Κανένα συγχωροχάρτι στον πασοκισμό

Στην επιχείρηση νεκρανάστασης του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ η αυτοκριτική είναι μάλλον είδος εν ανεπαρκεία. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ουδείς από τους υποψηφίους για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ (ή όποιο άλλο όνομα έχει πάρει το μόρφωμα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα) μπήκε στον κόπο να πει ένα mea culpa (συλλογικό, προφανώς) για τα αμαρτήματα του πασοκισμού, κυρίως από το 1996 και μετά όταν τα ηνία του ιστορικού ΠΑΣΟΚ ανέλαβε η δεξιόστροφη τάση του.

Αντιθέτως, και οι 6, γιατί έτσι τους συνέφερε, συνέχισαν να βαυκαλίζονται ότι για την χρεωκοπία του 2010 ευθύνεται μόνο η κυβέρνση του Κώστα Καραμανλή και ουδείς άλλος, είτε πριν είτε μετά. Ο ισχυρισμός αυτός βέβαια δεν μπορεί να σταθεί αν και βέβαια οι κυβερνήσεις του άβουλου Καραμανλή έχουν πράγματι πολύ βαριά ευθύνη για ότι συνέβη στη χώρα από το 2010 και μετά.

Οι έξι όμως ξεχνούν. Και ξεχνούν γρήγορα. Ξεχνούν ότι το κόμμα τους σφιχταγκαλιάστηκε, μέχρι ασφυξίας, με το νεοφιλελευθερισμό ακολουθώντας τα πρότυπα του Σρέντερ (Γερμανία) και Μπλερ (Μεγάλη Βρετανία), δεν θυμούνται τίποτα για τον απόλυτο συστημισμό και το πάρτι σπατάλης σε τομείς όπως τα εξοπλιστικά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 (που ο Κώστας Λαλιώτης είχε ντύσει με το μανδύα της νέας μεγάλης ιδέας του έθνους).

Ούτε τους θυμίζει κάτι η δυσώδης υπόθεση του χρηματιστηρίου το 1999 όταν ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας έφτασε στο σημείο να ενθαρρύνει τους πολίτες να επενδύσουν πριν έρθει η κατάρρευση και σαρώσει τους μικροεπενδυτές αφήνοντας στον αφρό μόνο τους επιτήδειους που είχαν το προνόμιο της εσωτερικής ενημέρωσης.

Οι έξι, λοιπόν, κάνουν ότι δεν βλέπουν το φαινόμενο του πασοκισμού, του εκμαυλισμού των συνειδήσεων, την τάση που καλλιεργήθηκε σε όλους τους Ελληνες για εύκολο πλουτισμό με δανεικά, την Ελλάδα των διακοποδανείων και των φοιτητοδανείων που έχτισαν χέρι-χέρι με την παραδοσιακή δεξιά. Κρύφθηκαν πίσω από τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες της διακυβέρνησης Καραμανλή για να ξεπλύνουν το κόμμα τους από τα αμαρτήματα του παρελθόντος. Ομως, για κακή τους τύχη, η ιστορία της χώρας δεν αρχίζει ούτε το 2010 ούτε το 2004, δεν πάθαμε πια αμνησία οι πάντες σ’ αυτόν τον τόπο.

Ισχυρίζονται επίσης οι έξι, ως ένα σώμα, ότι το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε δυσανάλογο φόρτο για τη χρεοκοπία της χώρας. Σ’ αυτό πράγματι έχουν ένα δίκιο, η ωρολογιακή βόμβα έσκασε στα δικά τους χέρια, μόνο που τον εκρηκτικό μηχανισμό στα θεμέλια της χώρας τον είχαν τοποθετήσει και οι ίδιοι. Το ΠΑΣΟΚ, όπως και να έχει, εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, όπως συνέβη με το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας, το σοσιαλιστικό κόμμα της Ουγγαρίας (που έφερε επίσης το ΔΝΤ στη χώρα του).

Το ΠΑΣΟΚ, επίσης, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στις άδικες, κατάφορα ταξικές, πολιτικές των μνημονίων, ο ΕΝΦΙΑ έχει πάνω του το όνομα του πρώην προέδρου του. Ακόμα και αποφάσεις που χαρακτηρίζουν απολυταρχικά καθεστώτα όπως το κλείσιμο της ΕΡΤ το 2013 έχουν επίσης πασοκικό άρωμα. Η τότε ηγεσία τις ανέχθηκε με αντάλλαγμα την παραμονή στα κυβερνητικά εδρανα. Ούτε αυτό όμως καυτηρίασαν οι έξι. Και πως να γίνει διαφορετικά όταν ο ένας από τους έξι υπέγραψε, χωρίς ντροπή, την απόφαση για το ρατσιστικό υποκατώτο μισθό για τους νέους.

Οι έξι επίσης δείχνουν να μην κοιτούν πέρα από τη μύτη τους. Αγνοούν ότι η σοσιαλδημοκρατία αναγεννήθηκε στην Ιβηρική χερσόνησο κάνοντας μία σαφέστατη αριστερή στροφή ενθυμούμενη αξίες και σοσιαλιστικές παραδόσεις του παρελθόντος που προσάρμοσε στις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Εδώ επιμένουν να κρατούν ίσες αποστάσεις τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά και ας αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί. Γι’ αυτούς η ανιστόρητη προσέγγιση που θέλει ως ισότιμους αντιπάλους τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο τη Νέα Δημοκρατία αναδεικνύεται ως το νέο ιστορικό πρόταγμα για να αποκτήσει ο χώρος και πάλι διακριτή εκπροσώπηση και μεγάλα ποσοστά. Ευσεβείς πόθοι…

Περασμένα “μεγαλεία” και θυμώντας τα κλαις, κοντολογίς. Ο τόπος όμως δεν έχει καμία ανάγκη από την αναβίωση του πασοκισμού σε όποια έκφανση και αν τον “ζωντανέψει” κανείς. Το ΠΑΣΟΚ πρόσφερε, πράγματι, πολλά, στη χώρα τη δεκαετία του 80 κλείνοντας πληγές δεκαετίων, σφραγίζοντας τη συμφυλίωση και δίνοντας χώρο και αξία σε όσους παρέμεναν αόρατοι στο μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς. Εν συνεχεία όμως ο οργανισμός παρήκμασε, σάπισε και εν τέλει πέθανε. Αιωνία του η μνήμη λοιπόν. Το μέλλον όμως δεν μπορεί να περιμένει κανέναν από τους έξι, έστω έναν, να υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου. Το νέο θα γεννηθεί, αλλά όχι σ’ αυτόν το χώρο…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις