Κασσελάκης – Ανδρουλάκης: Θα τους νικήσει και ο… “κηπουρός” του Μητσοτάκη!

Τι είπαν οι ψηφοφόροι στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής; Δύο πολύ αδρά και καθαρά πράγματα.

Πρώτον, ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, μετά το περσινό 41% είχαν πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ (φουλ της αλαζονείας), χωρίς να αντιμετωπίζουν βασικά προβλήματα που δυσκολεύουν τη ζωή των πολιτών. Γι’ αυτό και τους τιμώρησαν με το ηχηρό 28%.

Δεύτερον, ότι, παρά την τιμωρία αυτή, διατηρούν τη ΝΔ στην πρώτη θέση και με σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από τον δεύτερο, διότι οι δυο βασικοί αντίπαλοί της δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Έτσι, έδωσαν τα ισχνά 15% και 13% στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα.

Ο προοδευτικός κόσμος κατάλαβε πολύ καλά αυτό το μήνυμα. Και βλέπει, άλλωστε είναι τόσο αυτονόητο, ότι αν μείνουν τα πράγματα όπως έχουν, δεν θα υπάρχει καμιά ελπίδα ανάκαμψης και αμφισβήτησης της κυριαρχίας ΝΔ και Μητσοτάκη.

Οι μόνοι που δεν κατάλαβαν το μήνυμα ή έτσι παριστάνουν είναι ο Κασσελάκης, ο Ανδρουλάκης και εκατέρωθεν «φρουροί» τους.

Με τον Κασσελάκη δεν βγαίνει άκρη έτσι κι αλλιώς. Άλλα λέει το πρωί και άλλα το απόγευμα. Τη μία λέει ότι «νίκησε» και δεν έχει «καμιά τύψη» και την άλλη ότι «δεν πετάει από τη χαρά του». Αλλά και πάλι «νίκησε» αφού «κατάφερε» να μειώσει τη διαφορά από τη ΝΔ. Τι είδους «κατόρθωμα» είναι αυτό που, σε συνθήκες καθίζησης του αντιπάλου, το ποσοστό και του δικού του κόμματος πέφτει τρεις μονάδες; Προεκλογικά παραμύθιαζε τους οπαδούς του ότι «ήταν εφικτό» να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές. Τώρα τους τάζει «νίκη στις επόμενες εκλογές».

Ο Ανδρουλάκης δεν μιλάει. Βάζει τους «κύκλους» του να λένε ότι «το καταστατικό προβλέπει εκλογές για αρχηγό το 2025»! Δηλαδή, επί ενάμιση χρόνο το ΠΑΣΟΚ να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του. Οι μισοί να λένε στον αρχηγό «απέτυχες, παραμέρισε» και ο ίδιος να κρατάει γερά την καρέκλα του. Συνταγή(περαιτέρω) καταστροφής.

Οι νουνεχείς στον ΣΥΡΙΖΑ (πλην των φανατικών κασσελακιστών, εννοείται) και στο ΠΑΣΟΚ(πλην της κομματικής περί τον αρχηγό γραφειοκρατίας) έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει ότι, για να αποκτήσει υπολογίσιμο αντίπαλο η ΝΔ και ο Μητσοτάκης, πρέπει να διαλυθούν τα μαγαζάκια και να παραμερίσουν οι σημερινοί μαγαζάτορες και να φτιαχτεί ένα άλλο, μεγάλο και αξιόπιστο, μαγαζί.

Στην πολιτική αυτά γίνονται με δύο τρόπους.

Ο πρώτος προϋποθέτει μια ηγετική προσωπικότητα, που αφήνει πίσω το παρελθόν και τραβάει μπροστά με κάτι νέο (παράδειγμα Ανδρέα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ 1974).

Επειδή σήμερα τέτοιος ηγέτης δεν υπάρχει, πρέπει να εφαρμοστεί το σχέδιο «η ισχύς εν τη ενώσει». Οι χωριστοί πολιτικοί χώροι, που έτσι κι αλλιώς είναι όμοροι, πρέπει να συνενωθούν, για να αποτελέσουν ισχυρό αντιπολιτευτικό αντίβαρο στην κυβερνώσα ΝΔ και να διεκδικήσουν με πολλές πιθανότητες τη νίκη στις επόμενες εκλογές. Σήμερα ούτε ισχυρή αντιπολίτευση υπάρχει και, όπως έδειξαν οι ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμιά ελπίδα να νικήσουν.

Αυτό το γνωρίζουν και στα δύο κόμματα. Περισσότερο θαρραλέα θέτουν το θέμα του αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, λιγότερο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλοι γνωρίζουν ότι με Κασσελάκη και Ανδρουλάκη μπροστάρηδες τίποτα από όσα πρέπει δεν μπορεί αν γίνει. Διότι αυτοί οι δύο νοιάζονται μόνο για τη διατήρηση και αναπαραγωγή της μίζερης κομματικής και προσωπικής εξουσίας.

Όσοι ενδιαφέρονται για τη χώρα, την ισορροπία του πολιτεύματος και την προοδευτική-με προοπτική εξουσίας- παράταξη στο σύνολό της δεν έχουν άλλο δρόμο από τη συνένωση και την αναμόρφωσή της υπό νέα ηγεσία, που θα εκλεγεί «από τα κάτω».

Διαφορετικά, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Αν εξακολουθήσουμε να έχουμε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ υπό Κασσελάκη και Ανδρουλάκη, η συντηρητική παράταξη θα μακροημερεύσει στην εξουσία. Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης πάει να πάρει τη θέση της Ούρσουλας στις Βρυξέλλες, ακόμα και ο… κηπουρός του θα κερδίσει τους σημερινούς (μικρομαγαζάτορες) αντιπάλους του.