Η μοναδική κυρία Τάνια Τσανακλίδου

Αυτό που έκανε η Τάνια Τσανακλίδου στο Καλλιμάρμαρο στη συναυλία μνήμης για τα θύματα των Τεμπών το βράδυ της Παρασκευής 11 Οκτωβρίου, ήταν μοναδικό. Ανέβηκε στη σκηνή και κάθε της λέξη, κάθε της στίχος αποτελούσε αφύπνιση, μνήμη, οργή και θρήνο μαζί.

Η κυρία Τάνια Τσανακλίδου ήξερε γιατί ανέβηκε στη σκηνή. Και σήκωσε πάνω της το βάρος της ιστορίας που της αναλογούσε και με το παραπάνω.
Ντυμένη στα χρώματα του λαού της Παλαιστίνης πήρε το μικρόφωνο και σάρωσε με τα λόγια και τη φωνή της. Δε δίστασε να μιλήσει, να ορθώσει το ανάστημά της λέγοντας πως: “Είμαι εδώ μαζί σας για να φωνάξουμε πως δεν ξεχνάμε, δε θα ξεχάσουμε και δε θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή”.

Κάθε της τραγούδι και μία δήλωση. Κάθε της στίχος και ένα μεγάλο νόημα σχετικό με αυτό που ζούμε σήμερα. Καθόλου τυχαίο το ξεκίνημά της με το “Γράμμα στον κύριο Γκάτσο” και τους στίχους:
“Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει”

Όπως και καθόλου τυχαία η συνέχεια με τη “Σιωπή” των Ξύλινων Σπαθιών:
“Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά”.

Τραγούδια για τη χώρα μας, για αυτό που ζούμε και νιώθουμε όλοι. Τραγούδια για τα παιδιά μας.
Η κυρία Τάνια Τσανακλίδου το βράδυ της Παρασκευής έκανε αυτό που κανείς άλλος δεν έκανε. Πήρε θέση πολιτική με τα τραγούδια και τους στίχους της. Δεν πήγε να τραγουδήσει σε μία απλή συναυλία, δεν ήθελε να κάνει τον κόσμο να γελάσει, να πιει και να χορέψει.

Ήθελε να κάνει τον κόσμο να πενθήσει, να σκεφτεί, να θυμώσει και να καταλάβει τι του συμβαίνει. Όπως και τι συνέβη σε αυτές τις 57 ψυχές που χάθηκαν στον βωμό της κρατικής αδιαφορίας και της πολιτικής καριέρας όποιου αποφασίζει σήμερα να μπει στη Βουλή, χωρίς να αναλάβει καμία απολύτως ευθύνη.

Δε λέω πως και οι υπόλοιποι τραγουδιστές δεν είχαν στιγμές και δεν πήραν θέση και μόνο με την παρουσία τους εκεί. Και στο τραγούδι που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς για τα Τέμπη το Καλλιμάρμαρο λύγισε και έκλαψαν μέχρι και τα μάρμαρα στον στίχο “Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτασω” και οι Κοινοί Θνητοί στους στίχους τους αποτύπωσαν όλο αυτό που ζούμε με το Κράτος που δολοφονεί, αλλά η στιγμή της κυρίας Τσανακλίδου είχε μια άλλη μαγεία.

Είχε τη μαγεία των στίχων του “εμείς”. “Νιώθω την ψυχή μου σαν κεράκι αναμμένο. Χαίρομαι που είστε εδώ και είστε πολλοί, όταν είμαστε μαζί τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει” είπε.

Καθόλου τυχαία η επιλογή του “Μικρόκοσμου” του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους του Ναζίμ ΧΙμκετ.
Όταν σχεδόν α καπέλα τραγούδησε την εκπληκτική φράση “είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει… ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε”.

Πώς να το κάνουμε. Η κυρία Τάνια Τσανακλίδου είναι η σπάνια περίπτωση ανθρώπου που τολμά και στέκεται φύσει και θέσει ενάντια στον παραλογισμό ενός συστήματος που θέλει να μας θάψει μέσα του. Και είναι αυτή που λοιδωρήθηκε τόσο πολύ και δε λύγισε. Δε σταμάτησε να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή και να τραγουδά τον δικό της “Ανθρωπάκο”.

“Είμαι φτωχός κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος,
των ταπεινών και των άλλων πουλιών φιλαράκος.
Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.
Μία ζωή με κρατάν, με κουνάν μ’ ένα σπάγγο.
Λόγια, σχολειά, μέρα νύχτα δουλειά και στον πάγκο.
Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια”.

Τι εστί καλλιτέχνης λοιπόν; Δείτε την Τάνια Τσανακλίδου στη συναυλία για τα Τέμπη στο Καλλιμάρμαρο, ψάξτε έναν προς έναν τους στίχους των τραγουδιών που επέλεξε και θα καταλάβετε. Πιστέψτε με, δε θα βρείτε τίποτα παράταιρο σε αυτή της την εμφάνιση.