Κάτσε, Δέσποτα, στον θρόνο σου και άσε τα δημοψηφίσματα…

Στην Ελλάδα Πολιτεία και Εκκλησία είναι σφιχταγκαλιασμένες. Η Εκκλησία διεκδικεί να παρεμβαίνει σε κρατικές υποθέσεις, επηρεάζει βουλευτές, υπουργούς και κόμματα. Και, όταν κάποια κυβέρνηση αποφασίσει να μην πάει με τα νερά της, Αρχιεπίσκοποι και Ιεράρχες πολιτικολογούν ασύστολα, κινδυνολογούν, απειλούν και επιδιώκουν να επιβάλουν τη θρησκευτική τους εξουσία στην πολιτική.

Τα παραδείγματα αφθονούν. Ας θυμηθούμε την πιο σχετική, με αφορμή τη σημερινή εξωφρενική δήλωση του νυν Αρχιεπισκόπου να γίνει δημοψήφισμα για το γάμο των ομοφύλων.

Πριν από 23 χρόνια, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη και υπουργό Δικαιοσύνης τον καθηγητή Μιχάλη Σταθόπουλο, αποφάσισε να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες. “Άλλο πίστη και θρησκεία και άλλο δελτίο ταυτότητας, δηλαδή ο τρόπος που επικοινωνεί ο πολίτης με το κράτος“, είπε ο Σημίτης.

Ποιος είδε τον τότε Αρχιεπίσκοπο και τους λοιπούς Ιεράρχες και δεν τους φοβήθηκε. Πύρινα κηρύγματα από άμβωνος, οξύτατες δηλώσεις στα κανάλια, λαοσυνάξεις. Σε μια από αυτές ο Χριστόδουλος είχε πει τα εξής:

“Όποιο χέρι θέλησε να αγγίξει την Εκκλησία, ξεράθηκε“!

“Σχεδιάζουν να κάνουν υποχρεωτικό τον πολιτικό γάμο και να μην αναγνωρίζεται ο θρησκευτικός. Θέλουν να αλλάξουν τη σημαία μας αφαιρώντας τον Σταυρό. Θέλουν να κάνουν τον ελληνικό λαό άθεο“.

Ο Χριστόδουλος μάζεψε υπογραφές και ζήτησε από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, συντηρητικό και θρησκευόμενο πολιτικό, να γίνει δημοψήφισμα. Σύσσωμη η τότε ηγεσία της ΝΔ (Κώστας Καραμανλής, αρχηγός, Κ. Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός) συνυπέγραψε το αίτημα. Ο Στεφανόπουλος, σε πλήρη σύμπνοια με τον Σημίτη, το απέρριψε.

Η τιμή του Κράτους διασώθηκε. Το χέρι του δεν ξεράθηκε, όπως είχε προφητεύσει ο Χριστόδουλος. Και τίποτα από τα άλλα που είχε πει δεν έγινε. Ήταν σκέτη κινδυνολογία.

Κάτι ανάλογο ζούμε σήμερα, με αφορμή το επικείμενο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων. Ιεράρχες κινδυνολογούν ασύστολα λέγοντας διάφορες τερατολογίες. Όπως και το 2000 με τις ταυτότητες. Όπως και το 1982, όταν καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος. Και τότε “κινδύνευαν” η πίστη, η οικογένεια και η πατρίδα, έτσι έλεγαν. Ήταν όλα υποκρισία και κινδυνολογία.

Η έκπληξη, όμως, ήρθε χτες. Ο θεωρούμενος ως μετριοπαθής Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, πέρα από τα άλλα ακατανόητα και τερατώδη που είπε, ζήτησε να γίνει δημοψήφισμα! Είναι σαν να νεκρασταίνεται ο Χριστόδουλος. Ο “μετριοπαθής” Ιερώνυμος παίζει εν ου παικτοίς. Ξέρει ότι δημοψήφισμα για θέματα δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνει, όπως πολύ σωστά του απάντησε η κυβέρνηση. Έπρεπε να το ξέρει. Κι αν δεν το ήξερε, έπρεπε να ρωτήσει έναν καθηγητή του Δικαίου, ακόμα και θρησκευόμενο. Θα του το έλεγε.

Αλλά ο Ιερώνυμος διέπραξε και κάτι βαρύτερο. Δήλωσε ότι σε τέτοια θέματα “δεν αποφασίζει ούτε ο Αρχιεπίσκοπος ούτε ο πρωθυπουργός“. Δυο τινά συμβαίνουν. Είτε δεν γνωρίζει τι του γίνεται είτε αποφάσισε, τώρα στα στερνά της ιερής εξουσίας του, να διεκδικήσει βραβείο πολιτικοθρησκευτικού λαϊκισμού.

Φυσικά, σε τέτοια θέματα δεν αποφασίσει ο Αρχιεπίσκοπος. Αλίμονο αν αποφάσιζε. Ο Αρχιεπίσκοπος αποφασίζει για όσα γίνονται στην Εκκλησία. Όμως, αποφασίζουν ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, η Βουλή. Αυτοί νομοθετούν, διότι αυτούς εξέλεξαν οι πολίτες στις εκλογές. Τον Αρχιεπίσκοπο τον εξέλεξαν οι Μητροπολίτες. Για να διοικεί την Εκκλησία και όχι για να ανακατεύεται εκεί που δεν έχει δικαίωμα.

Με τόσα εξωφρενικά ακούγονται αυτές τις μέρες, γίνεται πολύ επίκαιρη αυτή η ρήση του Φρανσουά Μιτεράν, που ισχύει για όλους- και για τους Ιεράρχες: “Δημοκρατία είναι και το θεσμικό δικαίωμα να λες ανοησίες“…