Κατά συνθήκην ψεύδη: Ιδού ο Πρόεδρος και το “κύρος” του…

«Το ενωτικό του πνεύμα και οι συνθετικές αρετές του έχουν αποδειχθεί…» (Κυριάκος Μητσοτάκης για Κώστα Τασούλα, 15 Ιανουαρίου 2025).

«Έχει και αυτή η παράταξη πρόσωπα που μπορούν να υπηρετήσουν το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και να είναι συναινετικά…» (Κυριάκος Μητσοτάκης για Κώστα Τασούλα, 24 Ιανουαρίου 2025).

«Ο κ. Τασούλας είναι ένα πρόσωπο το οποίο δεν έχει δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα να αμφισβητηθεί το κύρος του…» (Παύλος Μαρινάκης, κυβερνητικός εκπρόσωπος, 15 Ιανουαρίου 2025).

Τα κατά συνθήκην ψεύδη είναι συνηθέστατη πρακτική στην πολιτική. Επομένως, δεν προκαλούν καμιά έκπληξη όταν τα επιστρατεύουν (και) ο νυν πρωθυπουργός και οι δικοί του, για να δικαιολογήσουν την επιλογή του Κώστα Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Δεν είναι σωστό, όπως είπε ο πρωθυπουργός, ότι έχει και η συντηρητική παράταξη πρόσωπα «κύρους» (που λέει κι ο εκπρόσωπός του) για τη θέση του Προέδρου; Σωστό είναι. Επίσης, δεν είναι σωστό ότι έχουν γίνει στο παρελθόν (μονο)κομματικές επιλογές Προέδρων; Εξίσου σωστό. Αλλά όχι όπως το εννοούν σήμερα. Ας δούμε τα παραδείγματα.

Το 1980 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως μονοκομματική επιλογή. Ψηφίστηκε, κυρίως, από την ευρεία Δεξιά, μεταξύ των οποίων ΝΔ και βουλευτές της Εθνικής Παρατάξεως, που είχαν χουντική προέλευση. Αλλά ποιος μπορούσε να αμφισβητήσει ότι ο(μεταπολιτευτικός) Καραμανλής είχε το κύρος να καταλάβει αυτήν τη θέση; Μπορεί ο προδικτατορικός πολιτικός βίος του να ήταν γεμάτος σκιές, αλλά εξαγνίστηκε στη Μεταπολίτευση: είχε βασική συμβολή στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, νομιμοποίησε του ΚΚΕ, ξερίζωσε το «καρκίνωμα» της Βασιλείας.

Το 1985 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Δεν ήταν «ευρείας αποδοχής». Τον ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι είχε φωτεινό παρελθόν που του επέτρεπε να διεκδικήσει το αξίωμα; Ήταν ο δικαστής που τα έβαλε με το προδικτατορικό κράτος και παρακράτος για να μην συγκαλυφθεί η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Και γι’ αυτήν την «αποκοτιά» του πλήρωσε με απόλυση και φυλάκιση, την ώρα που συνάδελφοί του υπηρετούσαν τη χούντα από ανώτατα αξιώματα.

Το 1995 εξελέγη Πρόεδρος ο συντηρητικός Κωστής Στεφανόπουλος με ψήφους του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και της δεξιάς Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά. Ο Στεφανόπουλος, γέννημα-θρέμμα της Δεξιάς, αρνήθηκε το 1989 να ψηφίσει υπέρ της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Και ήταν ο μόνος που δεν συμφώνησε να δοθούν οι άδειες των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών στους ήδη ισχυρούς επιχειρηματίες της εποχής. Είχε, λοιπόν, ή όχι το κύρος να είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Η απάντηση είναι προφανής.

Ας δούμε τώρα ποιο «κύρος» έχει ο κ. Τασούλας. Φυσικά, το επιχείρημα ότι είχε ψηφιστεί με μεγάλη πλειοψηφία για τη θέση του προέδρου της Βουλής είναι αστείο. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε ψηφιστεί με ανάλογη πλειοψηφία το 2015. Μάλιστα, την είχε ψηφίσει και ο κ. Μητσοτάκης, όπως αποκάλυψε προχτές ο ίδιος. Αλλά σήμερα λέει “mea culpa”.

Ποιο άλλο αποδεικτικό «κύρους» διαθέτει ο κ. Τασούλας; Ας θυμηθούμε:

Πρώτον, ότι ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής που αρνήθηκε να καλέσει τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ να ενημερώσει το Σώμα για το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Είχε μιλήσει τότε για «αυτόκλητο καλεσμένο», ενθαρρύνοντας έτσι και τις ανοίκειες επιθέσεις εναντίον του κ. Ράμμου εκ μέρους ορισμένων βουλευτών της συμπολίτευσης.

Δεύτερον, ήταν ο κ. Τασούλας που, με τα περίεργα μαθηματικά του, αποφάνθηκε ότι είχε επιτευχθεί η απαιτούμενη πλειοψηφία προκειμένου να αλλάξει η σύνθεση της Ανεξάρτητης Αρχής και να κουκουλωθεί το σκάνδαλο. Όλως τυχαίως η αλλαγή έγινε με σύμπραξη του κ. Βελόπουλου.

Τρίτον, το «κύρος» του κ. Τασούλα «ενισχύθηκε» από τους χειρισμούς του στο έγκλημα των Τεμπών, για τους οποίους συγγενείς των θυμάτων τον καταγγέλλουν ως έναν από τους αρχιτέκτονες της(τουλάχιστον κοινοβουλευτικής) συγκάλυψης.

Τέταρτον, λίγο πριν φύγει από τη θέση του προέδρου της Βουλής, ο κ. Τασούλας μοίρασε χιλιάρικα στην εκλογική του περιφέρεια ως παλιός καλός κομματάρχης.

Αυτός είναι ο «συναινετικός», το «πρόσωπο κύρους» και ο «άξιος εμπιστοσύνης», που επελέγη για το ανώτατο αξίωμα της Πολιτείας. Και κάπως έτσι τα κατά συνθήκην ψεύδη κάνουν τη δουλειά τους.

Άλλωστε, όπως έχει γράψει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «άνευ ψεύδους ουδεμία υπόθεσις ευοδούται»…