Κασιδιάρης και Κανελλόπουλος: Οι νεοναζί δεν πολεμιούνται με απαγορεύσεις…

Δεν μου προξένησε καμιά εντύπωση που (απόμαχος) ανώτατος εισαγγελέας Αναστάσιος Κανελλόπουλος δήλωσε ότι θέλει να γίνει “μπροστινός” του κόμματος Κασιδιάρη. Και ο αλήστου μνήμης συνάδελφός του Κωνσταντίνος Κόλλιας ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της χούντας του 1967.

Επίσης, δεν μου προξένησε καμιά εντύπωση που ο ίδιος άνθρωπος, πριν ανακατευτεί με τους Κασιδιάρηδες, έλεγε ακριβώς τα ίδια με αυτούς. Ότι η χώρα βρίσκεται σε «σήψη και παρακμή»(τα ίδια έλεγαν και οι χουντικοί το 1967), ότι «χρειάζεται έναν εισαγγελέα» για να μας σώσει(τότε χρειαζόταν «ένας λοχίας»). Ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν «εθνικό έγκλημα και προδοσία»(φρασεολογία που χρησιμοποιούσε σύμπασα η Δεξιά, όχι μόνο η «ακραία»).

Το πρόβλημα δεν είναι ο Κασιδιάρης και ο επίδοξος «μπροστινός» του Κανελλόπουλος. Ο Κασιδιάρης είναι στη φυλακή και δεν μπορεί να μπει στη Βουλή. Ο Κανελλόπουλος (πιθανό να) μπορεί, θα το πουν οι συνάδελφοί του στον Άρειο Πάγο. Το πρόβλημα βρίσκεται στον φοβικό τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η δημοκρατία μας και το πολιτικό μας σύστημα σύσσωμο.

Ας το πούμε καθαρά. Οι γενικές απαγορεύσεις έχουν αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Και ο τρόπος με τον οποίο πάει να απαγορευθεί η συμμετοχή των (παντός είδους) Κασιδιάρηδων, πέρα από αμφιλεγόμενος, μπορεί και να τους οδηγήσει σε ανάσυρση από την αφάνεια και σε φούσκωμα των ποσοστών τους.

Πρώτα πρώτα το Σύνταγμα(άρθρο 51) δεν απαγορεύει τη συμμετοχή οποιουδήποτε κόμματος στις εκλογές. Απαγορεύει την ανάδειξη ως βουλευτών προσώπων που έχουν «αμετάκλητη ποινική καταδίκη για ορισμένα εγκλήματα». Δυστυχώς, η εκτελεστική και δικαστική εξουσία δεν φρόντισαν ώστε η δίκη των χρυσαυγιτών σε δεύτερο βαθμό να γίνει εγκαίρως, ώστε να μη μπορούν να είναι υποψήφιοι, αν καταδικάζονταν ξανά. Τώρα, λοιπόν, είναι «στον αέρα» ακόμη και η απαγόρευση για τον Κασιδιάρη, αφού δεν έχει αμετάκλητη καταδίκη. Αυτή είναι μια δυσάρεστη αλήθεια, που δεν πρέπει να αποσιωπάται.

Η κυβέρνηση έφερε νομοθετική ρύθμιση, με την οποία αποκλείονται από τις εκλογές όχι μόνο οι καταδικασμένοι χρυσαυγίτες(μικρή, ας το πούμε έτσι, καταστρατήγηση του Συντάγματος), αλλά και οποιοσδήποτε άλλος που θα μπορούσε να είναι «αχυράνθρωπός» τους, όπως ο Κανελλόπουλος.

Αυτό επιδιώκει η τροπολογία που ψήφισε η Βουλή. Όμως, η ρύθμιση αυτή σε ένα σημείο της είναι «ήπια αντισυνταγματική»(απαγόρευση των καταδικασμένων-αλλά όχι αμετάκλητα- εγκληματιών) και σε άλλο προφανέστατα αντισυνταγματική(γενική απαγόρευση σε κόμματα και πρόσωπα).

Αυτή είναι η νομική πλευρά του θέματος. Ελπίζουμε σε ένα μήνα να μην έχουμε κάποια δυσάρεστη «έκπληξη»(δεν θα είναι) από τους Αρεοπαγίτες, που θα εξετάσουν τη νομιμότητα της καθόδου κομμάτων και προσώπων στις εκλογές.

Υπάρχει και ένα ουσιαστικό ζήτημα, που αναδεικνύεται με δύο ερωτήματα:

Πρώτον, σε μια δημοκρατική χώρα επιτρέπονται οι γενικές απαγορεύσεις, με τις οποίες επιχειρείται να τεθούν εκτός πολιτικού παιχνιδιού ανεπιθύμητα πολιτικά μορφώματα, όσο απεχθή κι αν είναι, όποιος κι αν τα εκπροσωπεί; Δηλαδή, αν αύριο ο όποιος Κανελλόπουλος επιχειρήσει να κατεβεί στις εκλογές με άλλο(εκτός Κασιδιάρη) κόμμα, που θα λέει όμως τα ίδια με τον Κασιδιάρη, θα του απαγορευθεί η κάθοδος; Και

Δεύτερον, πέρα από τη νομική πλευρά, αυτές οι απαγορεύσεις αποδυναμώνουν τους Κασιδιάρηδες και τους επίδοξους αχυρανθρώπους τους ή τους ενισχύουν; Εντέλει, αν υπάρχουν ψηφοφόροι που πιστεύουν αυτά που προπαγανδίζει ο Κασιδιάρης και τώρα ο «μπροστινός» του Κανελλόπουλος, θα τους …απαγορεύσουμε να ψηφίσουν;

Από τις εκλογές πρέπει να αποκλείονται οι εγκληματίες τύπου Κασιδιάρη, όπως λέει το Σύνταγμα. Η καταστρατήγησή του στο όνομα των όποιων σκοπιμοτήτων δεν προσιδιάζει σε ελεύθερες χώρες. Οι δημοκρατίες δεν πρέπει να στηρίζονται στις καθολικές απαγορεύσεις, διότι έτσι μπορεί να κατρακυλήσουν σε αυταρχισμούς που δεν τους ταιριάζουν. Διότι τέτοιες απαγορεύσεις στο τέλος μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα: να ηρωοποιήσουν τους Κανελλόπουλους και από γραφικούς κομπάρσους να τους καταστήσουν πολιτικούς παίκτες.