Καμένα μυαλά

Είναι ωραίο να φταίει πάντα κάποιος άλλος. Όταν φταίει ο άλλος, έχεις τον δικό σου κώλο καλυμμένο. Πάντα πρέπει να φταίει κάποιος άλλος. Πάντα.

Φταίει ο άνεμος για τις φωτιές, φταίει ο μετανάστης, φταίει η κλιματική αλλαγή, φταίει ο απαίδευτος φασίστας, φταίει η αντιπολίτευση υπάρχει δεν υπάρχει, φταίει η “ζηλευτή” γεωπολιτική θέση μιας χώρας “κοιτίδας πολιτισμού”. 

Είναι ωραίο να βρίσκεις δικαιολογίες και κυρίως να επαλαμβάνεις τις ίδιες. Φταίνε οι μεγα-φωτίες και όχι οι κενές οργανικές θέσεις στη δασοπυρόσβεση (τουλάχιστον 3.600), φταίει ο αόρατος εχθρός και όχι η ορατή τους αποτυχία ως Κράτος. Λέγε λέγε, στο τέλος κάτι μένει. 

Τα πογκρόμ μεταναστών, η απάνθρωπη ρητορική στα social media, δεν ξεκίνησαν μόνα τους. Με την ανοχή και την ενθάρρυνση του Συστήματος ξεκίνησαν, και πλέον επιστρέφουν για να μας θυμίσουν πως σε αυτόν τον τόπο κατοικούν άνθρωποι με κανονικά μυαλά και άνθρωποι με μυαλά απανθρακωμένα. 

Το θέμα είναι πως οι χρήσιμοι ηλίθιοι θα είναι πάντοτε χρήσιμοι όταν υπάρχει πλαίσιο για να τους χρησιμοποιήσει. Η εν λόγω κυβέρνηση τα πάει περίφημα σε αυτό τον τομέα. Το φανατικό πελατειακό κοινό γκρινιάζει μάλιστα στα μέσα δικτύωσης πως η δεξιά κυβέρνηση του τόπου, δεν είναι όσο δεξιά θα έπρεπε. Πως κρατάει τους δημοκρατικούς “τύπους”. 

Εδώ που φτάσαμε, δεν έχουμε πολλές επιλογές. Ή θα πάμε με τον άνθρωπο, ή με τα σκουπίδια που τον δεκαπενταύγουστο εύχονται καλή Παναγιά και μια βδομάδα μετά, κάψτε τους μετανάστες στη φωτιά (ενδιάμεσα έκαναν και μια λιτανεία για να σβήσουν οι φλόγες).

Όχι, δεν είμαστε ίδιοι. 

Διαλέγουμε πλευρά και προχωράμε στους δρόμους. Πλάι πλάι, μαζί, σε μέτωπο επαναπροσδιορισμού των πρώην “δεδομένων”. Εκείνων που χάσαμε, γιατί κακά τα ψέματα, χάσαμε. Αφήσαμε τη μούχλα να γίνει ταπετσαρία, το απόστημα να πάρει τη θέση του δέρματος, την πληγή να γίνει πλέγμα που φράζει κάθε λογική. Ναι, το αφήσαμε να γίνει αυτό, με την αποχή από τις διεκδικήσεις. 

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Κάθε ναι μεν αλλά πάνω από καμένα σώματα ανθρώπων, ισοδυναμεί με φασισμό. Κάθε κρατική δικαιολογία μπροστά στο χάος, ισοδυναμεί με παραδοχή αποτυχίας. Κάθε κούνημα του δαχτύλου με υποδείξεις περί ατομικής ευθύνης, ισοδυναμεί με αθλιότητα. Χορτάσαμε ατομική ευθύνη, είτε βρισκόμαστε μέσα σε μια πανδημία, είτε βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε κάποια εθνική οδό ή σε κάποια λεωφόρο.

Δεν γίνεται να δεχθείς ως κανονικότητα ένα “πλωτό νοσοκομείο” αν έχεις την ελάχιστη ενσυναίσθηση, την ελάχιστη ευαισθησία. Δεν γίνεται να ανέχεσαι κάθε χρόνο τη μυρωδιά του καμένου στο κέντρο της πόλης σου ακούγοντας τα ίδια ψέματα σε λούπα.

Δεν γίνεται να ανέχεσαι το 41% μιας εξουσίας ως θέσφατο.

Απλά, δεν γίνεται. 

Εδώ που φτάσαμε ψάχνουμε τη δύναμη να προχωράμε μέρα τη μέρα. Αν δεν τη βρούμε μαζί, ο ένας για τον άλλον όσοι θέλουμε ακόμη να λεγόμαστε άνθρωποι, θα είμαστε άξιοι μιας μοίρας που ορίζεται με ύβρεις και με μεταμοντέρνες ολιγοπωλιακές μεταρρυθμίσεις για τους λίγους και τους εκλεκτούς.

Θα ζήσουμε βουβοί μπροστά σε αυτό; Ή θα ξαναβρεθούμε μαζί και εξεγερμένοι; Σε πορείες, πλατείες, γειτονιές, σε δομές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης όπως έγινε στα χρόνια της μνημονιακής κρίσης, τότε που βγήκε σεργιάνι ο χρυσαυγιτισμός.

Μόνο αυτό μένει να απαντηθεί. 

Χωρίς συναισθηματισμούς, μονάχα με πράξεις. Χωρίς άλλα ”ναι μεν αλλά” και βολικές αυταπάτες. Άλλωστε, αν άλλαξε ποτέ οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα, από κάτω προς τα πάνω άλλαξε. Και μόνο έτσι μπορεί να ξαναλλάξει.

“Ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σ’ έναν άνθρωπο που τραγουδάει μέσα στην εξαθλίωση”

(Ernesto Sabato, Αντίσταση)