Η ΝΔ τού κάνει “μπούλινγκ”, το ΠΑΣΟΚ απολογείται και όλα πάνε δεξιά…

Στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης κυριάρχησε ένας «κανόνας». Υπήρχαν δύο μεγάλα κόμματα-παρατάξεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση.

Ο «κανόνας» αυτός ανατράπηκε το 2012, όταν η κρίση έπληξε οριζόντια το μέχρι τότε κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Η αυτοδυναμία εξέλιπε. Ο ένας από τους δύο πυλώνες του, το ΠΑΣΟΚ, υπέστη βαρύτατο πλήγμα. Ο άλλος, η ΝΔ, επλήγη, αλλά διασώθηκε. Τη θέση του ΠΑΣΟΚ πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, που κυβέρνησε για μια πλήρη θητεία.

Οι εκλογές του 2019 και περισσότερο του 2023 ανέδειξαν έναν άλλον «κανόνα»: μοναδικό κόμμα εξουσίας είναι πλέον η ΝΔ, η οποία έφτασε σε ποσοστά παράταξης και απέναντί της έχει δύο μικρομεσαία έως μικρά κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Και παρά τη μεγάλη πτώση που είχε στις ευρωεκλογές του 2024(28%), το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη κυβερνά αδιατάρακτα. Και δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι μπορεί να απειληθεί η πρωτοκαθεδρία του.

Απέναντι στη ΝΔ υπάρχουν ο-συρρικνωμένος μετά τη λαίλαπα Κασσελάκη – ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζεται δημοσκοπικά ανεβασμένο, αλλά πολύ μακριά από το να απειλεί τη ΝΔ.

Η εικόνα αυτή δείχνει ότι οι ψηφοφόροι κόντυναν μεν τη ΝΔ, αλλά δεν εμπιστεύονται κάποιο άλλο κόμμα για να την αντικαταστήσει στην κυβέρνηση. Η πολυδιασπασμένη αντιπολίτευση και ο συνεχής «πόλεμος» που εξελίσσεται μεταξύ των κομμάτων της αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ΝΔ του Μητσοτάκη, που κάνει τα πάντα για να τον συντηρήσει.

Κάθε φορά που κάποιο στέλεχος από το ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ «τολμά» να μιλήσει για την ανάγκη συμπόρευσης των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, η κυβερνητική προπαγάνδα πιάνει δουλειά. Η κινδυνολογία πάει κι έρχεται. Παλιότερα στόχος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δέχεται ένα διαρκές «μπούλινγκ», όταν λέει ότι δεν πρόκειται να γίνει ξανά, όπως το 2012, κυβερνητικός εταίρος της ΝΔ. Το λέει πλέον καθαρά ο Νίκος Ανδρουλάκης και η κυβερνητική προπαγάνδα τον «προγκάει» ότι θα κυβερνήσει «με κόμματα της δραχμής».

Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ γνωρίζουν καλά ότι τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει, διότι είναι περίπου ανέφικτο να έρθει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα στις προσεχείς εκλογές, ώστε να αναζητήσει συμμάχους για να κυβερνήσει. Ξέρουν ότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης μόνο του δεν μπορεί να το πετύχει. Αυτό που φοβούνται είναι μήπως τα συγγενή κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν το αναγκαίο βήμα και σχηματίσουν μια ενιαία παράταξη, η οποία θα διεκδικήσει επί ίσοις όροις την εκλογική νίκη από τη ΝΔ.

Τέτοια προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα αυτή τη στιγμή, διότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν τολμά να κάνει το αποφασιστικό βήμα. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ είναι διχασμένο. Μεμονωμένα στελέχη του( Γερουλάνος, Κατρίνης) τάσσονται υπέρ αυτής της προοπτικής. Όμως, άλλα στελέχη (Διαμαντοπούλου, Νίκος Παπανδρέου) αντιτίθενται ακόμα και κινδυνολογώντας. Ο, ελέω ονόματος, ευρωβουλευτής διαβλέπει κίνδυνο «να πάει στο 5%» το ΠΑΣΟΚ, αν συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν θυμάται είναι ότι πήγε και κάτω από 5%, όταν συνεργάστηκε με τη ΝΔ (4,68%, εκλογές Μαϊου 2012). Είναι ανιστόρητο να εκπέμπεις τέτοια κινδυνολογία, όταν το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και σήμερα έχει πάει στο σπίτι του. Πώς αυτοί οι ψηφοφόροι-αντιδεξιοί, διαχρονικά- θα επανέλθουν στην κοίτη τους, όταν ακούνε τέτοια;

Έτσι, η αντιπολίτευση στο σύνολό της και ειδικά το ΠΑΣΟΚ θα χαρίσουν άλλη μια κυβερνητική θητεία στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Δεν αρκεί ο κ. Ανδρουλάκης να λέει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα συνεργαστεί ξανά σε κυβέρνηση με τη ΝΔ. Πρέπει να πει και πώς θα την νικήσει. Μόνο του δεν μπορεί. Πρέπει να ξεπεράσει το «μπούλινγκ» που δέχεται από την κυβερνητική προπαγάνδα και να αποδεχθεί ότι, χωρίς ενιαίο μέτωπο των συγγενών κομμάτων της αντιπολίτευσης, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Όσο το ΠΑΣΟΚ παραμένει δέσμιο της δεξιόστροφης τάσης του δεν θα απειλήσει τη ΝΔ. Άλλωστε, όσοι εκπροσωπούν αυτή την τάση είναι αμφίβολο αν θέλουν να αφαιρέσουν την εξουσία από τον κ. Μητσοτάκη. Το πολύ-πολύ να επιδιώκουν να συγκυβερνήσουν. Όσοι στο ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρονται να αποκτήσει η χώρα και δεύτερη παράταξη, η οποία θα μπορέσει να σταθεί ισάξια απέναντι στη ΝΔ, πρέπει να σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η συμπόρευση των συγγενών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Ο ισχυρισμός ότι έτσι θα «χαρίσουν» ένα κομμάτι «κεντρώων» στον κ. Μητσοτάκη είναι ανυπόστατος. Διότι αυτό το κομμάτι («ακροκεντρώοι») δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Όσοι πήγαν να ψηφίσουν στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές το έκαναν για να το ρυμουλκήσουν προς τη ΝΔ, να έχει το ρόλο του συμπληρώματος, της «τσόντας», όταν θα χρειάζεται για να σχηματίζει ο κ. Μητσοτάκης κυβέρνηση. Οι «ακροκεντρώοι» έχουν μετακομίσει από το 2019 στην κάλπη του κ. Μητσοτάκη και εκεί θα μείνουν. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τους ξεχάσει και να απευθυνθεί στο εκλογικό κοινό που το εγκατέλειψε το 2012 και το 2015 και εν συνεχεία εγκατέλειψε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτό προοδευτική πλειοψηφία δεν σχηματίζεται.

Εν κατακλείδι, αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν πολλά κοινά(ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) δεν καταφέρουν να ξεπεράσουν τραύματα του παρελθόντος, κόμπλεξ και φοβίες και δεν συμπήξουν εκλογικό μέτωπο απέναντι στη ΝΔ, θα φτάσουμε και στις επόμενες εκλογές χωρίς ελπίδα να αλλάξει κάτι.

Ειδικά το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Ανδρουλάκης, αντί να συνεχίσουν να απολογούνται κάθε φορά που η ΝΔ τους κάνει «μπούλινγκ», πρέπει να απαντήσουν με το μόνο τρόπο που φοβούνται η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης: τη συμπόρευση των συγγενών δυνάμεων της άλλης πλευράς.

Αλλιώς, όλοι αυτοί χώρια θα θυμίζουν το «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμ(ν)ε, ίσως, κάποιο θάμα»…