Η χίμαιρα της ενιαίας Κεντροαριστεράς

Η σωτηριολογική λογική ως λαϊκή προσδοκία εκδηλώνεται σε δύσκολες πολιτικές στιγμές είτε ως αναζήτηση στιβαρού πολιτική ηγέτη είτε ως απαίτηση για συνένωση δυνάμεων ώστε να δημιουργηθεί κοινωνική δυναμική διεκδικητικής ανατροπής.

Στα καθ΄ ημάς, μετά το θάμπωμα του ΣΥΡΙΖΑ και το σημειωτόν του ΠΑΣΟΚ τότε, άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα της ενιαίας Κεντροαριστεράς με πρότυπο το ΕΠΙΝΕ του Μιτεράν και θεμέλιο λίθο την συνεργασία στον Δήμο Αθηναίων που ανέδειξε Δήμαρχο τον Δούκα.

Ο κόσμος της Κεντροαριστεράς συναινούσε, όπως τουλάχιστον έδειχναν οι δημοσκοπήσεις. Κι έτσι οι θιασώτες του εγχειρήματος συνέχιζαν ενθουσιώδεις να προπαγανδίζουν την προοπτική του ενιαίου χώρου (ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ) ως μοναδικό αντίδοτο στην κυριαρχία Μητσοτάκη.

Βέβαια, ήξεραν ή όφειλαν να γνωρίζουν ότι οι συνθήκες στο ΕΠΙΝΕ ήταν τελείως διαφορετικές από τις ημέτερες. Κάποιοι το κατάλαβαν και σταμάτησαν να επικαλούνται τις δήθεν αναλογίες. Όσο για την επιτυχία του Δούκα, ο κόσμος το΄χε τούμπανο -ότι οφειλόταν κυρίως στον αντιμητσοτακισμό μέρους της ΝΔ κι όχι τόσο στην περιώνυμη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων- μέχρι που χλώμιασαν και αυτές οι επικλήσεις.

Το σύμβολο, ο Δούκας δηλαδή, αποδείχτηκε ρηχός και φιλόδοξος-, οι τραγικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν παραλυτικές για το εγχείρημα και ο άλλος πόλος, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, άρχισε να θρώσκει και να διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του αντίπαλου δέους στον Μητσοτάκη.

Πέραν αυτών, και ανεξαρτήτως του αυτονόητου (ταυτίσεις και συμπορεύσεις στη Βουλή και στους κοινωνικούς χώρους, εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής), οι θιασώτες που μιλούσαν για ενιαία εκλογική κάθοδο(!) παρέβλεπαν ότι ο υφιστάμενος εκλογικός νόμος ορθώνει ανυπέρβλητα εμπόδια στο εγχείρημα.

Έτσι, σιγά σιγά και ανεπαισθήτως το απέσυραν εντελώς από την πιάτσα. Πάλι καλά. Οι χίμαιρες και οι ψευδαισθήσεις ποτέ δεν ωφέλησαν. Κανέναν. Γιατί η κοινωνία αντιλαμβάνεται έγκαιρα το σαθρό έδαφος και το κενό που δημιουργείται. Και παίρνει τα μέτρα της.

Στο έργο του Μπέκετ “Περιμένοντας τον Γκοντό“, οι δύο βασικοί χαρακτήρες περιμένουν την άφιξη μιας υπερβατικής φιγούρας που θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Στα καθ΄ ημάς σημερινά, μετά το φιάσκο του σωτήρα Κασσελάκη και την έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από την εντατική, άρχισε να εμφανίζεται διακριτικά μια υπερβατική φιγούρα του χώρου που δηλώνει μεν παρούσα αλλά επιβοηθητικά στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ για ανάκαμψη μετά την εκλογή Φάμελλου. Πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα.

Ρητά ο ίδιος έχει δηλώσει: “Είμαι εδώ. Δεν έφυγα”. Και εμφατικά οι συν αυτώ (π.χ. Θανάσης Καρτερός) βεβαιώνουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός και δημιουργός του μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απόμαχος ούτε αδιάφορος για τις εξελίξεις.

Περιττές οι υπομνήσεις. Καθ΄ ότι θα ήταν παράδοξο να αποσυρθεί σε τέτοια ηλικία ένας ηγέτης με χαρίσματα, όπως ο Τσίπρας, ο οποίος άλλωστε έχει φροντίσει με το Ινστιτούτο, τις εκδηλώσεις, τις παντοειδείς συναντήσεις στο εξωτερικό και τις συνάφειες στο εσωτερικό να υπενθυμίζει το διαρκές της παρουσίας του.

Τους τελευταίους μήνες αρκετά δημοσιεύματα μιλούν για συναντήσεις του Τσίπρα με τον Γιώργο Παπανδρέου και δη πριν από τις Ευρωεκλογές του 2024. Θεμιτές επαφές. Γιατί όχι;

Ανεξαρτήτως του βάσιμου των πληροφοριών για το τι συζητούν οι δύο πρώην, θα ήταν χρήσιμο να ληφθεί υπόψιν η ρευστότητα στους δύο χώρους, όπως αποτυπώθηκε ειδικά μετά τις Ευρωεκλογές. Τρικυμία στον ΣΥΡΙΖΑ και κραδασμοί στο ΠΑΣΟΚ με αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη.

Ό,τι πρέπει, δηλαδή, για να επανεξεταστεί το εν υπνώσει σενάριο της ενιαίας Κεντροαριστεράς, καθώς φαινόταν αναπόδραστη νέα διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ με αβέβαιη προοπτική.

Όμως τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, έστω υπο δραματικές συνθήκες και αντιδημοκρατικό τρόπο, καθάρισε το πιάτο του εκλέγοντας νέο αρχηγό που σάλπισε ανόρθωση και αναγέννηση(δύσκολη, αν όχι αδύνατη, αλλά τέλος πάντων), το δε ΠΑΣΟΚ, εκπλήσσοντας τους πάντες, έβαλε σουρντίνα στην αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη, έχει ανοδική δημοσκοπική πορεία και διεκδικεί, όπως προείπαμε, ρόλο αντίπαλου δέους του Μητσοτάκη.

Οπότε; Οπότε καμία προοπτική για ενιαία Κεντροαριστερά, καμία πιθανότητα να επαληθευτούν τα σενάρια, οι φήμες και οι ενδείξεις για ένα grandioso πολιτικό σχήμα με φέτες από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.α.

Το μόνο που απομένει ως ρεαλιστική προοπτική είναι η μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία των δύο αυτών κομμάτων, αν φυσικά συγκεντρώσουν αθροιστικά τα απαραίτητα ποσοστά. Όμως και στην περίπτωση αυτή, το σενάριο δεν περιλαμβάνει Τσίπρα.

Αδίκως, λοιπόν, ευελπιστούν ορισμένοι ότι η υπερβατική φιγούρα του Τσίπρα θα παρέμβει σωτήρια. Άλλωστε, αυτό λέει και ο Μπέκετ. Ο Γκοντό δεν εμφανίστηκε ποτέ…