Καφέ μπαρ, το Θέατρο

Το παρατηρώ από την αρχή της σεζόν. Πηγαίνω σε θεατρικές παραστάσεις και σε αρκετές από αυτές βλέπω το κοινό να μπαίνει μέσα με το ποτό του και με κάτι διάφανες συσκευασίες γεμάτες ξηρούς καρπούς. Στην αρχή απόρησα, σκέφτηκα πως αποκλείεται κάποιος να πήρε την πρωτοβουλία να μπει μέσα στην πλατεία έτσι ανερυθρίαστα, με το ποτήρι του ανά χείρας, σαν να μπαίνει σε κάποιον συναυλιακό χώρο.

Επειδή όμως αυτό το φαινόμενο αποκτούσε όλο και μία μεγαλύτερη συχνότητα, πρόσεξα πως τα ίδια τα μπαρ κάποιων θεάτρων προέτρεπαν τον κόσμο να πάρει το ποτό του μέσα. Κάποιο θέατρο δε, είχε στην πόρτα μία κοπέλα -κράχτη που διαφήμιζε μία τρομερή προσφορά για χειροποίητο ηδύποτο που μάλιστα μπορούσες να το πάρεις μαζί σου και μέσα στο έργο.

Κακά τα ψέματα, το θέατρο απαιτεί το 150 τοις 100 της προσοχής σου. Απαιτεί να είσαι παρών και να αντλείς από τη σκηνή και μόνο την απόλαυση. Και με αλκοόλ και αλμυρά σνακ, συγγνώμη, αλλά δουλειά δε γινεται. Αν δεν είσαι αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στο σανίδι, όπως ακριβώς ο ηθοποιός στον ρόλο του, τότε το έχεις χάσει το νόημα πριν καν σηκωθεί η αυλαία.

Δεν μπορώ να μην εκφράσω την απορία του πώς είναι δυνατόν την ώρα που ο άλλος δίνει την ψυχή του, εσύ μπορείς και να κρατσανίζεις ξηροκάρπια και να πίνεις το ποτό σου στριφογυρνώντας τα παγάκια. Ή ακόμη να ψαχουλεύεις στην τσάντα σου να βρεις τι άλλο φαγώσιμο έχεις και ο ήχος του φερμουάρ και ο διαπεραστικός ήχος συσκευασιών από καραμέλες, πατατάκια και ποπ κορν να αποσυντονίζει και να εκνευρίζει τους πάντες γύρω σου σε απόσταση 3 μέτρων.

Το θέατρο δεν μπορεί να συγκριθεί με μία μουσική σκηνή. Στη μουσική σκηνή συζητάς με την παρέα σου, κάθεστε σε τραπέζι όλοι μαζί παρέα, μπορείς να φας, να σηκωθείς, σε πολλές περιπτώσεις και να χορέψεις. Το θέατρο όπως και να το κάνουμε, όπως και να το δούμε, έχει τη δική του μαγεία και τους δικούς του κανόνες. Και αυτοί πρέπει να ισχύουν ανεξαρτήτως πανδημίας και οικονομικής κρίσης.

Και όχι εδώ δεν χωρά το επιχείρημα πως έτρωγαν στην Αρχαία Ελλάδα στα θέατρα. Εκεί για την ιστορία, οι παραστάσεις άρχιζαν το πρωί και τελείωναν αργά το απόγευμα και για μία τέτοια ολοήμερη εξόρμηση οι θεατές έπρεπε να είναι καλά προετοιμασμένοι. Πριν ξεκινήσουν για το θέατρο έτρωγαν ένα καλό πρόγευμα. Πήγαιναν στο θέατρο στεφανωμένοι, χρησιμοποιούσαν μαξιλάρια, φορούσαν καπέλα και είχαν σκιάδια για να προστατεύονται από τη ζέστη. Έφεραν λοιπόν μαζί τους κρασί και πρόχειρο φαγητό, όπως ξηρούς καρπούς, καρύδια, σταφίδες, σύκα και κουκιά ή ρεβύθια προκειμένου να βγάλουν τη μέρα. Επρόκειτο δηλαδή για μία τελείως διαφορετική ιεροτελεστία.

Βαζουμε ένα ποτήρι κρασί μέσα στο θέατρο και αυτόματα κάνουμε επανάσταση;

Και συνεχίζω να απορώ: Δεν μπορεί ένας θεατρόφιλος να αντέξει χωρίς ποτό και σνακ δύο ώρες; Θα λιμοκτονήσει ή χάσει “το παίδί” από τη μεγάλη του λιγούρα; Και γιατί τόσα χρόνια μπορούσε και τώρα δεν μπορεί; Τόσο πολύ άλλαξαν πια οι εποχές και πρέπει πια όλα να είναι τόσο trend; Βαζουμε ένα ποτήρι κρασί μέσα στο θέατρο και νομίζουμε πως έτσι σπάμε το κατεστημένο; Μα είναι αυτό επανάσταση;

Η αλήθεια είναι πως δεν φταίει μόνο το κοινό. Φταίνε και τα ίδια τα θέατρα. Δεν μπορεί δηλαδή ένας παραγωγός για να βγάλει τα σπασμένα των προηγούμενων ετών (βλ. πανδημία) και να ενισχύσει το μπαρ του θεάτρου να διαλύει τη θεατρική διαδικασία προσπαθώντας με κάθε τρόπο και να διαφημίζει τα προϊόντα του.

Και σίγουρα αυτός δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος προκειμένου να κατέβασει το θέατρο τον ηλικιακό του μέσο όρο, να γίνει talk of the town στις παρέες και να σημειώνει απανωτά sold out.

Αυτόν τον ηθοποιό τον ρώτησε κανείς;

Τους ηθοποιούς που επί ένα δίωρο δίνουν το “είναι” τους πάνω στη σκηνή, τους ρώτησε κανείς αν θέλουν από κάτω οι θεατές να μασουλούν και να πίνουν ποτά κοιτώντας τους σαν παράξενα ζώα ενός τσίρκου;

Εδώ, στην αρχή κάθε παράστασης μας προτρέπουν να απενεργοποιήσουμε τα κινητά μας τηλέφωνα γιατί ακόμη και οι φωτεινές οθόνες τούς αποσυντονίζουν, δεν ενοχλούνται με όλη αυτή την οχλαγωγία του κρίτσι κρίτσι και του ρουφήγματος;

Η μετά κόβιντ και in the middle me too εποχή στο θέατρο βρίσκει το αθηναϊκό κοινό με νέα ήθη και έθιμα. Ωστόσο, μία θεατρική παράσταση ήταν, είναι και θα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένας οργανισμός που κάθε βράδυ γεννιέται και πεθαίνει. Και η διαδικασία αυτή της γέννησης απαιτεί δύο, τους ηθοποιούς και το κοινό. Και όπως εκπαιδεύεται ο ηθοποιός στην υποκριτική, έτσι εκπαιδεύεται και το κοινό στον σεβασμό της Τέχνης του θεάτρου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις