Η τραγική κωμωδία του Φαλήρου, βαρύ τραύμα στο κορμί της Αριστεράς

To μεγαλείο μίας κωμωδίας έγκειται στο γεγονός ότι πίσω από το γέλιο κρύβεται το τραγικό στοιχείο. Οι ήρωες μίας κωμωδίας είναι συχνά ήρωες τραγικοί.

Μ’ αυτό ως δεδομένο, το 4ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι είχε ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά. Μίας κωμωδίας καταστάσεων με τραγικά στοιχεία, μίας φάρσας με δραματικές απολήξεις.

Αν αυτές οι απολήξεις περιορίζονταν μόνο εντός του κομματικού μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είχαμε λόγο να παρέμβουμε οι υπόλοιποι. Με γεια τους με χαρά τους θα λέγαμε, δικό τους είναι το μαγαζί, μέχρι και “Στέφανε ρίξ’το” θα μπορούσαν να φωνάξουν.

Ωστόσο, οι δραματικές απολήξεις δυστυχώς αναμένεται να επηρεάσουν το σύνολο του αριστερού σώματος στη χώρα όπως και αν αυτό εκφράζεται πολιτικά. Η εμπιστοσύνη για οποιονδήποτε αριστερό μηχανισμό επλήγη βάναυσα, ταρακουνήθηκε συθέμελα. Οι πληγές που άνοιξαν θα κάνουν χρόνια να κλείσουν.

Ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από την εκλογική ήττα του 2019 μέχρι τις εκλογικές συντριβές του 2023 και κυρίως μετά από αυτές όταν ο μεσσιανισμός και η επικοινωνία κυριάρχησε πλήρως έναντι της ουσίας συμπαρασύρει κάθε αριστερή προσπάθεια, κάθε επί μέρους αριστερή προσέγγιση.

Την έλλειψη αξιοπιστίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ την καταδείκνυαν σχεδόν όλες οι μετρήσεις από το 2019 και μετά. Είχε επισημανθεί ποικιλοτρόπως και έγκαιρα από το σύνολο, σχεδόν, των πολιτικών επιστημόνων της χώρας. Υπογραμμίστηκε και τονίστηκε την περίοδο της πανδημίας.

Ουδείς όμως εντός του όλου ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε κάποια σημαντική πρωτοβουλία έτσι ώστε η κατρακύλα της αναξιοπιστίας να σταματήσει. Η τότε εσωκομματική αντιπολίτευση περιορίστηκε σε μάχες χαρακωμάτων χωρίς μεγάλη πολιτική σημασία.

Ολα αυτά η Αριστερά, δυστυχώς για τη χώρα, θα τα βρει μπροστά της. Το όλον Αριστερά και όχι μόνο ο κασσελακικός ΣΥΡΙΖΑ της οχλαγωγίας. Σε κάθε αναφορά σε Αριστερά η απάντηση (χαιρέκακα ίσως) θα εμπεριέχει ότι συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες. Η εμπιστοσύνη είναι πολύ δύσκολο να αποκαταστσθεί, νόμος απαράβατος αυτός στην πολιτική (δείτε άλλωστε και τι γίνεται στο ΠΑΣΟΚ από το 2010 και μετά).

Το έργο, λοιπόν, της επιστροφής της Αριστεράς στο πολιτικό προσκήνιο ίσως αποδειχθεί σισύφειο με την έννοια του εξαντλητικού και του απίστευτα κουραστικού. Πρέπει όμως να δοθεί; Το δίχως άλλο! Επιβάλλεται, θα έλεγε κανείς!

Στο τετραήμερο που ο ΣΥΡΙΖΑ ξέσκιζε τις σάρκες του και ο Κασσελάκης κατακτούσε την πλήρη κυριαρχία εντός του, η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται η συζήτηση για το σχέδιο νόμο που καταργεί το αδόμητο στα 30 μέτρα από τον αιγιαλό.

Η χώρα κόβεται κομμάτια και δίνεται πεσκέσι στο παρασιτικό κεφάλαιο από μία κυβέρνηση που νιώθει ότι δεν έχει κανέναν σοβαρό αντίπαλο να υπερκεράσει πέραν του κακού εαυτού της. Αρα, δεν το συζητάμε καν, η Αριστερά οφείλει να ανασυνταχθεί…χθες.

Ας μην αυταπατώμαστε όμως (άλλωστε οι αυταπάτες στοίχισαν ακριβά). Χρειάζεται, όπως έχει πει σε ανύποπτο χρόνο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δουλειά μυρμηγκιού. Πόρτα-πόρτα όπως τον παλιό καλό καιρό και.. προφίλ-προφίλ (στα κοινωνικά δίκτυα) όπως ο σύγχρονος ψηφιακός κόσμος επιτάσσει.

Κυρίως όμως: Απαιτείται στρατηγική πολιτική σκέψη. Προς θεού, όχι άλλος τακτικισμός και εύκολη επικοινωνία, όχι άλλες πιασάρικες ατάκες που συγκινούν προσωρινά το πόπολο και εν συνεχεία ξεχνιούνται. Πολιτικό σχέδιο που θα εξυπηρετείται από ένα καλό δομημένο επικοινωνιακό σχέδιο. Οχι στεγνή επικοινωνία χωρίς κανένα πολιτικό επίδικο.

Καταληκτικά: Ο μεσσιανισμός στην Αριστερά πέθανε οριστικά την Κυριακή το μεσημέρι στο Παλαιό Φάληρο. Ο μεσσιανικός ΣΥΡΙΖΑ, του σωτήρα εξ Αμερικής, δεν αφορά την Αριστερά. Οι μεσσίες δεν είναι η απάντηση στα ιδιαίτερα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής.

Πόσο πιο ξεκάθαρο να γίνει για να το κατανοήσουν όσοι θέλησαν να φορέσουν το κοστούμι του μεσσία εντός της Αριστεράς;