Κύπρος και γυναικοκτονίες

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που ‘έπεσαν από τη σκάλα’.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που ‘χτύπησαν το πρόσωπό τους στη σκάλα’.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που κρύβουν τις μελανιές της βίας με μακριά μανίκια.

Κι όσο εμείς εδώ μαλλιοτραβιόμαστε με τα ρατσιστόμουτρα τι είναι γυναικοκτονία και τι όχι, η Κύπρος για μια ακόμη φορά μας βάζει τα γυαλιά και κάνει ρόμπα τους πολιτικούς μας.

Από τις 9 Ιουλίου κι ύστερα, ψηφίστηκε νόμος στο Κυπριακό Κοινοβούλιο που πλέον αντιμετωπίζει την γυναικοκτονία ως ιδιώνυμο αδίκημα. Η πρόταση νόμου ψηφίστηκε με 38 ψήφους υπέρ και 4 , το δε έγκλημα ενσωματώθηκε στον ειδικό νόμο για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας προς τις γυναίκες και της ενδοοικογενειακής βίας.

Τι σημαίνει αυτό.

Ως ‘ιδιώνυμο’ χαρακτηρίζεται το αδίκημα εκείνο το οποίο προβλέπεται και τιμωρείται από έναν ειδικό ποινικό νόμο. Δεν εντάσσεται δηλαδή στις γενικότερες κατηγορίες εγκλημάτων που τιμωρούνται από τον Ποινικό Κώδικα – οι οποίες αντιμετωπίζονται με μια πιο αυστηρή ποινή.

Ιδιώνυμο έγκλημα για παράδειγμα, είναι η σωματική βλάβη ανηλίκου, η σύσταση συμμορίας, η υπαίτιος μέθη, τα εγκλήματα που διαπράττουν κουκουλοφόροι, η ασέλγεια μεταξύ συγγενών και άλλα.

Όταν ένα έγκλημα ταξινομείται ως ‘ιδιώνυμο΄, τόσο οι αστυνομικές αρχές όσο και τα ενδιαφερόμενα μέλη, δια νόμου θα το κατατάσσουν σε αυτή την κατηγορία, θα παίρνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα και πράττουν ανάλογα.

Ως ιδιώνυμο έγκλημα λοιπόν, θα τιμωρείται η γυναικοκτονία στην Κύπρο.

Την πρόταση νόμου είχε καταθέσει η Αννίτα Δημητρίου, Αναπληρώτρια πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και  Γυναικών και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού.

Δήλωσε:

«Δίνουμε ακόμη ένα εργαλείο στη Δικαιοσύνη να εξετάσει το ζήτημα στην ουσία. Να το καταδείξει – ότι δολοφονήθηκε μία γυναίκα επειδή ήταν γυναίκα. Ο νομικός διαχωρισμός γίνεται διότι τα θύματα της ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας, τα θύματα μισογυνισμού, τα θύματα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τα θύματα εγκλημάτων «τιμής» ή για θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι γυναίκες και όχι άντρες».

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που βάζουν μαύρα γυαλιά για να καλύψουν το μαυρισμένο μάτι τους.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που καλύπτουν με παχύ στρώμα μέικαπ τις ουλές, τις μπουνιές, τις χαρακιές.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που χαμογελούν ψεύτικα από τον τρόμο τους μη φάνε ξύλο.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που προσποιούνται ότι όλα είναι καλά για να προστατέψουν τα παιδιά τους.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που παριστάνουν τις ευτυχισμένες γυναίκες για να μην τις δολοφονήσει ένας γυναικοκτόνος.

Αυτές οι γυναίκες είναι δίπλα μας. Είναι συνάδελφοί μας, γειτόνισσες, συγγένισσες και φίλες. Ακούμε τις πνιχτές κραυγές τους από το ανοιχτό παράθυρο του τρίτου ορόφου.

Συνήθως δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό.

Φοβόμαστε.

Λουφάζουμε.

Κρυβόμαστε στα σκοτάδια.

Δεν είδαμε τίποτα, δεν ξέρουμε τίποτα.

Πέσαμε από τα σύννεφα της ντροπής και προσγειωθήκαμε πάνω στο πτώμα του θύματος.

Δεν είχαν δώσει δικαιώματα, βλέπεις.

Και ο σύζυγος ευγενέστατος.

Πού να ξέρω;

Πού να φανταστώ;

Τι ορίζεται ως γυναικοκτονία σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

«Ο φόνος εκ προμελέτης μιας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα, αναγνωρίζοντάς τη ως την ακραία κατάληξη του συνεχούς της βίας κατά των γυναικών».

Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξ’ αιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου, τη δολοφονία αυτόχθονων γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, βρεφοκτονία και εμβρυοκτονία βασισμένη στην επιλογή φύλου.

Η απάντηση την οποία κάθε σύγχρονη κοινωνία καλείται να δώσει, είναι ότι τα θύματα της ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας, τα θύματα μισογυνισμού, τα θύματα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τα θύματα εγκλημάτων «τιμής» ή για θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι γυναίκες και όχι άντρες.

Μέτρα.

Χρειάζονται μέτρα.

Η Πολιτεία θα πρέπει να βρει έναν τρόπο αξιοποίησης της τεχνολογίας, ούτως ώστε οι γυναίκες να μπορούν με το πρώτο σημάδι ενδοοικογενειακής βίας να ενημερώνουν με εχεμύθεια ειδική υπηρεσία που θα αξιολογεί τα περιστατικά και θα προστατεύει τα θύματα.

Η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων λειτουργεί Συμβουλευτικά Κέντρα για τη Βία κατά των Γυναικών τα οποία στελεχώνονται από επιστήμονες εξειδικευμένους και παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες πληροφόρησης και συμβουλευτικής στις κακοποιημένες γυναίκες.

Όμως πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα.

Να δημιουργηθεί επίσημο δίκτυο αναγνώρισης και καταγραφής της έμφυλης βίας.

Να αναγνωρίσει θεσμικά πλέον τον όρο “γυναικοκτονία”.

Να οργανώσει μια μαζική καμπάνια ενημέρωσης σε πανελλαδική κλίμακα.

Να ενισχύσει και να να δημιουργήσει νέους ξενώνες προστασίας (ασφαλή σπίτια) για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.

Να δημιουργήσει ένα δίκτυο προστασίας για τα θύματα με δωρεάν ψυχιατρικές, νομικές συμβουλές, με εργασιακές ευκαιρίες για τις μανάδες, με εκπαίδευση για τα παιδιά.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε αδελφές μας ζωντανές νεκρές.

Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε γυναίκες που ζητούν ένα χέρι να πιαστούν. Ας τους το δώσουμε.

Χτες.