Η στρατηγική της έντασης και τα χίλια μπουκάλια

Λίστα Λαγκάρντ, στικάκια, φορολογικό, αιθαλομίχλη, απεργίες και απολύσεις. Τα φλέγοντα θέματα που απασχολούν τις τελευταίες ημέρες την κοινή γνώμη (δημόσια σφαίρα) με την έλευση του νέου έτους. Και ξαφνικά, ξέσπασε η “βία”.

Το μεγάλο “ατού” της βίας, είναι ότι μπαίνει στο σπίτι σου από την κλειδαρότρυπα. Φωλιάζει στα άδεια ψυγεία, στα μπερδεμένα κεφάλια που έχουν αποσυντονίσει από την επιφανειακή υπερπληροφόρηση και πλέον, μπαίνει και στο Κοινοβούλιο. Άλλοτε θεσμοθετημένα, από ακροδεξιούς βουλευτές που την έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον εκεί έξω, άλλοτε υποδόρια, μέσω του πολιτικού λόγου.

Η βία έγινε και πάλι “καρτέλα” δελτίων ειδήσεων και ραδιοφωνικών – έντυπων αναφορών. Αποτέλεσε άλλωστε και κεντρικό θέμα στη συνάντηση των “Τριών” στην τελευταία σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Καταλήψεις, μολότοφ και μπουκάλια και λίαν προσφάτως και Καλάσνικοφ.

Πως σχετίζονται οι καταλήψεις και τα γκαζάκια μεταξύ τους; Για κάποιους, έχουν να κάνουν με έναν σκληρό πυρήνα μερικών δεκάδων ατόμων.

Η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων. Εγώ θα χαρακτήριζα μια τέτοια αντιμετώπιση, “επιφανειακή” και ευκαιριακή.

Ο αναρχικός χώρος είναι πιο πολυδιασπασμένος και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Σε καμία περίπτωση δεν είναι λογικό να δαιμονοπιούνται άνθρωποι και οι αρχές να επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών, πριν καν αποδειχθεί η ενοχή τους. Ή αλλιώς, τα αποκαλούμε όλα προβοκάτσια αντί να κάτσουμε να βρούμε τα αίτια της παραβατικότητας. Εύκολο.

Η στρατηγική της έντασης εν έτει 2013

Πολλοί μιλάνε επίσης για αποπροσανατολισμό και στοχευμένη προβολή συγκεκριμένων θεμάτων (βλέπε καταλήψεις) για να θολώσει το κοινό γίγνεσθαι και να φύγει μακριά από όσα μπαίνουν σαν μαχαίρι στο μεδούλι του μέσου Έλληνα.

Μια άλλη δημοφιλής λοιπόν φράση, που ακούγεται τελευταία, είναι η “Στρατηγική της έντασης”. Άκουσα τη φράση πρόσφατα στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑΙ και το μυαλό μου πήρε στροφές. Ανάποδες. Όχι γιατί δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά ακριβώς επειδή συντελείται μπροστά στα μάτια μας.

Σύμφωνα με αυτή την θεωρία, οι κομματικοί σχηματισμοί, που βρίσκονται στην εξουσία ανά περίπτωση, προκαλούν ή διογκώνουν μια αντιπαράθεση, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα τρέχοντα ζητήματα. Έγινε και στην Ιταλία του ’70, αποτέλεσε κύριο όπλο απολυταρχικών καθεστώτων.

Σε κάθε περίπτωση, είναι θεσμικά επικίνδυνο να αποδίδεται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το λεγόμενο “χάιδεμα” ενός χώρου εντελώς συγκεχυμένου και να βγαίνουν εύκολα συμπεράσματα του τύπου, “τα Εξάρχεια φταίνε για όλα”.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν θεωρεί ότι επωφελείται από την όξυνση του διπολισμού, οφείλει να συμπεριφερθεί με σαφήνεια, σύνεση και αυτοσυγκράτηση. Άλλωστε η έλλειψη αυτής της σαφήνειας, αποτυπώνεται τελευταία και στα δημοσκοπικά του νούμερα. Πίσω από όλα αυτά σε κάθε περίπτωση, κρύβεται μια μεγάλη πολιτική αναμέτρηση με δύο παίκτες. Τι γίνεται όμως επί της ουσίας.

Τι “ταΐζει τη βία”

Η κυβέρνηση Σαμαρά ζητά επίμονα από τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει τα τρομοκρατικά χτυπήματα, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συντονίσει τις συνιστώσες του και να αρθρώσει στιβαρό πολιτικό λόγο. Τόσο η ΝΔ, όσο και το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα όμως, έχουν πέσει στην παγίδα της πόλωσης. Ποιον εξυπηρετεί η πόλωση; Συνήθως αυτόν που έχει τα ηνία.

Ο κόσμος όμως έχει μάτια και βλέπει.H τρικομματική βάλλει εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης “τσουβαλιάζοντας” και εξισώνοντας τα “άκρα”, (μέγας λαϊκισμός) και η δε αξιωματική αντιπολίτευση ψάχνει ακόμα την ταυτότητα της και το πώς θα πλαισιώσει και θα εκλαϊκεύσει τις ιδεολογικές πτυχές της, μετουσιώνοντας τες σε εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Ο χρόνος της, είναι μετρημένος, γιατί η συγκυρία είναι τώρα που την ευνοεί.

Φοβάμαι, ότι στις επόμενες εκλογές, η αποχή θα χτυπήσει “κόκκινα”. Εκείνοι που τώρα είναι στα “κάγκελα”, θα αποδοκιμάσουν εκ νέου με λευκά, άκυρα και αποχή. Κοινώς, το δημοκρατικό έλλειμμα θα διογκωθεί. Και στην άλλη όψη του νομίσματος, έχεις τη βία.

Για να είμαστε όμως ξεκάθαροι, αυτό που κατ’ ουσία έχεις, είναι ανέχεια και φτωχοποίηση. Χαμένη μέσα από όλα αυτά, είναι η δημοκρατία. Ή εν τέλει, η σοβαρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η δίκαιη εκπροσώπηση.

Συμπερασματικά. Πέραν από τη λίστα, το στικάκι, το φορολογικό, τα κεφάλαια του εξωτερικού και τις off shore εταιρείες, τις σκανδαλώδεις χρηματοδοτήσεις και τα σκάφη αναψυχής, η βία είναι ένα φλέγον ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί και να αντιμετωπίζεται από τη ρίζα της. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν νοείται να χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα πολιτικής πόλωσης και όξυνσης με ψηφοθηρικές βλέψεις από κανέναν. Εγκληματικό, αν χρησιμοποιείται και σαν όπλο αποπροσανατολισμού. Πολιτικά ανεύθυνο.

Τη βία την αντιμετωπίζεις μόνο με αναδόμηση του κοινωνικού κράτους, με παροχές και με (ρεαλιστική) ανάπτυξη και όχι με μικροκομματικά παιχνίδια. Αν δοθούν κίνητρα για ένα καλύτερο μέλλον σε εκείνους που είναι ύποπτοι για την άσκηση βίας, τότε θα εξαλειφθεί κάθε επιθετικό φαινόμενο. Και ναι, η βία πρέπει να καταδικάζεται απ’ όπου κι αν προέρχεται. Όταν όμως γίνεται κοινοβουλευτική, τότε είναι ηλίου φαεινότερων ότι η κοινωνία παραδειγματίζεται αναλόγως, από ένα κράτος που την θέτει απέναντι του.

Υ.Γ. Σε ότι αφορά τις καταλήψεις, είναι αν μη τι άλλο χαζό να πιστεύει κανείς ότι θα εξοντώσει τον αναρχικό χώρο επειδή ανακαταλαμβάνει τα “άνδρα” του. Οι ίδιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε άλλους χώρους.

Παράρτημα: Η στρατηγική της έντασης στην Ιταλία

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.