“Καθαγιάζοντας” την γυναικοκτονία

Από την πρώτη-πρώτη στιγμή, μ’ εκείνες τις αλλόκοτα συγκρατημένες δηλώσεις του δίπλα στο αυτοκίνητο βγαίνοντας από το σπίτι του, κι εμένα δεν μου είχε γεμίσει το μάτι ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος. Παρεμπιπτόντως, νισάφι κάπου με την μιντιακή καραμέλα περί «33χρονου πιλότου». Έχει ονοματεπώνυμο. Και το γκλαμουράτο επάγγελμα, το πράσινο το μάτι, το υψηλό εισόδημα, τα ινσταγκραμικά πειστήρια συζυγικής ευτυχίας, κι η όμορφη κοψιά του ας πάψουν πια να λειτουργούν ως στάχτη στα μάτια για την πραγματική ταυτότητα του γυναικοκτόνου των Γλυκών Νερών. Ομολόγησε.

Θες το ένστικτο; Θες τα τόσα επεισόδια Crime & Investigation στην συνδρομητική τηλεόραση, πες το όπως θες. Αλλά από την πρώτη στιγμή, δεν μου κολλούσε το σενάριο της ληστείας μετά επιλεκτικού φόνου που σέρβιρε ο συζυγοκτόνος. Δεν ήμουν, προφανώς, η μόνη. Το είπαν ή το υπονόησαν πολλοί, πάρα πολλοί, στα σόσιαλ. Τηρουμένων των αναλογιών, εξάλλου, κάπως έτσι λειτούργησε και το Ανθρωποκτονιών, παίζοντας κατενάτσιο μέχρι να δέσει τελειωτικά την υπόθεση με τις αδιάσειστες ηλεκτρονικές αποδείξεις που έφεραν τον Αναγνωστόπουλο στο σημείο να ομολογήσει το φρικώδες έγκλημά του.

Αλλά το τι πιστεύω εγώ, εσύ, ο πας εις που αραδιάζει ή δεν αραδιάζει τις ντετεκτιβικές ανησυχίες του στο ίντερνετ λίγο ενδιαφέρουν. Η Καρολάιν δεν ζει. Η Καρολάιν, που ήταν 20 χρονών και μωρομάνα, είναι νεκρή. Κι αυτό δεν αλλάζει, όσες επιχειρηματολογίες, τσιρίδες ή κατάρες κι αν γραφτούν στα σόσιαλ.

Το μείζον θέμα (και) σε αυτή την υπόθεση είναι η υφέρπουσα νοοτροπία. Το άτυπο κοινωνικό πλαίσιο που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό γύρευε για μέρες να δικαιολογήσει, να κάνει περίπου αποδεκτό ως ατυχές συμβάν τον φόνο της Καρολάιν. Φταίγανε τελειωμένοι γκάνγκστερ από την Γεωργία… Από δίπλα, κι ο απατηλός ρόλος της σόλοικης ψυχοθεραπεύτριας- υπνωτίστριας… Ανασύρθηκε και παλιότερο παρόμοιο περιστατικό ληστείας (αλλά χωρίς φόνο) σε ζευγάρι που γνώριζε καλά τον Αναγνωστόπουλο… Όλα ανάκατα στον χυλό των ΜΜΕ. Όλα, σε μια προσπάθεια να στραφούν οι υποψίες κι οι ευθύνες στο αρχετυπικό κακό. Στο κακό έξω από την σεπτή, αποδεκτή κανονικότητα.

Και τώρα που το δάχτυλο δείχνει ξεκάθαρα, για πολλοστή φορά, την στεγνή γυναικοκτονία, τώρα είναι που όλοι πρέπει να αναλογιστούμε το μερτικό μας στην διαιώνιση της νοοτροπίας που την επιτρέπει. Και που λίγο-πολύ ψάχνει να την δικαιολογήσει.

Η δήλωση του γνωστού και μη εξαιρετέου συνδικαλιστή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, Σταύρου Μπαλάσκα, το πρωί της Παρασκευής στο Mega, δεν είναι μόνο σοκαριστική. Είναι απολύτως ενδεικτική του τι κατά βάθος εξακολουθεί να πρεσβεύει μέρος της ελληνικής κοινωνίας για τον άντρα που σκοτώνει την σύντροφό του επειδή μπορεί. Πολλώ δε μάλλον για τον άντρα τον όμορφο, το πλούσιο, τον πετυχημένο, τον πολύφερνο, τον ιπτάμενο και τζέντλεμαν, μην χέσω…

Ρωτήθηκε, λοιπόν, ο κ. Μπαλάσκας τι κατά την γνώμη του δείχνει για τον γυναικοκτόνο δράστη η αποτρόπαια εξέλιξη της υπόθεσης. Την απάντησή του, την παραθέτω αυτούσια:

«Ότι είναι βλάκας, πρώτ’ απ’ όλα δείχνει. Διότι εκείνη την στιγμή που σκότωσε την γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του, και μέσα στο τα ’χασε και τρελάθηκε, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή. Γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καυγά, “χωρίς να το θέλω εκείνη την στιγμή”, “δεν λειτουργούσα εγώ”, πρώην έντιμος βίος, 4.000 πράγματα, θα πήγαινε πέντε; Έξι χρόνια φυλακή; Είναι νέο παιδί.»

Αυτό είναι, λοιπόν, το ζητούμενο για όλους αυτούς που ακόμα προσπαθούν να κανονικοποιήσουν, να εντάξουν, να διαιωνίσουν, στην τελική να δικαιολογήσουν την γυναικοκτονία. Πώς θα φανεί λιγότερο κακό το έγκλημά τους. Πώς θα πέσουν στα μαλακά –τέτοια παιδιά-μάλαμα, με τέτοια καριέρα, τέτοια ωραία μόστρα, τόση ζωή μπροστά τους…

Ακούγεται σαν συγκαλυμμένες οδηγίες προς μελλοντικούς γυναικοκτόνους η δήλωση του κ. Μπαλάσκα. Σαν υπενθύμιση ότι ο νόμος δικαιολογεί τον βρασμό ψυχής, επιτρέποντας στον άντρα-αφέντη να αφαιρέσει χαλαρά την ζωή της γυναίκας, που τόλμησε να του πάει κάπου κόντρα.

Σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι… Σαν δεν ντρεπόμαστε.