Ιδού η Ρόδος, ιδού και το δίλημμα

Στην αρχή αντέδρασα όπως οι περισσότεροι: «Είναι δυνατόν να πηγαίνει την παραγγελία βυθισμένος μέχρι τη μέση στο νερό; Ντροπή στον εργοδότη. Κι αυτός ο σερβιτόρος πως το δέχεται; Αναγκάστηκε να το κάνει για ένα γλίσχρο μεροκάματο;».

Στη συνέχεια, πυρά ομαδόν από συνδικαλιστές και οργισμένους των σόσιαλ μίντια. Στην ίδια ρότα η οργή: Ντροπή, ξεφτίλα, απάνθρωπο, απαράδεκτο. Μέχρι που απάντησε ο εργοδότης και ακολούθησαν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι στο πυρπολημένο από την θυμηδία μπήτς-μπάρ.

Κανένας μεσαίωνας, κανένας καταναγκασμός, καλοπληρωμένοι οι εργαζόμενοι, είπε ο εργοδότης. Εκείνοι υπερθεμάτισαν «αδειάζοντας» τους συνδικαλιστές, τα κόμματα και τους μηνίοντες των σόσιαλ.

«Το μεροκάματο κέρδισε τους ρήτορες της ευκολίας και έφερε σε αμηχανία τους συνδικαλιστές», είπα μέσα μου. Όμως τα ερωτήματα και ο συναφής προβληματισμός αναχαίτιζαν προσώρας το προσωπικό απόλυτον.

«Κι αν αναγκάζονται οι σερβιτόροι να διαψεύδουν τις αιτιάσεις και να υπερασπίζονται τον εργοδότη από φόβο μήπως απολυθούν; Αλλά και οι ίδιοι πως νιώθουν; Αγανακτούν μέσα τους αλλά κάνουν την καρδιά τους πέτρα για το μεροκάματο;».

Όμως, όσο περισσότερο ξιφουλκούσαν οι συνδικαλιστές και συνέχιζαν να πέφτουν πυρακτωμένα τα βέλη από τα σόσιαλ, τόσο άκουγα πιο δυνατή την φωνή του σερβιτόρου. Καθαρή και ξάστερη. Κι έτσι καταστάλαξε εντός μου μια θέση που φαντάζει μάλλον αντιδημοφιλής:

Ναι, είμαι με τον σερβιτόρο κι όχι με τους σερβιτόρους της ηθικολογούσης ευκολίας. Είμαι με τους εργαζόμενους του μπήτς-μπάρ κι όχι με τους αμήχανους συνδικαλιστές που έχασαν τη γή κάτω από τα πόδια τους και δεν είχαν τι να πούν για τις απολαβές των παιδιών, την ασφάλισή τους κλπ.

Είμαι με το βρεγμένο μεροκάματο. Με τους νέους που δεν θεωρούν ντροπή τη δουλειά τους. Που σερβίρουν μέσα στο νερό. Που μοιράζουν φυλλάδια στον δρόμο. Που πηγαίνουν στο νυχτερινό σχολείο και τη μέρα καθαρίζουν σκάλες ή εργάζονται σε βενζινάδικα.

Με τους εργαζόμενους που δεν κάνουν δύσθυμα τη δουλειά τους και δεν έχουν στο μυαλό τους την ιδέα ότι αυτοί αξίζουν για άλλες «ανώτερες δουλειές». Με αυτούς που δεν μεμψιμοιρούν δηλαδή. Που δεν μισούν την κοινωνία γι΄αυτό που κάνουν ούτε δικαιολογούν τον εαυτό τους για τυχόν χαμένες ευκαιρίες.

Ναι, μ΄αυτούς είμαι. Που δεν κάθονται στ΄αυγά τους, αλλά διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, μεγαλύτερο μισθό και περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Με αυτούς. Που δεν είναι τσάτσοι των αφεντικών, σαν μερικούς από τους αφ΄υψηλού κριτές, αλλά εργάζονται αξιοπρεπείς στο εργοστάσιο, στο νοσοκομείο, στο λιμάνι, στις επιχειρήσεις, στο μπάρ, στα μίντια…

Με αυτούς που δεν ζούν εξαρτημένοι από τα κόμματα εξουσίας, μετατρέποντας το ιδεολογικό τους πρόσημο σε όχημα επιβίωσης, βολεμένοι σε πρόσκαιρες θεσούλες και μονίμως αφιονισμένοι για να μην τις χάσουν αν ηττηθεί το κόμμα ή για να τις ξαναπάρουν, αν επανακάμψει στην εξουσία.

Οι σκαστές παρανομίες του εργοδότη στη Ρόδο(κραυγαλέα η ευθύνη των ιθυνόντων) δεν αφορούν τους εργαζόμενους στο συγκεκριμένο μπήτς- μπάρ. Όπως δεν αφορά τους εργαζόμενους γενικά αν ο εργοδότης τους έχει βιομηχανία όπλων ή χτίζει πυρηνικά εργοστάσια(άλλης τάξεως ζήτημα οι μπίζνες με ναρκωτικά κλπ και η «δουλειά» σε τέτοιους εργοδότες).

Μπορεί να νιώθουν απέχθεια για τα όπλα ή για τα πυρηνικά, αλλά γι΄ αυτούς προέχει η δουλειά. Το μεροκάματο. Η επιβίωση. Την αντίθεσή τους μπορούν να την εκφράσουν μαχητικά. Στον δρόμο και στην κάλπη.

Κι αν κάποιος σπεύσει να χαρακτηρίσει υποκριτή έναν εργαζόμενο π.χ. σε βιομηχανία όπλων, επειδή ταυτόχρονα κατεβαίνει στον δρόμο εναντίον του πολέμου, ο επικριτής αυτός είναι ανόητος ή αφόρητα επιπόλαιος.

Με τον σερβιτόρο, λοιπόν. Που δεν περιμένει το επίδομα για να ζήσει. Που αδιαφορεί για το πορτρέτο εκείνων που σερβίρει, γιατί ο ίδιος δεν ηθικολογεί ούτε νοιάζεται αν δίνουν ως… ελεήμονες γερό πουρμπουάρ.

Αυτός θητεύει στα δύσκολα της ζωής. Ξέρει πόσο πολύπλοκη είναι. Και η κοινωνία και η ζωή. Ζεί στη φωτιά της. Κι ας βρέχεται κάθε μέρα μέχρι τη μέση…

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις