμι είχε παρασύρει και τον ίδιο και τη χώρα.

Λιγωτικές υμνωδίες

…Η απερχόμενη Μέρκελ, η οποία υμνείται για την ειλικρίνειά της- ειλικρίνεια εκπαιδευμένου κυνός στην ουσία- μιλώντας για την ελληνική κρίση είπε ότι ήταν η δυσκολότερη στιγμή της θητείας της.

Όμως ούτε μια λεξούλα παραδοχής για ενδεχόμενες υπερβολές του επιβληθέντος Μνημονίου. Όσο για συγγνώμη, ούτε λόγος. Οι δήμιοι δεν το συνηθίζουν…

Ο Γιούνκερ, άνισος και περιδεής τότε μπροστά στο ψυχρό γερμανικό δίδυμο, βρήκε τώρα την ευκαιρία να ξιφουλκήσει εναντίον της Μέρκελ. Το συνηθίζουν αυτό οι συνταξιούχοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α. που κάποτε ήσαν ευπειθείς στα αφεντικά και βρίσκουν τη λαλιά τους όταν αποστρατεύονται), αλλά κάτι είναι κι αυτό. Ας τον ακούσουμε:

«Είχα συγκρούσεις μαζί της. Ναι, συγκρούσεις, μεγάλες διαφωνίες κυρίως για την Ελλάδα, επειδή οι Γερμανοί-η δική της Κοινοβουλευτική Ομάδα και ο γερμανικός Τύπος- δεν σεβάστηκαν την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Και έτσι της έλεγα ότι η Ελλάδα είναι διαφορετική από την άποψη που είχε για την Ελλάδα».

Προπαντός, όχι ψευδαισθήσεις

Και τώρα, με άλλα χρώματα στο γερμανικό κυβερνείο; Κάποιες- λίγες- ελπίδες υπάρχουν (π.χ. για τα δημοσιονομικά της Ένωσης κλπ), παρά την παρουσία των σκληρών φιλελέ στην κυβέρνηση, αλλά θα είναι αστείο να καλλιεργηθούν ψευδαισθήσεις.

Το Uber alles θα παραμείνει εδραίο και αμετάβλητο. Διότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο προέχει και για τους νέους κυβερνήτες η συστημική προσήλωση στην καπιταλιστική προσταγή και φυσικά ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός.

Αποχρώσεις ενδέχεται να υπάρξουν. Όπως και κάποιες αιχμές από τους Πράσινους για την κατάσταση στην Τουρκία (λειτουργία της δημοκρατίας, ανθρώπινα δικαιώματα κλπ), αλλά τίποτε ριζοτομικό γενικώς.

Όσο για τους αισιόδοξους που ευελπιστούν ότι θα αναφανεί κάτι δραστικό εναντίον της υπερφίαλης γείτονος που μας απειλεί και μας ταλαιπωρεί, θα απογοητευθούν.

Το οικονομικό συμφέρον της Γερμανίας θα πρυτανεύσει( περισσότερο και από τις ισορροπίες στο προσφυγικό). Κι έτσι η Τουρκία θα παραμείνει η χαϊδεμένη του Βερολίνου. Με λυτό το ζωνάρι και τους τσαμπουκάδες σε ημερήσια διάταξη.

Επιμύθιον: ακατανόητες οι υμνωδίες, ιδία οι λιγωτικές, για τις αρετές της Μέρκελ. Και τουλάχιστον βιαστικές- μάλλον: αβάσιμες- οι προσδοκίες για προοδευτικό αποτύπωμα των νέων Γερμανών ηγητόρων.

Είθε να διαψευστούμε. Και η Σοσιαλδημοκρατία να ξαναβρεί κάτι από τον χαμένο εαυτό της.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις