Η “συμμαχία” Μητσοτάκη – Ζωής και η “καμπούρα” ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ…

Ας ξεκινήσουμε από τα χιλιοειπωμένα.

Εδώ και εννιά μήνες, μετά το απροσδόκητο 28% της ΝΔ στις ευρωεκλογές, έχουν έλθει τα πάνω κάτω στην πολιτική ζωή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι και όλες οι έρευνες δείχνουν ότι το 28% μπορεί και να μην είναι ο πάτος του εκλογικού της βαρελιού.

Το περίεργο είναι ότι, ενώ το κυβερνών κόμμα παραμένει καθηλωμένο ή χάνει κι άλλο, δεν κερδίζει κανένα από τα άλλα, που ήταν κόμματα εξουσίας στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ έχει μια δικαιολογία: υπέστη δύο διαδοχικές ήττες (2019 και 2023, πέρασε τη λαίλαπα Κασσελάκη και διασπάσεις), δεν έχει ηγετική προσωπικότητα μετά την αποχώρηση Τσίπρα. Πάλι καλά που επιζεί δημοσκοπικά.

Αυτό που φαίνεται ανεξήγητο είναι ό,τι συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ. Οι δύο βασικοί αντίπαλοί του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πέφτουν, αλλά το ίδιο αγκομαχάει. Και δεν είναι οι «εχθρικές» δημοσκοπήσεις που (μπορεί να) κατασκευάζονται στα «υπόγεια του Μαξίμου». Το πρώτο ανησυχητικό μήνυμα ήρθε από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024. Με τη ΝΔ σε μεγάλη πτώση και τον ΣΥΡΙΖΑ σε περιδίνηση, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ήρθε τρίτο, πίσω και από τον…αριστερό γίγαντα Στέφανο Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να εξαερώνεται, το ΠΑΣΟΚ ανανέωσε τη θητεία Ανδρουλάκη, έδειξε να παίρνει κάπως τα πάνω του, αλλά «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα». Στασιμότητα.

Και μετά τα Τέμπη άρχισε η δημοσκοπική κατρακύλα. Και όλοι αναζητούν την αιτία στον «αντισυστημικό» καλπασμό της Ζωής. Η οποία ούτε κόμμα έχει, ούτε πρόγραμμα, ούτε ιδεολογικό μπούσουλα. Πώς γίνεται, διάβολε, το κέλυφος «Πλεύση», με μόνο ένα πρόσωπο μπροστά, να δείχνει την πλάτη του σε ιστορικά κόμματα με κυβερνητική πείρα, με οργανώσεις, με πολλά στελέχη;

Όποια απάντηση θέλει ο καθένας δίνει. Αλλά τα δεδομένα είναι γνωστά. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν θεωρεί πια τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη ως την επόμενη κυβερνητική λύση, αλλά μια ακόμα μεγαλύτερη πλειοψηφία δεν βλέπει στους αντιπάλους της εναλλακτική. Έτσι, στις επόμενες εκλογές θα δούμε ένα μεσαιο-μεγάλο κόμμα (κάτω από 30%), τη ΝΔ, που δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Και τέσσερα μικρομεσαία, μεταξύ 10% και 15% (ΠΑΣΟΚ, Ζωή, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Βελόπουλος). Και ο θεός των εκλογών να βάλει το χέρι του.
Αλλά πριν από αυτόν το θεό, κάτι πρέπει να κάνουν όσοι, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορούν να διαμορφώσουν κάποια εναλλακτική λύση. Και αυτά είναι τα πρώην κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, μόνα τους δεν μπορούν και συμμαχία δεν κάνουν. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη είναι παγιδευμένο στην επιδίωξη «κυνηγάμε το κέντρο». Όμως, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Και όσοι έχουν απομείνει (ακροκεντρώοι) έχουν πολιτογραφηθεί «μητσοτακικοί», βλέπουν το ΠΑΣΟΚ σαν «τσόντα για την επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη και, επομένως, ματαίως οι του ανδρουλακικού ΠΑΣΟΚ τους κυνηγούν.

Ο απέναντι από τη ΝΔ πολιτικός χώρος, κεντροαριστερός και αριστερός, δεν έχει καμιά ελπίδα να γίνει κυβερνητικός όσο είναι πολυδιασπασμένος και με άχρωμες ηγεσίες. Πρέπει να ενωθεί. Τα μαγαζάκια να γίνουν ένα μαγαζί, που θα δώσει εναλλακτική λύση στον πολύ κόσμο που είτε είναι σκορπισμένος εδώ κι εκεί είτε στο σπίτι του.

Αυτό το ενδεχόμενο, τη δημιουργία κάποιου ενιαίου κόμματος της κεντροαριστεράς και αριστεράς, φοβάται η ΝΔ του Μητσοτάκη και όχι το φούσκωμα της «Πλεύσης». Η Ζωή δεν απειλεί τον Μητσοτάκη, απλώς είναι βασικός υποδοχέας της οργής όσο δεν διαφαίνεται εναλλακτική κυβερνητική λύση.

Ο Μητσοτάκης βλέπει ότι πλησιάζει το «τέλος εποχής»(του). Αλλά μπορεί να ελπίζει ότι θα το παρατείνει, αφού βλέπει ότι εθελοτυφλούν όσοι θα μπορούσαν να τον απειλήσουν. Και βολεύεται με διάττοντες αστέρες τύπου Ζωής.

Μια άτυπη συμμαχία της συστημικής ΝΔ του Μητσοτάκη με την «αντισυστημική» Ζωή διαμορφώνεται επ’ ωφελεία και των δύο. Και θα συνεχίζεται όσο οι άλλοι, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αρνούνται να παραδεχτούν ότι φταίει η δική τους καμπούρα.

Κατά τον αρχαίο Πλούταρχο, «ουδέν ατέκμαρτον, ουδέν τυφλόν» (τίποτα δεν είναι χωρίς αιτία, τίποτα ανεξήγητο)…