Και το πολιτικό ταμείον είναι μείον

Η απλή αλήθεια που κρύβουν οι πίνακες και τα λογύδρια του Κατρούγκαλου είναι ότι –με το νέο «σύστημα»- κανείς πλέον δεν θα παίρνει σύνταξη. Γιατί κανείς δεν θα συμπληρώνει 35 και 40 χρόνια εργασίας, ό,τι κι αν λέγεται στις συνεντεύξεις Τύπου.

Οι νέοι, όταν τελειώνουν τις σπουδές τους, θα βγαίνουν σε μια «αγορά εργασίας»  που δεν υπάρχει, και όταν βρίσκουν «απασχόληση», συνήθως εποχική ή με μειωμένο ωράριο, θα αμείβονται με ψίχουλα, και πολλοί από αυτούς με «μαύρα», που δεν θα επιτρέπουν καμιά «ανταποδοτικότητα».

Οι μεγαλύτεροι, όσοι δηλαδή ήδη εργάζονται, θα προσεύχονται να μην βρεθούν απολυμένοι σε ηλικία που κανείς δεν θα θέλει να τους προσλάβει και θα βλέπουν τους μισθούς τους να κουτσουρεύονται, γιατί αυτή θα είναι η συνέπεια της θεσμοθέτησης του αυτόματου «κόφτη», οπότε ο  «συντάξιμος μισθός» θα συρρικνώνεται.

Και οι άνεργοι θα τριγυρνούν από δήμο σε δήμο και από ΜΚΟ σε ΜΚΟ μήπως βρεθεί μια «σύμβαση ορισμένου χρόνου» για να παραμείνουν «ενεργοί» και να μην οδηγηθούν πριν της ώρας τους στην… τελική λύση.

Με αυτά τα δεδομένα, η σύνταξη για τους συντριπτικά περισσότερους θα είναι ένα επίδομα επιβίωσης κι ας την αποκαλούν ανερυθρίαστα οι κυβερνώντες…  «εθνική».

Η ήδη υποβαθμισμένη περίθαλψη, καθώς το Εθνικό Σύστημα Υγείας αφήνεται όλο και περισσότερο στην προδιαγεγραμμένη λόγω μνημονίων τύχη του, θα «καλύπτει» συν τω χρόνω όλο και λιγότερους καθώς θα αυξάνονται οι ανασφάλιστοι, γιατί με την επισφαλή και ελαστική εργασία να κάνει πάρτι τα ένσημα θα γίνονται είδος πολυτελείας. Και ενώ όλα αυτά που ήδη συμβαίνουν θα εντείνονται, η πολυδιαφημισμένη «ιατροφαρμακευτική περίθαλψη» των ανασφάλιστων είναι επί της ουσίας προσχηματική, καλύπτοντας μόνο επικοινωνιακά ελλείμματα.

Την ίδια ώρα όμως, όλοι αυτοί που βρίσκονται καθ’ οδόν για τον Καιάδα υποχρεούνται να πληρώνουν τον ΕΝΦΙΑ και τους άλλους φόρους που χρόνο τον χρόνο αυξάνονται, όπως και όλους τους έμμεσους φόρους που πολλαπλασιάζονται, οπότε, μόλις βρεθούν χρεωμένοι με μερικά χιλιάρικα θα αντιμετωπίσουν και το ενδεχόμενο κατάσχεσης των όποιων περιουσιακών τους στοιχείων.

Κανονικά, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, θα υπήρχαν πολλαπλές «δικλείδες» για να μην καταστρέφονται οι μη έχοντες και να μην σπρώχνονται πιο κάτω όσοι αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Αλλά εμείς δεν ζούμε σε ευνομούμενη πολιτεία και τα μνημόνια –από τον σχεδιασμό τους- δεν προβλέπουν προστασία των αδύνατων. Οπότε ακόμα και η ρύθμιση χρεών ουσιαστικά καταργήθηκε.

Οπότε, εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και ένα κόκκινο δάνειο (γιατί τι άλλο… χρώμα μπορεί να έχει ένα δάνειο που έλαβε πριν δέκα και βάλε χρόνια κάποιος που εμπίπτει στις ευάλωτες κατηγορίες που περιγράψαμε προηγουμένως) τα πράγματα παύουν εντελώς να είναι διαχειρίσιμα.

Εδώ είναι που –θεωρητικά πάντα- έρχεται η ώρα της πολιτικής. Γιατί η λύση αυτών των ζητημάτων δεν μπορεί να είναι άλλη παρά πολιτική. Αλλά αυτό προϋποθέτει πολιτική βούληση και επεξεργασμένα σχέδια. Όταν αυτά λείπουν, το ταμείον είναι μείον και θα παραμείνει ελλειμματικό είτε ολοκληρωθεί η αξιολόγηση είτε όχι. 

Γιατί δυστυχώς, και με θετική αξιολόγηση, δεν πρόκειται να υπάρξει επιστροφή σε μια (ανύπαρκτη πλέον) κανονικότητα, αλλά παράταση μερικών μηνών μέχρι ο «διαιτητής» να σφυρίξει τη λήξη. Αλλά αυτό δεν είναι ζωή αλλά μια μισερή, θνησιγενής κατάσταση. Αυτό που ο λαός μας λέει «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.