Κοίτα Μιχάλη μας, το χάλι μας…

“Δεν είναι ότι δεν έχω να φάω. Δεν κάνω τον φτωχό αλλά συνταξιούχος είμαι και όπως και να το κάνουμε το τεκμήριο είναι ένα ποσό”, είπε ο ιππότης της ασφάλτου Μιχάλης Λιάπης, όταν στην προσπάθειά του να γεμίσει τη μπαταρία του τζιπ του, παραβίασε ένα στοπ.

Όταν έχεις 28 ακίνητα και τρία αυτοκίνητα, σε μια χώρα με τόσα χαράτσια, δύσκολα τα φέρνεις βόλτα.  Να το παραδεχθούμε και να σβήσουμε και τα τζάκια, όσοι δεν έχουμε για πετρέλαιο, γιατί μολύνουμε τον αέρα που αναπνέουν, πρώην, νυν και μελλοντικοί υπουργοί.

Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί ένας πάμπλουτος πρώην υπουργός, να κυκλοφορεί ανασφάλιστος, με πλαστές πινακίδες για να μην πληρώσει τέλη, την ώρα, που εσύ σκας και αγχώνεσαι για να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, χωρίς να έχεις τα χρήματα του κάθε Λιάπη;

Πρόκειται για μια νοοτροπία, που κυριάρχησε στην Μεταπολίτευση. Η αρχοντοβλαχιά, η αλαζονεία και παντελής έλλειψη ντροπής, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά πολλών από αυτούς που βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας.

Έχω δει υπουργό σε διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να ορμά σε μπουφέ εκδήλωσης και να γεμίζει το πιάτο του σε σημείο να του πέφτουν πράγματα, σαν να είχε να φάει τρεις μέρες. Ντρεπόσουν όχι να κάνεις κάτι παρόμοιο, αλλά απλά να τον βλέπεις.

Έχω ακούσει πρώην υπουργό, να διηγείται πώς τον χτύπησε η κρίση και με τις περικοπές κατάντησε να παίρνει 2.000 ευρώ σύνταξη το μήνα. Ναι αυτά τα χρήματα, που δεν θα δούμε ποτέ τα επόμενα χρόνια, όσο και αν δουλέψουμε.

Έχουμε δει όλοι Live σε τηλεοπτικό δελτίο, τον πρώην υπουργό Γιώργο Βουλγαράκη, να μας εξηγεί πώς φοροαποφεύγει με στυλ.

Και αναρωτιέσαι γιατί; Γιατί ένας εύπορος υπουργός, να ξεφτιλίζεται έτσι, την ώρα που η άσκηση εξουσίας, θα έπρεπε να σημαίνει «στέγνωμα ψυχής», όπως είχε πει και ένας πρώην πρωθυπουργός, στο όνομα του οποίου πολλοί από τους παραπάνω ομνύονται.

Η απάντηση είναι ότι  έτσι έμαθαν. Έμαθαν στην αρπαγή, στην αλαζονεία στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» και το κυριότερο, για αυτή τη συμπεριφορά επιβραβεύτηκαν από τον «σοφό λαό» ξανά και ξανά.

Στην περίπτωση Λιάπη, έχουμε τον συνδυασμό μιας οίησης από το ένδοξο παρελθόν μας και  της απουσίας οποιασδήποτε ντροπής, για την οποία μιλήσαμε και παραπάνω. 

Και τα δύο πηγάζουν από την αίσθηση της παντοδυναμίας, που σου δίνει ένας στρατός ψηφοφόρων και το γεγονός ότι για κάθε κυβέρνηση το κράτος αντιμετωπίζεται ως λάφυρο.

Αυτό το τελευταίο, το κράτος-λάφυρο, είναι άλλωστε η αιτία, που όταν στην Ελλάδα έχουμε σύλληψη πολιτικού, για οποιοδήποτε λόγο, πρόκειται συνήθως για κάποιον που ουσιαστικά έχει «τελειώσει» και έχει χάσει την πρόσβασή του στην εξουσία.

Ποιος θα τολμούσε να σταματήσει τον υπουργό Λιάπη, να ελέγξει τον υπερυπουργό Τσοχατζόπουλο ή να συλλάβει τον Κίμωνα Κουλούρη, που είναι παλικάρι και βλέπει πάντα πράσινο, το κόκκινο φανάρι, την εποχή της παντοδυναμίας τους;

Κανείς. Τους προστάτευε η δύναμη που τους έδιναν οι κομματικοί στρατοί τους. Η εκδίκηση της γυφτιάς όμως ήρθε, με τη μορφή χρεοκοπίας και όπως πάντα την πλήρωσαν και όσοι δεν είχαν ξεπουλήσει τα χειροκροτήματα και την ψήφο τους σε τέτοιες μεγάλες προσωπικότητες.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr