Καθαίρεση Κασσελάκη: Πρόλαβαν τα συντρίμμια, αλλά δεν αρκεί…

Τελικά, στον ΣΥΡΙΖΑ οι περισσότεροι φαίνεται ότι έχουν ακόμη το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Μπορεί να τους πήρε έναν ολόκληρο χρόνο για να καταλάβουν πόσο ολέθρια ήταν η εκλογή Κασσελάκη, αλλά το κατάλαβαν. Κάλλιο αργά…

Αυτή τη στιγμή, της καθαίρεσης του πιο άσχετου και επικίνδυνου προσώπου που έφτασε ποτέ σε ανώτατο αξίωμα αριστερού κόμματος, δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για τις πληγές που αφήνει αυτός ο ένας χρόνος της «ηγεσίας» Κασσελάκη. Όσοι δεν στρουθοκαμήλιζαν τα είχαν πει από την πρώτη στιγμή. 

Ο Κασσελάκης φεύγει, αλλά αφήνει πίσω του συντρίμμια. Και γι’ αυτά δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Μεγαλύτερη ευθύνη έχουν όσοι επέτρεψαν σε ένα ουρανοκατέβατο πρόσωπο,  χωρίς καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα και εντελώς άσχετο με την Αριστερά, να διεκδικήσει την ηγεσία στο μεγαλύτερο, ιστορικά, κόμμα της. Τουλάχιστον ο Πολάκης το παραδέχτηκε, έστω υποκριτικά, προχτές: «Σε υποστήριξα, αλλά έκανα λάθος, δεν κάνεις για αρχηγός». Όλοι οι άλλοι, που επί ένα χρόνο τον υποστήριζαν με πάθος ή είχαν πάθει αφωνία μπροστά στα πρωτοφανή που κάθε μέρα συνέβαιναν, πού θα κρυφτούν;

Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα πού βρίσκεται σήμερα- και, κυρίως, που θα βρεθεί αύριο χωρίς Κασσελάκη- ο ΣΥΡΙΖΑ. Το 18% των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών μοιάζει πολύ μακρινό. Το ίδιο το 15% των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Είναι, άραγε, πιο κοντά στο μονοψήφιο ποσοστό των πρόσφατων δημοσκοπήσεων;

Όλα θα κριθούν από τρεις παράγοντες:

Πρώτον, από το ποιος θα διαδεχθεί τον Κασσελάκη. Αυτή τη στιγμή πρώτο φαβορί είναι ο Παύλος Πολάκης. Για το σημερινό κομματικό σώμα είναι η πιο «φυσιολογική» και «ορθόδοξη» επιλογή. Είναι, όμως, σίγουρη συνταγή περαιτέρω και οριστικής συρρίκνωσης. Ο Πολάκης δεν μπορεί να εκφράσει το μεγάλο κομμάτι του κόσμου που εναπέθεσε στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίδες την προηγούμενη δεκαετία. Θα είναι μια επιλογή για ένα μικρό, περιχαρακωμένο, κόμμα, που θα εξυπηρετεί τις δικές του επιδιώξεις.

Δεύτερον, από τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ.

Τρίτον, αν δεν εκλεγεί ο Πολάκης, από το αν ο νέος αρχηγός θα έχει ως βασική προτεραιότητα την ανασυγκρότηση του όλου προοδευτικού χώρου.

Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο με όλα όσα έχουν προηγηθεί στις σχέσεις των δύο κομμάτων. Αρκετές πληγές είναι ακόμη ανοιχτές. Όμως, και τα δύο εκφράζουν κομμάτια του ίδιου χώρου, που ήταν πλειοψηφικός στα  40 από τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει μπει σε πορεία  φθοράς, το απέδειξαν οι ευρωεκλογές. Οι ψηφοφόροι πρέπει να έχουν εναλλακτική λύση. Και αυτή πρέπει να προέλθει από τα αριστερά της ΝΔ, δηλαδή από το χώρο που εκφράζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και άλλες όμορες δυνάμεις. Διαφορετικά, η πολιτική ζωή θα στραφεί δεξιότερα.

Όσοι, λοιπόν, θα εκλέξουν τους νέους αρχηγούς στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να βγουν έξω από εσωκομματικά, μικροκομματικά και προσωπικά κριτήρια και να δουν το μεγάλο στόχο. 

Η χώρα δεν μπορεί να έχει ένα και μοναδικό μεγάλο κόμμα. Η χώρα χρειάζεται να έχει εναλλακτική λύση, αν η σημερινή κυβέρνηση αποτύχει.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μισό βήμα με την απαλλαγή τους από τον ακατάλληλο Κασσελάκη. Πρέπει να κάνουν και το άλλο μισό, εκλέγοντας όποιον δεν βλέπει μόνο τον κομματικό μικρόκοσμο, αλλά τη μεγάλη εικόνα. Αν ακολουθήσουν και οι του ΠΑΣΟΚ με ανάλογη στόχευση, μπορεί να ξημερώσει ένα  καλύτερο αύριο.

Σήμερα η εικόνα δεν είναι καλή, η απαισιοδοξία κυριαρχεί. Όμως, όπως έχει πει ο Τσόρτσιλ, «είμαι αισιόδοξος, δεν έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο».