Και γιατί να μην κυβερνήσει η Ζωή;

O Ντόναλντ Τραμπ εξελέγη δύο φορές πρόεδρος των ΗΠΑ. Πριν από δεκαπέντε χρόνια αυτό θα ήταν χωρατό, ανέκδοτο που φέρνει χάχανα. Όμως συνέβη.

Η Αργεντινή κυβερνάται από έναν τύπο που έκανε προεκλογική εκστρατεία με αλυσοπρίονο. Νούμερο κανονικό, πέρα από τα όρια της γραφικότητας.

Το πολιτικό δισέγγονο του Μουσολίνι, η Τζόρτζια Μελόνι, είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας. Αν αναζητήσετε βίντεο με παλαιές συνεντεύξεις της, μπορεί και να τρομάξετε. Είναι έξαλλη και φωνάζει. Σε ένα από αυτά είναι έτοιμη να κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία.

Ο Μπόρις Τζόνσον κυβέρνησε τη Μεγάλη Βρετανία, αφού πρώτα κατάφερε να τη βγάλει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι κεφαλαιοποίησε πολιτικά τον τηλεοπτικό ρόλο του καλοκάγαθου προέδρου και βρέθηκε στην ηγεσία της Ουκρανίας.

Ο Βίκτορ Όρμπαν κυβερνά την Ουγγαρία, ενώ στη Γερμανία ανεβαίνουν κάτι πρώτα ξαδέρφια των ναζί.

Και η Μαρίν Λεπέν, αν ξεμπλέξει με τις δικαστικές της περιπέτειες, είναι πολύ πιθανό να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας.

Στο παλιό σύμπαν, όλοι αυτοί θα μπορούσαν να συμπρωταγωνιστούν, δίπλα στον Τραμπ, σε τηλεοπτικό ριάλιτι. Όμως τώρα κρατούν τον κόσμο στα χέρια τους. Γιατί, λοιπόν, να μη γίνει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρωθυπουργός; Το είπε και η ίδια, μιλώντας στον Αντώνη Σρόιτερ και στον Alpha: συζητάει με τον εαυτό της το ενδεχόμενο να μπει στο Μαξίμου ως η πρώτη γυναίκα που θα εκλεγεί πρωθυπουργός. 

Σας φαίνεται αδιανόητο; Αν ναι, τότε είστε εκτός εποχής, δεν αντιλαμβάνεστε πώς και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα γύρω μας. Και εντάξει, αν έχετε καβαλήσει τα τριάντα, θυμάστε τη Ζωή την περίοδο της Πρώτης Φοράς. Και κάποιοι ίσως τρομάζετε. Όμως σήμερα οι νέοι ψηφίζουν μόλις κλείσουν τα 16. Ποιος σημερινός εικοσάρης ασχολείτο με τα κοινά όταν η Ζωή ήταν πρόεδρος της Βουλής; Αν δείτε τις δημοσκοπήσεις, η «Πλεύση» κάνει γκελ στους νέους. Διότι εκφράζει την οργή τους και τη διάθεση για τρολάρισμα απέναντι στο κατεστημένο.

Η Ζωή δεν διαθέτει κυβερνητικό πρόγραμμα. Λέει ότι θα φτιάξει. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό -κάθε άλλο. Όταν δεν έχεις πρόγραμμα και ο λόγος που αρθρώνεις είναι αποκλειστικά καταγγελτικός, τότε αυτομάτως γίνεται και συμπεριληπτικός. Ολοι χωράνε μέσα στις καρδούλες της Ζωής που, όπως θα έχετε προσέξει, αποφεύγει πλέον να τοποθετηθεί με σαφήνεια στον ιδεολογικό άξονα. Πολιτικά είναι casual και unisex. Καλύπτει τους ακροδεξιούς, ψεκασμένους και θυμωμένους, παλιούς συριζαίους, και μεγάλο κομμάτι της πιτσιρικαρίας που νομίζει ότι κάνει την επανάσταση της.

Κάποιοι λένε ότι η Ζωή είναι αυταρχική. Ε, και; Ακόμα καλύτερα. Πρώτον επειδή ο λαός κατά βάση βρίσκει θελκτικές της αυταρχικές ηγεσίες από έναν πατερούλη ή, εν προκειμένω, μανούλα. Και δεύτερον επειδή πιστεύει ότι χρειάζεται κάποιος «για να βάλει τάξη στο μπουρδέλο». Αλλωστε υπάρχουν και εκείνοι που ψηφίζουν τιμωρητικά ώστε να τοποθετήσουν δυναμίτη στα θεμέλια ενός συστήματος που σιχαίνονται.

Δεν έχει στελέχη. Και πάλι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με εκείνη. Τα μονοπρόσωπα σχήματα υπόσχονται στιβαρή ηγεσία.

Ο δρόμος για τη Ζωή στρώνεται μέρα με τη μέρα. Τον ανοίγει η οργή μαζί με την άγνοια. Από δίπλα είναι και η κυβέρνηση που ρίχνει χαλίκι για να πατήσει καλά η πρόεδρος ώστε να τη χρησιμοποιήσει ως σκιάχτρο. Και κάποια στιγμή μπορεί να ακούσεις τον διπλανό σου στο μετρό να λέει ότι δεν χάνουμε και τίποτα αν δοκιμάσουμε τη Ζωή. «Είδαμε και τους άλλους…»