Υποτροπιάζων λόγος

Ο Άδωνις Γεωργιάδης συνηθίζει σε αρκετές περιπτώσεις να μην βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό του προτού μιλήσει. Το έπραξε με τις Αυτοδιοικητικές στο Χαλάνδρι. Και το επανέλαβε τώρα με τα Τέμπη.

Η επιθετική, αλαζονικού χαρακτήρα, δήλωσή του παρέκαμψε το προφανές. Οτι ακόμη και η παραμικρή αναφορά στο έγκλημα των Τεμπών-και δη από υπουργό της συγκεκριμένης κυβέρνησης η οποία φέρει ικανό μερίδιο ευθύνης-οφείλει να είναι προσεκτική. Φειδωλή και χαμηλότονη.

Απαιτείται το αυτονόητο, δηλαδή. Σεβασμός στους νεκρούς και στις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και στην ελληνική κοινωνία συνολικά που δεν συγκλονίστηκε απλώς από το τραγικό γεγονός, αλλά ένιωσε ότι ζωή του καθενός σ΄αυτή τη χώρα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή.

Οντως, ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν είπε ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τους νεκρούς των Τεμπών. Είπε ότι την κοινωνία την απασχολούν τα προβλήματα της καθημερινότητος κι όχι η Εξεταστική και η Προκαταρκτική για τα Τέμπη.

Όμως η ευεξήγητη ασυμμετρία ενδιαφέροντος της κοινωνίας μεταξύ επιβιωτικών αναγκών και Εξεταστικής την οποία πονηρά προέβαλε ο υπουργός, δεν οφείλεται σε αδιαφορία της κοινωνίας για το έγκλημα που τάραξε τη χώρα, αλλά στην εξίσου εξηγήσιμη δυσπιστία του κόσμου για το ατελέσφορον των ποικιλώνυμων Επιτροπών.

Όμως τι είναι –ή τι θα έπρεπε να είναι- η Εξεταστική την οποία απέδωσε σε εμμονές της αντιπολίτευσης και απαξίωσε ο κ.Γεωργιάδης; Διαδικασία άνευ ουσίας και ενασχόληση για ήσσονος σημασίας θέμα; Για νεκρούς μιλάμε. Για εγκληματικές διαχρονικές ευθύνες. Για διάχυτο κλίμα ανασφάλειας σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Κατά τούτο η εν λόγω απαξιωτική αναφορά του υπουργού συνιστά ύβριν όχι μονάχα για τους νεκρούς και τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά, όπως προελέχθη, και για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Το ίδιο συμβαίνει με τις υποκλοπές, καθώς και με άλλα ζητήματα δημοκρατικής τάξης, την οποία η κυβέρνηση συχνά περιφρονεί προκλητικά. Μπορεί να μην επιβεβαιώνονται οι φόβοι και οι καταγγελίες μέρους της αντιπολίτευσης ότι ζούμε σε καθεστώς ημιδημοκρατίας, αλλά τα τραύματα στο σώμα της Δημοκρατίας είναι υπαρκτά. Δεν πρόκειται για αμυχές, αλλά για σοβαρές και επικίνδυνες παρεκβάσεις.

Το επιχείρημα των κυβερνώντων ότι όλα αυτά(Τέμπη, υποκλοπές κ.α.) απαντήθηκαν από την κοινωνία στις εκλογές του ΄23 είναι διάτρητο. Ο θρίαμβος της ΝΔ δεν οφείλεται στην αδιαφορία του κόσμου για τα εν λόγω ζητήματα ούτε στα…μαγικά του Μητσοτάκη, αλλά σε άλλους λόγους. Η μάλλον στον εξής έναν: στον ΣΥΡΙΖΑ!

Η εξόχως λαϊκίστικη αντιπολίτευση που άσκησε, με κυρίαρχο στοιχείο την εμπρηστική ρητορική, η έλλειψη συγκροτημένης πρότασης για την Οικονομία και την παραγωγική ανάπτυξη, το τέλμα της απλής αναλογικής (με καθοριστική την ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα), οι εμμονές στο μεταναστευτικό και η υποτίμηση του Μητσοτάκη, καθώς και οι χυδαιότητες εναντίον του, έστρεψαν την κοινωνία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Τιμωρητικά και κατεδαφιστικά.

Επομένως, η ήττα στις εκλογές δεν οφείλεται ούτε στα «πετσωμένα μίντια» ούτε πολλώ μάλλον στην δήθεν υπονομευτική λειτουργία της Ομπρέλας και της εσωτερικής αντιπολίτευσης εν γένει, όπως ισχυρίζονται οι ταξιαρχίες του Κασσελακισμού.

Αντιθέτως, υπονομευτικά λειτούργησαν ποικίλες εκδηλώσεις της τζάμπα μαγκιάς και των υπερβολών, εκ μέρους π.χ. του Πολάκη. Κάθε φορά που μιλούσε ο αφηνιασμένος Κρής, κέρδιζε και μία μονάδα ο Μητσοτάκης. Ανεκτίμητη προσφορά…

Ας επανέλθουμε για να κλείσουμε με την Αδωνιάδα των ημερών. Ο Μητσοτάκης, μετά την στυφή γεύση της δεύτερης Κυριακής των Αυτοδιοικητικών, κάλεσε υπουργούς και στελέχη της ΝΔ να βουτάνε την γλώσσα στο μυαλό τους προτού μιλήσουν.

Φυσικά(!) το έκανε εκ των υστέρων, καθώς ο ίδιος δεν είπε κουβέντα προεκλογικά για να βάλει στη θέση τους τον Αυγενάκη και τον Αδωνι για όσα εκβιαστικά και κυνικά έλεγαν για το Χαλάνδρι και την Θεσσαλία.

Πιθανώς να το πεί και πάλι μετά τα Τέμπη του Αδωνι. Όμως το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι επισκέψεις της γλώσσας στο μυαλό ούτε η έλλειψη οξύνοιας ενίων υπουργών και στελεχών, αλλά η άκρατη κυριαρχική αντίληψη που διακρίνει τους περισσότερους από τους κυβερνώντες.

Αυτή η αντίληψη επιτρέπει στα εγγενώς καθεστωτικά χαρακτηριστικά της αλαζονείας και του κυνισμού να δίνουν πολύ συχνά τα διαπιστευτήρια της ύπαρξής τους.

Μπορεί να παραφορέθηκαν οι δύο αυτές λέξεις(κυνισμός και αλαζονεία) και δια της συχνής χρήσεως να φαίνονται βαρετές, αλλά ισχύουν απολύτως.

Για να πληρώσουν όμως τίμημα οι κυβερνώντες, δεν αρκούν οι αναγκαίες ηχηρές καταγγελίες. Απαιτείται συγκροτημένος και στιβαρός αντιπολιτευτικός λόγος. Οι εξάρσεις καταγγελτισμού λαϊκισμού στις οποίες ρέπει όλο και περισσότερο π.χ. ο κ. Κασσελάκης δεν αποδίδουν.

Και πάντως, δεν πέφτει έτσι ο Μητσοτάκης…