Η τελευταία – κακή – παράσταση στο Προεδρικό Μέγαρο

Ο (η) Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός έχουν υποχρέωση να συναντώνται από καιρού εις καιρόν. Για να ενημερώνει ο Πρωθυπουργός τον (την) Πρόεδρο για την τρέχουσα επικαιρότητα, μολονότι η ενημέρωση αυτή είναι τυπική, κάτι σαν αγγαρεία, αφού ο ρόλος του Προέδρου, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, είναι(περίπου) διακοσμητικός.

Στην πεντάχρονη θητεία της κυρίας Σακελλαροπούλου δεν είχαμε τέτοιες εξαιρετικές περιπτώσεις. Ή τουλάχιστον έτσι έκρινε εκείνη-φυσικά και ο Πρωθυπουγός-και γι’ αυτό δεν είχαμε καμία παρέμβασή της, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σημαντική και, πολύ περισσότερο, ηχηρή.

Σε όσα είπαν ο δυο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, εντοπίσαμε δύο ταυτόσημες επισημάνσεις:

1. Είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: (Έχουμε) «μια εσωτερική κατάσταση όπου νομίζω χρέος όλων μας, πολιτειακών θεσμών αλλά και πολιτικών κομμάτων, είναι να επουλώσουμε τραύματα, να σφυρηλατήσουμε την ενότητα και κυρίως να οικοδομήσουμε πιο στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ του πολιτικού συστήματος, των θεσμών και των πολιτών».

Οι πολιτικοί συνηθίζουν να γενικολογούν, όταν δεν τους βολεύει το συγκεκριμένο. Αλήθεια, σε ποιες «σχέσεις εμπιστοσύνης» μεταξύ πολιτικού συστήματος, θεσμών και πολιτών αναφέρεται ο κ. Μητσοτάκης. Αποφεύγει να το πει, δεν τον συμφέρει. Αλλά ας το πούμε εμείς με δύο λέξεις, ένα σκάνδαλο και μια τραγωδία: υποκλοπές και Τέμπη. Το πρώτο, το σκάνδαλο κουκουλώθηκε. Όχι από «το πολιτικό σύστημα γενικώς και αορίστως», όπως τον βολεύει. Από την κυβέρνησή του με την πρόθυμη συμβολή συγκεκριμένων λειτουργών της δικαιοσύνης. Στο δεύτερο, την τραγωδία των Τεμπών, η διαδικασία του κουκουλώματος για τα πολιτικά πρόσωπα βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο υπουργός των Τεμπών Καραμανλής, που «διασφάλιζε την ασφάλεια», έχει ήδη απαλλαγεί από τη Βουλή. Και για τον υφυπουργό του μπαζώματος Τριαντόπουλο η αθωότητα έχει ήδη προαναγγελθεί και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

2. Είπε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου: «Εύχομαι να πάνε όλα καλά για τον τόπο και στα θέματα της αναθεώρησης, αλλά και στην επούλωση των τραυμάτων που βιώνει η χώρα, γιατί τα προβλήματα δεν λείπουν. Είναι απολύτως αναγκαίο για όλους να υπάρχει πάντα λογοδοσία, απόδοση ευθυνών, να επιλαμβάνονται οι θεσμοί, κατά το μέρος που τους αναλογεί».

Γενικολογία, άνευ ουδεμίας αξίας. Ακόμα και τώρα που αποχωρεί, η Πρόεδρος έχασε την ευκαιρία να πει, έστω με το δικό της τρόπο, ότι απόδοση ευθυνών δεν μπορεί να γίνει όταν η κυβερνητική πλειοψηφία έχει ήδη κουκουλώσει τις πολιτικές ευθύνες για ένα σκάνδαλο και ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο για μια τραγωδία με 57 νεκρούς. Η κυρία (απερχόμενη) Πρόεδρος δεν έχει πει ούτε μία λέξη αποδοκιμασίας για τις λοιδορίες υπουργών προς συγγενείς των θυμάτων. Και δεν θυμόμαστε ή ίδια να κάλεσε κάποιους από τους συγγενείς  αυτούς στο Προεδρικό, για να πει ενώπιόν τους τα περί «θεσμών και «εμπιστοσύνης», όταν έχουν περάσει δύο χρόνια και καμία ευθύνη δεν έχει καταλογιστεί.

Ο (η) Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες. Και δεν μπορεί να κάνει κάτι που θα ανατρέψει όσα επαχθή και απεχθή κάνει η πλειοψηφία που τον(την) εξέλεξε, όπως κάνει η σημερινή πλειοψηφία. Μπορεί, όμως, να πει, πέρα από τυπικότητες και γενικολογίες, κάτι που θα μείνει. Η απερχόμενη Πρόεδρος δεν το αποτόλμησε ούτε στην τελευταία δημόσια παρουσία της, παρόντος του πρωθυπουργού. Περιορίστηκε σε ανούσια λόγια.

Ήταν μια κακή παράσταση. Και την αποδίδει αυτή η ρήση του Κινέζου φιλοσόφου Λάο Τσε: «Τα ειλικρινή λόγια δεν είναι ωραία. Και τα ωραία λόγια δεν είναι ειλικρινή»…